ΓΙΑΤΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΜΕΘΟΔΙΚΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΦΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ;

 

Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΣΑΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΚΟΥ ΤΟΞΟΥ ΤΗΣ ΜΑΦΙΟΖΙΚΗΣ ΜΠΑΝΑΝΙΑΣ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΥΣ. ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΥΞΗΣΗ ΣΤΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ (ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΜΕΝΩΝ) ΛΑΧΑΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΦΡΟΥΤΩΝ (383.000 ΤΟΝΟΥΣ) ΚΑΙ ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΩΝ. Στοιχεία του Συνδέσμου Ελληνικών Επιχειρήσεων Εξαγωγής, Διακίνησης Φρούτων Λαχανικών και Χυμών INCOFRUIT-HELLAS: "Εισάγουμε (γεμάτα φυτοφάρμακα) - και μετά τα ελληνοποιούν - 195.572 τόνους πατάτες από Αίγυπτο, Γαλλία και Γερμανία. 8.239 τόνοι κρεμμύδια από Αυστρία, Ολλανδία, Αίγυπτος, Γερμανία και Περού. 1.392 τόνοι ντομάτας από Τουρκία, Γερμανία και Ολλανδία. 4.329 τόνοι λεμόνια από Τουρκία, Αίγυπτος, Ισπανία, Αργεντινή και Ολλανδία. 3.700 τόνοι αχλάδια από Ιταλία, Ολλανδία, Νότια Αφρική και Αργεντινή. 5.961 τόνοι μανιτάρια από Πολωνία, Ρουμανία και Ολλανδία. 1.348 τόνοι ακτινίδια από Ιράν, Ιταλία και Ισπανία. 1.893 τόνοι μήλων από Σκόπια, Ιταλία και Πολωνία". Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥΛΑΕΙ ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ ΚΑΙ...ΝΤΟΜΑΤΕΣ.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:    στο  βιβλίο  της  ΠΑΛΑΙΑΣ  ΔΙΑΘΗΚΗΣ  «ΕΣΘΗΡ»,  (και  στα  βιβλία των  «ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ»,  στο  «ΔΑΝΙΗΛ»  και  σε  μερικά  άλλα)  διάβαζαν  και  ξαναδιάβαζαν  οι  ιουδαιοχριστιανοί  παπάδες  και  καλόγεροι  ότι  ο  εχθρός  των  ιουδαίων  στην  Περσία  και  αλλού,  ήταν  κάποιος  «Μακεδών».  Αυτό  αύξανε  το  μίσος  τους  για  κάθε  τι  μακεδονικό.  Όταν  π.χ.   έβλεπαν  σε  βιβλία  την  λέξη  Μακεδονία  σταματούσαν την  αντιγραφή   και  αναπαραγωγή   κάθε  σχετικής  αναφοράς  και  του  αντίστοιχου  βιβλίου. Το  ψυχοπαθολογικό  μίσος  τους  για  κάθε  τι  μακεδονικό  συγκρίνεται  μόνο με  το  μίσος  για  την  Μακεδονία  που  έχουν οι  σημερινοί  Κομμουνιστές  και  Συριζαίοι,  (Τσίπρας,  Κοτζιάς,  Παυλόπουλος)  μαζί  με  τους  καθοδηγητές  τους  (Κομιντέρν,  Μπεναρόγια,  Τίτο,  Πιάντε,  Σόρος,  Νίμιτς).   Το  ίδιο  μίσος  για  τους Μακεδόνες  είχε  και  ο  ρωμαίος  ύπατος Αιμίλιος Παύλος ,  που  νίκησε τον  Μακεδόνα  Περσέα στη μάχη της Πύδνας το 168  π.Χ.  και  ισοπέδωσε  70 πόλεις της  Δυτικής  Μακεδονίας  και  της Ηπείρου  και  πούλησε  σαν  δούλους  150.000   Μακεδόνες  και  Ηπειρώτες.

"Η εορτή των Τριών Ιεραρχών εδώ στην Ελλάδα έχει πάρει αυτήν την μορφή που έχει, ότι δηλαδή οι Τρεις Ιεράρχες είναι συνεχιστές του μεγάλου Ελληνικού πνεύματος της αρχαίας Ελλάδος! Αν όμως διαβάσει κανείς τους Τρεις Ιεράρχες και προ παντός τον ιερό Χρυσόστομο, θα δει ότι ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συνέχεια επικρίνει τους αρχαίους Έλληνες. Ο Χρυσόστομος είναι μεγάλος «υβριστής» των αρχαίων Ελλήνων. Για τον Χρυσόστομο δηλαδή το όνομα Έλληνας, που είχε καταλήξει να σημαίνει ειδωλολάτρης, είναι μία βρισιά και τίποτε άλλο. Αλλά και ο Μέγας Βασίλειος, όπως και ο Γρηγόριος ο Νύσσης δεν πάνε πολύ πίσω στο θέμα αυτό."

Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Ρωμανίδης, "Πατερική Θεολογία" (Από τους σημαντικότερους θεολόγους της Ορθοδοξίας κατά τον 20ο αιώνα, "Προφήτης της "Ρωμηοσύνης" κατά τον Μεταλληνό).

"Ὁ μὲν γὰρ Ἑλληνισμὸς πανταχοῦ τῆς γῆς ἐκταθεὶς καὶ τὰς ἁπάντων ἀνθρώπων ψυχὰς κατασχὼν οὕτως ὕστερον μετὰ τὴν τοσαύτην ἰσχὺν καὶ τὴν ἐπίδοσιν ὑπὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ κατελύθη δυνάμεως......Οἱ δὲ φιλόσοφοι καὶ δεινοὶ ῥήτορες δόξαν πολλὴν οἱ μὲν ἐπὶ σεμνότητι οἱ δὲ ἐπὶ λόγων δυνάμει παρὰ τοῖς πολλοῖς ἔχοντες μετὰ τὴν πρὸς ἡμᾶς μάχην καταγέλαστοι γεγόνασι καὶ παίδων ληρούντων ἁπλῶς οὐδὲν διαφέρειν ἔδοξαν."

(Χρυσοστόμος, Λόγος εις τον Μακάριον Βαβύλα και κατά Ιουλιανού, ή κατά Ελλήνων)

Απολεσθέντα έργα αρχαίων συγγραφέων για την Μακεδονία 

Έρευνα - μελέτη  του  Γεωργίου  Λεκάκη 
www.lekakis.com  

 

Οι αρχαίοι μας συγγραφείς έχουν γράψει πολλά για την Μακεδονία, αλλά ατυχώς και δυστυχώς δεν διεσώθησαν πολλά απ' αυτά.

Άλλωστε απ' όσα έγραψαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι για να μας παραδώσουν την γνώση τους - την μεγαλύτερη κληρονομιά που είχε ποτέ λαός σ' αυτόν τον πλανήτη! - μόνον ένα 3% διεσώθη, από μανίες και λόγους που δεν είναι της παρούσης.
Από αυτά τα «απολεσθέντα» έργα, υπάρχουν και κάποια ειδικώς γραμμένα για την Μακεδονία και τα οποία γνωρίζουμε μόνον από τους τίτλους τους!

Αυτά  (αλφαβητικώς κατά συγγραφέα)  είναι:

 

1.    Ο Αναξιμένης από την Λάμψακο ήταν μαθητής του Διογένους (του Σινωπέως) και του Ζωίλου (του Αμφιπολίτου). Άκμασε κατά τους χρόνους του Μεγ. Αλεξάνδρου, τον οποίο ακολούθησε στις εκστρατείες του και ιστόρησε τις πράξεις του. Έγραψε «Ιστορία ελληνική» (ή «Ιστορία των Ελλήνων και των βαρβάρων»), η οποία χρονικά εκτεινόταν έως την Μάχη της Μαντινείας. Επίσης, έγραψε ένα πολύτομο έργο με τίτλο «Φιλιππικά» (από τον ζ΄ και τον η΄ τόμο του έργου κάμει μνείες ο Αρποκρατίων), έγραψε έργο με τίτλο «Ιστορία του Αλεξάνδρου» και «Βασιλείων μεταλλαγές». (Σουδ.).

2.     Ο Αντίγονος έγραψε «Μακεδονική περιήγηση» (Στέφ. Βυζ.). Απολεσθείσα.

3.    Ο Αντίπατρος ο Ιολάου. Αυτός ήταν μαθητής του Αριστοτέλους και στρατηγός και του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου, επίτροπος της Μακεδονίας. Έγραψε σε δυο τόμους τις επιστολές του, καθώς και «Ιστορία μακεδονική», στην οποία πραγματεύεται τις πολεμικές περιπέτειες του Περδίκκα στην Ιλλυρία. (Σούδ.).

4.    Ο Αρητάδης ο Κνίδιος έγραψε ένα έργο με τίτλο «Μακεδονικά» το οποίο μνημονεύει ο Πλούταρχος, ο οποίος είχε βαθειά πρόσβαση στην γνώση της εποχής του.

5.    Ο Βάλαγρος (ή Βάλακρος) ο Μακεδόνας, έγραψε έργο υπό τον τίτλο «Μακεδονικά». Απ' αυτόν δανείσθηκε γνώση ο Στέφ, Βυζάντιος (βλ. σχ. Muller, Fragm. Hist. t.4,p.334). Ίσως ο συγγραφεύς να είναι ο γνωστός Βάλακρος, στρατηγός του Μ. Αλεξάνδρου, οπότε το «απολεσθέν» έργο του αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία...

6.     Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης ήταν ένας περιώνυμος Έλληνας ιστορικός. Η καταγωγή του ήταν εκ του Αγυρίου της Σικελίας, τότε νήσου της Μεγ. Ελλάδος. Έζησε επί Καίσαρος και επί Αυγούστου (τέλος 1ου π.Χ. αι.). Έγραψε «Βιβλιοθήκη ιστορική» ένα πολύτιμο και πολύτομο ιστορικό έργο. Σε απολεσθέν βιβλίο του δε, με τίτλο «Περί μακεδονικής ιστορίας», ως φαίνεται από περισωθέντα αποσπάσματα, μιλά για την ιστορία των τελευταίων βασιλέων της Μακεδονίας, με λεπτομέρειες που δεν παραδίδονται από άλλους...

7.    Ο Δούρις ο Σάμιος, συγγραφέας επί Πτολεμαίου του Φιλαδέλφου, έγραψε 23 βιβλία, από τα οποία πολλά μεταχειρίσθηκε ο Αθήναιος. Το έργο του «Ελληνικές Ιστορίες» θεωρείται συνέχεια των «Μακεδονικών» και χαρακτηρίσθηκε όλως ιδιαίτερο σύγγραμμα του Δούριδος.

8.    Ο Ζωίλος από την Αμφίπολι - τον οποίο απεκλήθη και Ομηρομάστιξ - έγραψε ιστορία από την... θεογονία έως τον θάνατο του Φιλίππου, αλλά και την ιστορία της Αμφιπόλεως σε 3 βιβλία (Σούδ.). Ο σπουδαίος αυτός ρήτωρ καί γραμματικός (των χρόνων του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου), απέθανε λιθοβοληθείς ως πατροκτόνος στην Χίο...

9.    Ο Ηγήσιππος ο Μηκυβερναίος - τον οποίο ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς θεωρεί εκ των σπουδαιοτέρων συγγραφέων! - έγραψε ένα έργο με τίτλο «Παλληνιακά», δηλ. έργο αναφερόμενο στην ιστορία της χερσονήσου Παλλήνης. Άλλωστε η Μηκύβερνα ήταν πόλις της Χαλκιδικής, επίνειον της Ολύνθου. [Η Παλλήνη λεγόταν και Φλέγρα. Εκεί εμυθολογείτο ότι έγινε η Γιγαντομαχία. Χερσόνησος που επήρε το όνομά της από την ομώνυμη μακεδονική πόλη που ήταν κτισμένη επ' αυτής - σήμερα αυτή λέγεται χερσόνησος της Κασσάνδρας ή λαϊκότερα «πρώτο Πόδι»].

10.    Ο Ηράκλειτος από την Λέσβο. Αυτός έγραψε ένα έργο επιγραφόμενο «Μακεδονική ιστορία» (Διογ. Λαέρτιος), το οποίο αγνοούμε.

11.    Ο Θεαγένης ο Μακεδόνας. Και αυτός έγραψε - συν τοις άλλοις - και ένα έργο με τον τίτλο «Μακεδονικά». Τον αναφέρει συχνάκις ο Στέφ. Βυζάντιος (βλ. σχ. Φωτ. Βιβλ. κωδ. 161, σελ. 104, Voss. ad Soyl Peripl., σελ. 61).

12.    Ο Θεόπομπος ο Χίος στα «Ελληνικά» του είχε και 58 βιβλία με τίτλο «Φιλιππικά»! Σε αυτά έγραφε περί οικισμών, περί κτίσεων πόλεων περί βίων βασιλέων, περί ιδιωμάτων τρόπων, περί θαυμασίων και παραδόξων, όσα εκάστη γη και θάλασσα εκφέρει. 
«Σύγγραμμα πολυτιμότατον δια την ιστορίαν και γεωγραφίαν της Μακεδονίας» (Διον. Αλικ.).

13.   Ο Ιερώνυμος (γεννηθείς περί το 266 π.Χ.), από την Καρδία της Θράκης έγραψε την βιογραφία του Μεγ. Αλεξάνδρου καθώς και έργο «Περί των Διαδόχων» αυτού και «Περί των Επιγόνων». Από τον Καρδιανό συγγραφέα, τα μέγιστα επωφελήθηκε ο Διόδωρος στις ιστορίες του (Λεξ, Σούδα, Παυσ.).

14.    Ο Καλλισθένης ο Ολύνθιος, ο ανεψιός του Αριστοτέλη και σύντροφος του Μεγ. Αλεξάνδρου. Ακολούθησε τον μέγα στρατηλάτη στις εκστρατείες του κι εφονευθη υπ' αυτού. 
Κι αυτός έγραψε άγνωστο έργο με τον τίτλο «Μακεδονικά» (Πλούταρχος, Στοβαίος), κ.ά. έργα, όπως «Κυνηγετικά», κλπ.

15.    Ο Κρίτων, ιστορικός από την Πιερία, έγραψε επίσης ένα έργο με τον τίτλο «Παλληνιακά» και «Περί της αρχής των Μακεδόνων» (Λεξ. Σούδα).

16.   Ο Λουκίλλος ο Ταρραίος. Αυτός ο Κρητικός έγραψε ένα σύγγραμμα «Περί Θεσσαλονίκης». (Στέφ. Βυζ.).

17.    Ο Μαρσύας ο πρεσβυτέρος, συγγραφέας εκ Πέλλης. Αυτός ήταν ιστοριογράφος υιός του Περιάνδρου, ετεροθαλής αδελφός του Αντιγόνου, σύντροφος του Μεγ. Αλεξάνδρου και στρατηγός Δημητρίου του Πολιορκητού στην εκστρατεία της Κύπρου. 
Έγραψε ένα 10τομο έργο με τίτλο «Μακεδονικά»! 
Σε αυτό πραγματευόταν την ιστορία της Μακεδονίας, από τον πρώτο της βασιλέα, τον Κάρανο έως την έφοδο του Αλεξάνδρου στην Συρία! Επίσης έγραψε και βιβλίο υπό τον τίτλο «Αλεξάνδρου αγωγή» (κατά Σούδα).

18.    Ο Νικομήδης ο Ακάνθιος, επίσης Μακεδόνος, ο οποίος επίσης έγραψε έργο με τίτλο «Μακεδονικά» (βλ. σχ. Αθήν., C. Muller Fragm. Hist. t.4, κλπ.).

19.   Ο Νύμφις από την Ηράκλεια του Πόντου. Αυτός ο ιστορικός έγραψε σε 24 τόμους (!) έργο «Περί Αλεξάνδρου και των διαδόχων και επιγόνων», έως την εποχή του Πτολεμαίου του Γ΄ του Ευεργέτη, στην οποία έζησε! (Αθήν., Σούδ., Αιλ., Φώτ.).

20.    Ο Πολύβιος, ο γνωστός ιστορικός από την Μεγαλόπολι Αρκαδίας, ήταν υιός του στρατηγού των Αχαιών Λυκόρτα. Εγεννήθη το 204 π.Χ. και απέθανε το 122 π.Χ. όταν έπεσε από το άλογό του και τραυματίσθηκε θανάσιμα... Ο άτυχος συγγραφεύς, κατέλιπε αξιολογωτάτη ιστορία. Φαίνεται από τα αποσπάσματά του ότι εγνώριζε πολύ καλά την περιοχή της Μακεδονίας και της Μακεδονο-Ιλλυρίας, γιατί αναφέρει τοπωνύμια, που δεν αναφέρει κανείς άλλος. Απ' αυτό εξάγεται το συμπέρασμα ότι ίσως είχε μελετήσει και είχε γράψει ιστορικό έργο για την Μακεδονία, αγνοούμενο έως τώρα.

21.    Ο Πτολεμαίος (υιός του Λάγου και της Αρσινόης εκ Μακεδονίας) ήταν ο αρχηγός των σωματοφυλάκων του Μεγ. Αλεξάνδρου. 
Έπειτα λαβών στο μερίδιό του την Αίγυπτο, εβασίλευσε σε αυτήν, από το 323 έως το 284 π.Χ. Αυτός συνέταξε ιστορικά υπομνήματα, πραγματευόμενα πράξεις του βασιλέως, αποσπάσματα των οποίων ετέθησαν στην βάσανο της κριτικής νεωτέρων μελετητών (Κ. Ασώπιος «Λόγος Περί Αλεξάνδρου του Μεγάλου», Αθήναι, 1858, M. Sainte-Croix "Examen critique des anciens historiens d' Alexandre-le Grand", Παρίσιοι, 1810, κ.ά.).

22.    Από τον Στράβωνα (66 π.Χ.-24 μ.Χ.), τον πατέρα της Γεωγραφίας, τον περίφημο Έλληνα γεωγράφο εκ της Αμασείας του Πόντου, είχαμε την ατυχία να «απολέσουμε» το τελευταίο μέρος του 7ου βιβλίου του, που πραγματευόταν την Μακεδονία και την Θράκη. Του ιδίου επίσης συγγραφέως «εξηφανίσθη» ολόκληρο σύγγραμμα 48 τόμων με τίτλο «Ιστορικά υπομνήματα».

23.    Ο Χριστόδωρος ο Πανίτης εποποιός εκ της αιγυπτιακής πόλεως της Θηβαΐδος Κοπτού, άκμασε τον 5ο μ.Χ. αι. επί βασιλέως Αναστασίου (491-518). Έγραψε σε 25 βιβλία (αν και για τον αριθμό των βιβλίων αυτού του έργου διίστανται οι απόψεις των μελετητών) έργο με τίτλο «Πάτρια Θεσσαλονίκης».


Έλληνες, τίποτε δεν χάνεται οριστικά. 
«Χαμένη υπόθεση είναι μόνον αυτή που εγκαταλείπουμε» (Κλεόβουλος). 
 
Πρέπει  να  οργανωθούν  επιστημονικές ομάδες, που θα σηκώσουν τα μανίκια και θα ανατρέξουν σε όλες τις βιβλιοθήκες του κόσμου - επίσημες κι ανεπίσημες, κρυφές και φανερές - και θα εύρουν, έστω αποσπάσματα αυτών των «χαμένων έργων».

Αυτό θα είναι ένα σπουδαίο  εθνικό έργο. 
Και ευεργέτημα για την Μακεδονία. 
Και την Ελλάδα ολόκληρη.

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΠΗΓΕΣ - ΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ

Οι πηγές της Ιστορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, συγκεντρωμένες για πρώτη φορά στην ελληνική βιβλιογραφία, με παράλληλη μετάφραση και φιλολογικό σχολιασμό.
Τα αποσπάσματα των χαμένων έργων 42 ιστορικών, πού έγραψαν αποκλειστικά για τη μορφή του Μακεδόνα στρατηλάτη - είτε σύγχρονοί του και συμμέτοχοι της ασιατικής εκστρατείας, είτε μεταγενέστεροι (ως τα ρωμαϊκά χρόνια), των οποίων τα κείμενα συγκρότησαν τη βάση των γνωστών βιογραφιών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, απ' τον Αρριανό, τον Πλούταρχο, το Διόδωρο κ.ά.
Πλήρης συλλογή του απαραίτητου υλικού για την κριτική των πηγών, με συνοδευτικά βιογραφικά κ' εργογραφικά σημειώματα για κάθε συγγραφέα, διαφωτιστικούς πίνακες και λεπτομερή ευρετήρια - απόσταγμα της τριακονταετούς ενασχόλησης των Ήρκου και Στάντη Ρ. Αποστολίδη με την περίοδο του Ελληνισμού. Πολύτιμο βοήθημα για τον Ιστορικό μελετητή και την πανεπιστημιακή Έρευνα και Διδακτική. 
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Το να περιγράψει κανείς αυτό το έργο που αφορά τις Πρώτες πηγές και Τα  αποσπάσματα των αρχαίων ιστορικών για τον Μέγα Αλέξανδρο είναι άθλος μέγας, όσος και ο ίδιος ο Αλέξανδρος. Και μόνο η αναφορά των ονομάτων στον πίνακα περιεχομένων καταλαμβάνει περισσότερο από μία σελίδα και η ανάπτυξή της πεντακόσιες.

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται 42 ιστορικοί, η εστίαση ήταν καθαρά ιστορική, προστέθηκαν ο Αρχίας και ο Ορθαγόρας.  Στόχος ήταν να δοθεί ένας πλήρης κατάλογος εκείνων που ασχολήθηκαν με τον Αλέξανδρο, την εκστρατεία αλλά και «το μεγάλο ναυάγιο της αρχαιοελληνικής γραμματείας». Η σειρά κατάταξης των συγγραφέων ακολουθεί τη σειρά του Jacoby, παρά τις όποιες επιφυλάξεις, και των αποσπασμάτων από τη θέση τους στο έργο από το οποίο προέρχονται.

Πρώτες στη σειρά πηγές οι «Βασίλειοι Εφημερίδες» με πλείστα όσα προβλήματα στην αυθεντικότητά τους. Ακολουθεί ο «Στράττις ο Ολύνθιος» στο λήμμα του Σουίδα με το «Περί Αλεξάνδρου εφημερίδων», το «Περί Αλεξάνδρου τελευτής» και το «Περί Αλεξάνδρου και Ηφαιστίωνος τελευτής», τα οποία όμως δεν είναι αξιόπιστα ή και τελείως αναξιόπιστα. Και φτάνουμε στους «Βηματιστές», δηλαδή στους Ημεροδρόμους που ακολουθούσαν τον Αλέξανδρο και των οποίων οι καταγραφές ελέγχονταν από τον Αλέξανδρο και φυλάσσονταν στο «γαλαζοφυλάκιο». Βηματιστές ήταν ο Βαίτων, ο Διόγνητος, ο Φιλωνίδης, ενώ ο Αμύντας και Αρχέλαος είναι νεότεροι που επεξεργάστηκαν το υλικό των προηγούμενων. Ακολουθούν τα εργοβιογραφικά των 35 Βηματιστών, ποιοι και από πού ήταν, τι έγραψαν, τι απήχηση είχαν, αλήθειες, ψέματα, πώς μας παραδόθηκε το έργο τους, από πού αντλούν και ποιους επηρεάζουν. Οι σελίδες αυτές είναι από μόνες του ιστορίες μέσα στην ευρύτερη ιστορία του μεγάλου στρατηλάτη, έχουν, εν ολίγοις, τη δική τους αυτόνομη γοητεία και ρίχνουν φως σε έναν περίγυρο με πολιτικές βλέψεις, φιλοδοξίες και μισαλλοδοξίες. 

Ο Καλλισθένης λέει ότι ο Αλέξανδρος ανέβηκε στο μαντείο του Άμμωνος, επειδή άκουσε πως είχαν ανεβεί ο Περσέας και ο Ηρακλής, κι εκεί ο ιερέας του είπε πως ήταν γιος του Δία και προφήτεψε και τις μελλοντικές επιτυχίες του. Κοράκια έδειχναν τον δρόμο και φώναζαν εκείνους που είχαν χαθεί. Αλλού το Παμφύλιο πέλαγο φούσκωσε όταν ένιωσε ότι πέρναγε ο Αλέξανδρος και αναδιπλώθηκε για να τον προσκυνήσει. Ο Χάρης λέει πως ο Πτολεμαίος ο Σωτήρ ήταν εδέατρος του Αλέξανδρου, δοκίμαζε τα φαγητά, δηλαδή, πριν από τον βασιλιά για ασφάλεια.

Δυστυχώς, ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είχε την τύχη να έχει πλάι του έναν μεγάλο ιστορικό, όπως ήταν ο Θουκυδίδης για τους Αθηναίους. Ο Θουκυδίδης ήταν στρατηγός και αυτόπτης μάρτυς του Πελοποννησιακού Πολέμου. Ήταν επίσης πολύ καλός αξιολογητής των πληροφοριών, όντας πολύ μορφωμένος φιλόσοφος.

Το βιβλίο είναι απολαυστικό, κρατάει αδιάπτωτο το ενδιαφέρον, διαβάζεται μονορούφι, αν και απαιτεί πολύ χρόνο, αλλά και σε δόσεις, αφού η αποσπασματική του φύση το επιτρέπει.

  Οι  συγγραφείς,  τα  αδέλφια  Ἧρκος & Στάντης Ρ. Ἀποστολίδης,  του  πολύτιμου  βιβλίου:  "ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΠΗΓΕΣ - ΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ".  Τα  αδέλφια  συνεχίζουν το έργο που ξεκίνησαν από κοινού με τον πατέρα τους Ρένο Αποστολίδη και αφορά την ιστορία του Ελληνισμού, την οποία δεν γνωρίζουμε, αφού κανείς δεν μας τη δίδαξε πραγματικά. Το έργο των τριών συνιστά ύψιστη πατριωτική πράξη.

  

Οι Ήρκος και Στάντης κατάγονται από μια οικογένεια με παράδοση στην επιμέλεια απάντων και ανθολογιών. Με τη δημιουργική συμβολή του παππού τους, δημοσιογράφου και διευθυντή της Εθνικής Βιβλιοθήκης (1945-1959), Ηρακλή Ν. Αποστολίδη, τα ελληνικά γράμματα απέκτησαν την πρώτη τους «Ανθολογία ποίησης και διηγήματος» (1933).

Ο πατέρας τους Ρένος, φιλόλογος, κριτικός και συγγραφέας, συνίδρυσε με τον παππού Ηρακλή τα «Νέα Ελληνικά», περιοδικό και μετέπειτα εκδόσεις με πρωτοεμφανιζόμενα έργα, όπως τα σχολιασμένα άπαντα του Βιζυηνού και του Καβάφη, καθώς και την κολοσσιαία μετάφραση στα ελληνικά των οκτώ τόμων του Γερμανού κλασικιστή Ντρόιζεν με θέμα την ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, των διαδόχων και επιγόνων του.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα οι έδρες της Αρχαίας Ιστορίας δεν παράγουν έργο και οι επιστήμονες, πολλοί απ' αυτούς καλοσπουδασμένοι άνθρωποι του εξωτερικού, με διατριβή γραμμένη στα γερμανικά, στα αγγλικά ή στα γαλλικά, όταν αναλαμβάνουν την έδρα, δεν προχωράνε τη βιβλιογραφία. Δεν βγάζουν δικά τους βιβλία στην Ελλάδα.

Για παράδειγμα, αν ένας Έλληνας αναγνώστης θελήσει να διαβάσει ένα βιβλίο, όχι για τον Μέγα Αλέξανδρο αλλά για τον Πύρρο, σημαντικό βασιλιά της Ηπείρου, το τελευταίο που βγήκε ήταν του πολιτικού Πέτρου Γαρουφαλιά, το 1950. Δηλαδή, 65 χρόνια τώρα δεν βρέθηκε κάποιος άλλος να γράψει μια ιστορία του Πύρρου.

Περιεχόμενα

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΥΝΤΟΜΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το καλό όσο και το κακό βιβλίο εξίσου έναυσμα για την Έρευνα!
Για μιαν Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου
ΕΚΔΟΤΙΚΑ
Όρια και σκοπός του έργου
Διάταξη των κειμένων
Μετάφραση και σχολιασμός
Βιογραφίες, σχέδια, χάρτες, πίνακες
Οι συντάκτες ευχαριστούν
ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΚΕΙΜΕΝΑ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ - ΣΧΟΛΙΑ
Βασίλειοι Εφημερίδες
Στράττις Ολύνθιος
Βηματιστές
Βαίτων
Διόγνητος (Ερυθραίος;)
Φιλωνίδης Ζωίτου, Κρης
Αμύντας
Αρχέλαος Καππαδόκης
Καλλισθένης Δημοτίμου, Ολύνθιος
Αναξιμένης Αριστοκλέους, Λαμψακηνός
Χάρης Μυτιληναίος
Έφιππος Ολύνθιος
Νικοβούλη
Πολύκλειτος Λαρισαίος
Μήδ(ε)ιος Οξυθέμιδος, Λαρισ(σ)αίος
Κυρσίλος Φαρσάλιος
Μέναιχμος Σικυώνιος
Λέων Βυζάντιος
Νέαρχος Ανδροτίμου, Κρης
Ονησίκριτος Αστυπαλαιεύς
Μαρσύας Περιάνδρου, Πελλαίος
Μαρσύας Κριτοφήμου, Φιλιππεύς
Κλείταρχος Δ(ε)ίνωνος, Αλεξανδρεύς
Πτολεμαίος Λάγου
Αριστόβουλος Αριστοβούλου, Κασ(σ)ανδρεύς
Αντικλείδης Αθηναίος
Αντιγένης
Ηγησίας Μάγνης
Νύμφις Ξεναγόρου, Ηρακλεώτης
Άριστος Σαλαμίνιος
Ασκληπιάδης
Δωρόθεος Αθηναίος
Νικάνωρ
Ποτάμων Λεσβώνακτος, Μυτιληναίος
Απίων Οασίτης/Αλεξανδρεύς
Ανώνυμος (Πάπ. Οξυρύγχου, XV, 1798)
Βάρρων
Αμυντιανός
Σαββαϊτικός κώδικας
Πραξαγόρας Πραξαγόρου, Αθηναίος
Αντιδάμας Ηρακλεοπολίτης
Ανδροσθένης Καλλιστράτου, Θάσιος
Ορθαγόρας
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ - ΘΕΜΑΤΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΟΝΟΜΑΤΩΝ
ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΠΗΓΩΝ
ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΩΝ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ JACOBY ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ
ΠΡΟΣΘΕΤΕΑ
ΧΑΡΤΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΩΝ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Λεπτομέρειες 

J. G. Droysen, Ἱστορία τῶν Ἐπιγόνων τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου

Μτφρ-σχόλια: Ῥ.-Η.-Σ. Ἀποστολίδη.
Τόμοι Α΄-Β΄. Ἀθ., 2006-11. Σελ. 958.

BΡΑΒΕΙΟ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ 2012

Ἡ «Ἱστορία τῶν Ἐπιγόνων τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου» εἶναι τὸ τρίτο μέρος (σὲ δύο τόμους) μιᾶς εὐρύτερης τριλογίας πάνω στὴν Ἑλληνιστικὴ ἱστορία τοῦ μεγάλου ἔργου τοῦ κορυφαίου Γερμανοῦ ἱστορικοῦ J. G. Droysen («Ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ»: Μέγας Ἀλέξανδρος, Διάδοχοι, Ἐπίγονοι), μεταφρασμένο ἀπὸ τὸν Ῥένο Ἀποστολίδη, καὶ ριζικὰ ἀναδιαμορφωμένο, μὲ τὴν προσθήκη ἑνὸς τόμου σχολίων, σχεδίων, τοπογραφικῶν, καὶ γενικὰ πλούσιου ἐποπτικοῦ ὑλικοῦ, ποὺ ἀποτυπώνει ὅλη τὴ νεώτερη Ἔρευνα, ἀπὸ τοὺς Ἧρκο καὶ τὸ Στάντη Ἀποστολίδη.  

Τὸ σύνολον τοῦ ἔργου (6 τόμ., 2700 σελ., μὲ 4500 περιεκτικὲς ὑποσημειώσεις), ποὺ ξεκίνησε τὸ 1985 καὶ ὡλoκληρώθηκε τὸ 2011, βραβεύτηκε τὸ 2012 ἀπ’ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν.
 

Ο Ντρόιζεν ήταν Πρώσος και τον βοηθούσε η ιδέα του ελληνισμού, που δεν περιοριζόταν στον ελλαδικό χώρο, να πει στους Γερμανούς συμπατριώτες του να ενωθούν, γιατί η Γερμανία τότε ήταν χωρισμένη σε πολλά μικρά κρατίδια. Δηλαδή, όπως στην αρχαία Ελλάδα όλοι συνενώθηκαν κάτω από το σκήπτρο των Μακεδόνων, έτσι να έκαναν κι εκείνοι.

  

 

 

 

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ  Ζ.Π  

 

ΓΙΑ  THN ΜΕΘΟΔΙΚΗ  ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ  ΤΩΝ  ΑΡΧΑΙΩΝ  ΒΙΒΛΙΩΝ  ΠΕΡΙ  ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ.
 

Ποιοί  εξαφάνισαν  όλα  τα  συγγράμματα  που  αφορούσαν  την  Μακεδονία.  
Ποιοί  είχαν  συμφέρον  να  κάνουν  κάτι  τέτοιο;  
Ποιοί   είχαν  την  δυνατότητα;  
Πότε  έγινε  ιστορικά  αυτό;  
Γιατί  ειδικά  για  την  Μακεδονία;  Ήταν  τυχαίο;
Περιμένουμε  απαντήσεις  από  τους  (ανύπαρκτους)  έλληνες  ιστορικούς  και  τα  ελληνικά  πανεπιστήμια.
Κατά τους υπολογισμούς του Μύλλερ  6  φορές καταλεηλάτησαν οι  βάρβαροι  την Μακεδονία. 
Ειδικώς το Δίον, τις Αιγές (Έδεσσα) και την Πέλλα.


Το 1899 ο Μακεδών  Μ. Γ. Δήμιτσας εκυκλοφόρησε το δίτομο (1046 σελ.) έργο του «Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΝ ΛΙΘΟΙΣ ΦΘΕΓΓΟΜΕΝΟΙΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΙΟΙΣ ΣΩΖΟΜΕΝΟΙΣ» μελέτη ενέχουσα 1600 επιγραφές και 42 εικόνας.
Έργο με 1.600 επιγραφές της αρχαίας Μακεδονίας!  
Το έργο βραβεύθηκε με 2.000 φράγκα από την εν Τεργέστη ελληνική κοινότητα. βλ. Εστία, αρ. φ. 8, 9.3.1899.

Έγραψε:   «Οι λίθοι διδάξουσιν υμάς, α παρὰ των υμετέρων διδασκάλων ουκ εμάθατε». 


Προφανώς  το  γεγονός  έγινε  τους  πρώτους  μ.Χ  αιώνες  και  βέβαια  έχει  σχέση  με  τους  Έλληνες  Μακεδόνες  βασιλείς  της  Αντιοχείας,  την  σχέση  τους  με  την  Ιουδαία  και  τους  Μακκαβαίους,  την  αγιοποίηση  των  Μακκαβαίων  από  την  εκκλησία  και  την   παύση  παραγωγής  αντιγράφων  των  "καταραμένων"  βιβλίων  περί  Μακεδονίας  από  τους  μοναχούς  των  μοναστηριών.
Είναι  χαρακτηριστικό  ότι  διασώθηκαν  με  προσοχή  και  σεβασμό  όλα  τα  συγγράμματα  αρχαίων  ιουδαίων  (Φίλωνος,  Ιωσήπου  κλπ.).



"ΤΑ  ΗΡΩΪΚΑ  ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ  ΤΩΝ  ΙΟΥΔΑΙΩΝ  ΕΣΦΑΞΑΝ  ΚΑΙ  ΕΚΑΨΑΝ  ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ  ΤΟΥΣ  ΒΡΩΜΕΡΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ".

Στην πρώτη σελίδα της  χριστιανικής  εφημερίδας  «Ορθόδοξος Τύπος» (25.1.02)  φιλοξενήθηκε άρθρο του θεολόγου κ. Μ. Μιχαηλίδη με τίτλο: «Το άγος των Ελλήνων - Αντιβλασφημικός συναγερμός». Στο άρθρο αυτό διαβάζουμε: 

«Στα χρόνια εκείνα τα ηρωικά των Μακκαβαίων, που κυβερνούσε την Παλαιστίνη ο Αντίοχος ο  Δ΄ ο Επιφανής - αλλά στην πραγματικότητα ασεβής και αδίστακτος- στρατιώτες δικοί του είχαν καταλάβει κάποιο φρούριο και αγέρωχοι το θεωρούσαν απόρθητο. Μέσα λοιπόν στην αλαζονεία τους βλασφημούσαν τον Θεό και τους πολιορκητές του Ιούδα του Μακκαβαίου με λόγους αθέμιτους και υβριστικούς.
Τα παλληκάρια όμως του Ιούδα άλλους έσφαξαν και άλλους "πυράς ανάψαντες  ζώντας τους βλασφήμους κατέκαιον"».



Η  ΙΣΤΟΡΙΚΗ  ΑΛΗΘΕΙΑ  ΓΙΑ  ΤΟΥΣ  ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΥΣ  ΚΑΙ  ΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ  ΑΝΤΙΟΧΟΥΣ.

Ο Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής, ήταν γιός του Αντιόχου του Μεγάλου και της Λαοδίκης και διαδέχθηκε στο θρόνο τον μεγαλύτερο αδελφό του Σέλευκο Δ΄ τον Φιλοπάτορα. Σε όλη τη διάρκεια της βασιλείας του προσπάθησε να ξαναφέρει το κράτος των Σελευκιδών στην παλαιά του ακμή και να επιβάλει τον Ελληνικό Πολιτισμό. Οι πολυάριθμες πόλεις (πάνω  από  1000 - χίλιες  ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ  πόλεις  στην  Μέση  Ανατολή)  που ίδρυσε μαρτυρούν την γιγάντια προσπάθειά του και τα ίχνη των αποτελεσμάτων της έμειναν για πολλούς αιώνες μετά τον θάνατό του. Ο ανταρτοπόλεμος των εβραίων  Μακκαβαίων εναντίον του δεν έφερε κανένα ουσιαστικό  αποτέλεσμα.
     Τον Αντίοχο τον Επιφανή διαδέχθηκε στο θρόνο ο γιός του Αντίοχος Ε΄ ο Ευπάτωρ. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του επαναστάτησαν οι Εβραίοι υπό την αρχηγία του Γιεουντά, ο οποίος πέτυχε μεν συμφωνία ειρήνης, αλλά ο επόμενος βασιλιάς Δημήτριος Α΄ ο Σωτήρ έστειλε το στρατηγό Βακχίδη, ο οποίος κατέλαβε τελικά όλη την Ιουδαία.
Δεν υπάρχουν ιστορικές περιγραφές στις οποίες να φαίνεται, ότι οι -χωρίς τακτικό στρατό- επαναστάτες Εβραίοι νίκησαν σε κανονικές  μάχες τους Έλληνες.
Προφανώς γίνονταν περιορισμένης εκτάσεως συμπλοκές, ενδεχομένως και σφαγές, αλλά σε συνθήκες ανταρτοπολέμου, περίπου  σαν  τους  σημερινούς  Τζιχαντιστές,  οι  ιουδαίοι  ορμούσαν  σε  κανένα  απρόσεκτο  μοναχικό  Έλληνα  στρατιώτη,  τον  πετσόκοβαν  τελετουργικά  και  μετά  υμνούσαν  το  κατόρθωμά  τους.  Οι  "ηρωισμοί"  αυτοί  περιγράφονται με πολλές υπερβολές   και  άφθονες  σάλτσες  στα βιβλία των Μακκαβαίων.

Στο βιβλίο της ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ «ΕΣΘΗΡ», (και στα βιβλία των «ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ», στο «ΔΑΝΙΗΛ» και σε μερικά άλλα) διάβαζαν και ξαναδιάβαζαν οι ιουδαιοχριστιανοί παπάδες και καλόγεροι ότι ο εχθρός των ιουδαίων στην Περσία και αλλού, ήταν κάποιος «Μακεδών». Αυτό αύξανε το μίσος τους για κάθε τι μακεδονικό. Όταν π.χ. έβλεπαν σε βιβλία την λέξη Μακεδονία σταματούσαν την αντιγραφή και αναπαραγωγή κάθε σχετικής αναφοράς και του αντίστοιχου βιβλίου. Το ψυχοπαθολογικό μίσος τους για κάθε τι μακεδονικό συγκρίνεται μόνο με το μίσος για την Μακεδονία που έχουν οι σημερινοί Κομμουνιστές και Συριζαίοι, (Τσίπρας, Κοτζιάς, Παυλόπουλος) μαζί με τους καθοδηγητές τους (Κομιντέρν, Μπεναρόγια, Τίτο, Πιάντε, Σόρος, Νίμιτς). Το ίδιο μίσος για τους Μακεδόνες είχε και ο ρωμαίος ύπατος Αιμίλιος Παύλος , που νίκησε τον Μακεδόνα Περσέα στη μάχη της Πύδνας το 168 π.Χ. και ισοπέδωσε 70 πόλεις της Δυτικής Μακεδονίας και της Ηπείρου και πούλησε σαν δούλους 150.000 Μακεδόνες και Ηπειρώτες.

1. "Η εορτή των Τριών Ιεραρχών εδώ στην Ελλάδα έχει πάρει αυτήν την μορφή που έχει, ότι δηλαδή οι Τρεις Ιεράρχες είναι συνεχιστές του μεγάλου Ελληνικού πνεύματος της αρχαίας Ελλάδος! Αν όμως διαβάσει κανείς τους Τρεις Ιεράρχες και προ παντός τον ιερό Χρυσόστομο, θα δει ότι ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συνέχεια επικρίνει τους αρχαίους Έλληνες. Ο Χρυσόστομος είναι μεγάλος «υβριστής» των αρχαίων Ελλήνων. Για τον Χρυσόστομο δηλαδή το όνομα Έλληνας, που είχε καταλήξει να σημαίνει ειδωλολάτρης, είναι μία βρισιά και τίποτε άλλο. Αλλά και ο Μέγας Βασίλειος, όπως και ο Γρηγόριος ο Νύσσης δεν πάνε πολύ πίσω στο θέμα αυτό."
   
   Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Ρωμανίδης, "Πατερική Θεολογία" (Από τους σημαντικότερους θεολόγους της Ορθοδοξίας κατά τον 20ο αιώνα, "Προφήτης της "Ρωμηοσύνης" κατά τον Μεταλληνό).

2. "Ὁ μὲν γὰρ Ἑλληνισμὸς πανταχοῦ τῆς γῆς ἐκταθεὶς καὶ τὰς ἁπάντων ἀνθρώπων ψυχὰς κατασχὼν οὕτως ὕστερον μετὰ τὴν τοσαύτην ἰσχὺν καὶ τὴν ἐπίδοσιν ὑπὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ κατελύθη δυνάμεως......Οἱ δὲ φιλόσοφοι καὶ δεινοὶ ῥήτορες δόξαν πολλὴν οἱ μὲν ἐπὶ σεμνότητι οἱ δὲ ἐπὶ λόγων δυνάμει παρὰ τοῖς πολλοῖς ἔχοντες μετὰ τὴν πρὸς ἡμᾶς μάχην καταγέλαστοι γεγόνασι καὶ παίδων ληρούντων ἁπλῶς οὐδὲν διαφέρειν ἔδοξαν."
   (Χρυσοστόμος, Λόγος εις τον Μακάριον Βαβύλα και κατά Ιουλιανού, ή κατά Ελλήνων)
   

  ΓΙΑΤΙ  Ο  ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ  ΝΑΡΚΩΘΗΚΕ  ΚΑΙ  ΔΕΝ  ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ  ΣΤΟ  ΕΞ  ΙΟΥΔΑΙΑΣ  ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ;

  

Οι  Έλληνες  έγραψαν  κυριολεκτικά  εκατομμύρια  βιβλία  και  νικήθηκαν από  40-50  βιβλιαράκια  ιουδαϊκής  «σοφίας»,  που  προς  μεγάλη  έκπληξη  και  απερίγραπτη  χαρά  κάποιων,  ποτέ  δεν  διαβάστηκαν  ερευνητικά. 

Τι  πήγε  τόσο  στραβά;  Τι  δεν  έγινε  σωστά  από  την  μεριά  των  Ελλήνων;  Γιατί  παρέδωσαν  το  βαρύ  άρμα  του  πολιτισμού  στους  βάρβαρους  χαλδαίους  μάγους;  Γιατί  οι Έλληνες  διανοητές  δεν  απάντησαν  στους  ισχυρισμούς  της  νεοϊουδαϊκής  θρησκείας  με  έρευνα  βάθους  και  συστηματική  αναγωγή  στις  πηγές;  Γιατί  δεν  σάρωσαν  ερευνητικά  μία  προς  μία  προσεχτικά  όλες  τις  προσωπικότητες  της  παλαιάς  και  καινής  διαθήκης;  Το  σωτηριο-αγαπητικό  άλλοθι  της  ολιγομελούς  ομάδας  των  εξελληνισμένων   ιουδαίων  επισκόπων,  που   σταθερά  προΐσταντο  στην  εφαρμογή  των  αβρααμικών  παλαιοδιαθηκικών  όρκων,  δεν  ξεσκεπάστηκε  ποτέ.  Οι  πρόγονοί  μας  δεν  κατενόησαν   ότι  ο  χριστιανισμός  ήταν  ο  Δούρειος  Ίππος  του  ιουδαϊσμού.  Ο  καθαρόαιμος  ιουδαϊσμός  είχε  σκληρές  φυλετικές  δομές.  Ποτέ  δεν  θα  μπορούσε  να  λειτουργήσει  ως  Μεσογειακή  θρησκευτική  πραμάτεια.  Η  διπλή  όψη  του   χριστιανισμού  ποτέ  δεν  έγινε  αντικείμενο  συστηματικής  έρευνας.  Οι  Έλληνες  στοχαστές  δεν  έστρεψαν,  για αδιευκρίνιστους  λόγους,  το  πανίσχυρο  αναλυτικό τους  κάτοπτρο  στις  καταβολές  και  στα  αδύνατα  σημεία  της  αβρααμογενούς  θρησκείας.  Όλοι  μπορούσαν  να  κρίνουν  και  να  κατακρίνουν  τα  πολιτισμικά  προϊόντα  των  Ελλήνων.  Οι  Έλληνες  όμως,  δεν  καταδέχθηκαν  να  ρίξουν  ούτε  μία  ματιά  στα  δήθεν  πολιτισμικά  μεγαθήρια  των  αντιπάλων  τους.

Οι  Έλληνες  έγραψαν  κυριολεκτικά  εκατομμύρια  βιβλία  και  νικήθηκαν από  40-50  βιβλιαράκια  ιουδαϊκής  «σοφίας»,  που  προς  μεγάλη  έκπληξη  και  απερίγραπτη  χαρά  κάποιων,  ποτέ  δεν  διαβάστηκαν  ερευνητικά.  

Αν  μόνο  δέκα  εξ  αυτών,  δηλαδή  η  Πεντάτευχος,  ο  Ιησούς  του  Ναυή,  οι  Κριταί  και  οι  τρεις μεγάλοι  προφήτες  Ησαΐας,  Ιερεμίας  και  Ιεζεκιήλ,  δηλαδή  ένα  πραγματικό  σύνολο  από  350  σελίδες,  περνούσαν  από  εξονυχιστικό  Οδυσσειακό  έλεγχο,  η  δυσοσμία  της  αναβλύζουσας  κακότητας  και  η  μαγική  δηλητηριολογία  της  Παλαιάς  Διαθήκης  θα  χαλούσε  οπωσδήποτε   την  ειδυλλιακή  συνεύρεση  των  μάγων  με  τις  λαϊκές  προσδοκίες.

Αν  λοιπόν  οι  πνευματικοί  υπερασπιστές  του  Ελληνισμού,  καταλάβαιναν  τις  ιστορικές  τους  ευθύνες  και  αποφάσιζαν,  ως  όφειλαν,  να  διεισδύσουν  στην  oλοφάνερη  κακία  της  νέας  θρησκείας, θα  μπορούσαν  να  δημιουργήσουν  μία  καθ’ όλα  νόμιμη  σχολή   αναλυτικής  κριτικής  μελέτης  των  βιβλικών  κειμένων.

Χωρίζοντας  τα  κείμενα  της  παλαιάς  διαθήκης  σε  10 διαφορετικούς  ομίλους  μελέτης,  κάθε  όμιλος  μελέτης  θα  είχε  αντικείμενο  κριτικής  έρευνας  μόνο  85  σελίδες. 

Σύντομα  και  με  την  πλέον  επιφανειακή  κριτική  διάθεση  δεν  θα  έμενε  τίποτε  κρυφό  από   τις  κατάμαυρες  αυτές  συνταγές  δαιμονοποίησης  της  ιστορίας  του  κόσμου.  Σε  λίγο  θα γνώριζαν  όλες  τις  αδυναμίες  των  εβραϊκών  κειμένων  και  θα  απαντούσαν  ως  ίσος  προς  ίσον  στους  μεθοδικούς  σπιλωτές  του  Ελληνισμού.

Ένα  ολιγομελές, οργανωμένο  αντεπιθετικό  ιερατείο  πολιτισμού  θα  μπορούσε  να  αποτρέψει  τότε  την πολιτισμική μας  γενοκτονία.  Θα  μπορούσε  με  κάθε  λεπτομέρεια  να  προσωπογραφήσει  τους  βασικούς  γενέθλιους  αστέρες  της  νέας  θρησκείας:  Νώε,  Αβραάμ,  Λωτ,  Ιωσήφ,  Μωυσής,  Ιησούς  του  Ναυή,  Σαμψών,  Γεδεών  κλπ. 

Φαντάζεστε  τι  θα συνέβαινε  αν  ο  Αθηναίος  Κέλσος  δημιουργούσε  τότε  ένα  κέντρο  μελέτης  της  παλαιάς  διαθήκης;  Πόσα  ιστορικά  δεδομένα  θα  έμπαιναν  σε  διαφορετική  τροχιά  εξέλιξης,  μόνο  με  μία  τέτοια  επισταμένη  έρευνα  στα  πρωτο-αρχεία  της αβρααμικής  θρησκείας.

Τρελαίνεται  πραγματικά  κανείς  στην  σκέψη  ότι  η  συστηματική  μελέτη  μιας  ολιγομελούς  ομάδος  σοφών  Ελλήνων,  στα  αρχεία  της  παλαιάς  διαθήκης, θα  μπορούσε  να  ανατρέψει  άρδην  τον  ρουν  της  ιστορίας.

Τρελαίνεται  κανείς στην  σκέψη  ότι  κάτι  τόσο  απλό,  θα  μπορούσε  να μεταφέρει  τον  πόλεμο  στην  έδρα  των  αντιπάλων,  στην  έδρα  των  ορκισμένων  εχθρών  του  Ελληνισμού  και  από  επιτιθέμενους  συκοφάντες  να  τους  μεταβάλει  σε  ασήμαντους  αμυνόμενους,  ανεπαρκείς  υπερασπιστές  μιας  χονδροειδούς  κακότητας.

Ας  υπήρχε,  έστω  και  μία  μικρή,  οργανωμένη  αντεπιθετική  ομάδα,  από  μια  οποιαδήποτε  πανεπιστημιακή  σχολή,  από  ένα  ασκληπιείο,  από  ένα  ισχυρό  οικονομικά  μαντείο,  από  ένα  βουλευτήριο,  μία  βιβλιοθήκη,  μία  πλούσια  πατριωτική  οικογένεια,  μία  συντεχνιακή  κοινότητα,  μία  οποιαδήποτε  πνευματική,  ιερατική  ή  στρατιωτική  οικογένεια,  ένα  οποιοδήποτε  αυτόκλητο  υπερασπιστικό  κέντρο  του  Ελληνισμού.  Μετά  από  επισταμένη  έρευνα  θα  δημοσιοποιούσε  τις  ατελείωτες,  κυριολεκτικά  φρικτές  παλαιοδιαθηκικές  λεπτομέρειες,  θα  προκαλούσε  ισχυρή  κρίση  ταυτότητας  στον  γιαφκικό  νεοϊουδαϊσμό  καθώς  και  απολογητικό  πανικό  στις  τάξεις  των  επίδοξων  εθνοδιαμελιστών  και  σταδιακά  θα  συγκρατούσε  τουλάχιστον  τις  εξελίξεις.  Ξεσκεπάζοντας  και  δημοσιοποιώντας  όλα  τα  απίστευτα  αίσχη  της  παλαιάς  διαθήκης,  θα  αποκάλυπταν  ότι  κάτω  από  το  χαμογελαστό  προσωπείο  του  αβρααμογενούς  ιουδαιοχριστιανισμού,  κρύβεται  ένα  κατασχετικό  και  πολιτισμοκτόνο  ιερατείο,  με  καταβολές  από  τους  αρχαίους  απατεώνες  χαλδαίους  μάγους.

 Είναι  σύμπτωση  ότι  οι  κορυφές  του  κόσμου  σήμερα  είναι  κατειλημμένες  από  τους  εκλεκτούς  απογόνους  του  πατριάρχη – μάγου  Αβραάμ;

Μία  τέτοια  πρωτοβουλία  θα  άφηνε  τα  βαθιά  υπερασπιστικά  της  ίχνη  στο  διάβα  της  ιστορίας  και  ίσως  μέχρι  σήμερα,  οι  διαχρονικοί  τους  εκπρόσωποι  να  ζούσαν  δοξασμένοι  ανάμεσά  μας.  

 

 

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ