ΕΣΤΙΑ: Πώς κατάντησε έτσι η «ελληνική δικαιοσύνη» της Κλάπας και της Αδειλίνης; Τί εἴδους δικαιοσύνη εἶναι αὐτή; Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΚΛΑΠΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΔΕΙΛΙΝΗΣ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΔΑΣΩΝ; Ἀθῶοι αὐτοί πού παραβιάζουν τά σύνορα. Ἔνοχοι αὐτοί πού τά φυλάσσουν. Ποῦ ἐφθάσαμε! Νά ζητοῦν προστασία ἀπό τό ἔγκλημα οἱ Ἀστυνομικοί
Το Ορμένιο έχει σήμερα περίπου 450 κατοίκους και αποτελεί τη βορειότερη κατοικημένη περιοχή της Ελλάδας σε απόσταση 156 χιλιομέτρων από την Αλεξανδρούπολη. Βρίσκεται εκεί που τα σύνορα της Ελλάδας συναντούν αυτά της Τουρκίας και της Βουλγαρίας.
Ένας γάμος και δύο βαπτίσεις, αντιστοιχούν σε 350 νεκρώσιμες Ακολουθίες. Δηλαδή σε εφτά χρόνια, χάθηκε πληθυσμός που ισοδυναμεί στο 77% του συνόλου των κατοίκων που ζουν σήμερα στο Ορμένιο. Θλιβερό φαινόμενο για έναν ιερέα, να συνοδεύει τους συγχωριανούς του μόνο στον θάνατο και να βλέπει το εκκλησίασμα να αποδεκατίζεται χρόνο με τον χρόνο, επειδή δεν υπάρχει κανένας να συνεχίσει τον κύκλο της ζωής στα γερασμένα χωριά.
Αυτές οι 350 κηδείες αναλογούν σε σπίτια που ερήμωσαν, επιχειρήσεις που έκλεισαν, χωράφια που εγκαταλείφθηκαν, ανθρώπους που πονούσαν τον τόπο τους και έφυγαν μαζί με τον πλούτο της παράδοσης που έκλειναν μέσα τους.
Αυτή η τραγική κατάσταση δεν αφορά βέβαια μόνο το Ορμένιο. Σε όλα τα χωριά του νομού ισχύει ένα εφιαλτικό ισοζύγιο γεννήσεων/θανάτων που δείχνει ότι ο Έβρος πεθαίνει με πολύ επιταχυμένο ρυθμό. Ειδικά η συρρίκνωση του πληθυσμού στον Βόρειο Έβρο έχει ξεκάθαρα χαρακτηριστικά γενοκτονίας. Και δυστυχώς η κυβέρνηση αρκείται ακόμα στα ευχολόγια και τα ημίμετρα, χωρίς να λαμβάνει έκτακτα μέτρα τοπικού χαρακτήρα για να κρατήσει όρθια την οικονομία στα ακριτικά χωριά.
Οι λίγοι νέοι που έχουν απομείνει, φεύγουν από την παραμεθόριο και μετακινούνται στα αστικά κέντρα, πολύ απλά διότι στον τόπο τους δεν έχουν κανένα επαγγελματικό μέλλον, καμία κοινωνική ζωή και το κράτος δεν τους παρέχει δομές εκπαίδευσης, Υγείας κ.λπ. Δεν υπάρχει καμία προνομιακή πολιτική, ώστε οι ακρίτες να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες που θα μπορούσε να τους δώσει ο τόπος τους.
Στην ανάρτηση της Art Traces, o φωτογράφος Χάρης Κακαρούχας που ανέδειξε το θέμα, γράφει χαρακτηριστικά:
«Εκτός από την θλίψη, υπάρχει ένα βασικό ερώτημα, ιδίως όταν κοιτάς το βράδυ τη γειτονική Τουρκία και Βουλγαρία και βλέπεις κατάφωτες τις πόλεις και τα χωριά τους: Αυτοί πως τα καταφέρνουν και ανθίζουν ενώ εμείς συρρικνωνόμαστε; δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε; Η Ελλάδα σβήνει, τελειώνει;».
Εκεί πάντα καταλήγουν οι Μπανανίες. Σχολεία – καφετέριες, όπου οι δάσκαλοι και οι καθηγητές χαίρονται που δεν κάνουν μαθήματα. Οικογένειες σε διάλυση, ναρκωτικά, τζόγος, πουτανιά, αποκτήνωση. Κράτος που ούτε Μπανανία πια δεν είναι. Ένας όχλος που ψηφίζει τους ανίκανους και διεφθαρμένους για το επίδομα ανεργίας.
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου