ΠΟΙΟΣ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;
Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ ΣΙΦ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΓΑΜΑΛΙΗΛ. ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΙΔΡΥΤΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ: ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ.
H ΣΤΑΥΡΩΣΙΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ο Ιησούς λέγεται Χριστός, επειδή ήταν χρισμένος, δηλαδή αλειμμένος με τελετουργικό χριστήριο έλαιο, που στα εβραϊκά ονομάζεται: «νέζερ»!
Ο Ιησούς ήταν Ναζιραίος και όχι Ναζωραίος
Του Μ. Καλόπουλου
Το συχνό φαινόμενο των γυναικών, που με ασταμάτητες προσευχές και πικρό κλάμα, νυχθημερόν παρακαλούσαν τον θεό στο ναό να τις βοηθήσει να αποκτήσουν ένα παιδί, δημιουργούσε στο πανούργο ιερατείο την ανάλογη όρεξη, να προσφέρει τα πολυπόθητα αυτά παιδιά, αφαιρώντας απ’ τις απαρηγόρητες αυτές γυναίκες το κοινωνικό όνειδος της στειρότητας και φυσικά ζητώντας για αντάλλαγμα, την δια βίου εξουσία πάνω στην ζωή αυτών των παιδιών.
Τα «αφιερωμένα» αυτά παιδιά, κατέληγαν σε κάποιο ιερατικό ίδρυμα και με την καθημερινή θεολογική τους εκπαίδευση, βρισκόταν κυριολεκτικά στο έλεος των πανούργων ιερέων. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου, έως ότου το αδίστακτο και αχόρταγο για εξουσία ιερατείο, καταλάβει την απόλυτη πνευματική κηδεμονία που μπορούσε να αποκτήσει πάνω στα ανυπεράσπιστα αυτά παιδιά και την ποικιλία των υπηρεσιών που μπορούσε να εξασφαλίσει, απ’ τα τέλεια αυτά υποχείρια!
Ένα τέτοιο θεοκρατικό υποχείριο, ήταν από μικρός ο Ιερεμίας, ο οποίος μεγάλωνε μέσα σε ιερατική οικογένεια. Ήταν ακόμα παιδί όταν μια "θεϊκή" φωνή τον κάλεσε να αναλάβει υποχρεώσεις που ξεπερνούσαν την ηλικία του: «Απ’ την κοιλιά της μάνας σου σε διάλεξα και πριν ακόμα γεννηθείς σε είχα ξεχωρίσει για να είσαι προφήτης, γι αυτό μη λες είμαι πολύ νέος, γιατί σε όλους όσους σε στέλνω θα πας και όλα όσα σε διατάζω θα πεις» Ιερεμίας 1.5-7. Το σύγγραμμα του Ιερεμία είναι γεμάτο από τέτοιες "θεϊκές" φωνές, που τον διατάζουν να αναλάβει απίστευτες αποστολές.
Ο κάθε εύπλαστος μικρούλης «αφιερωμένος», δια βίου έρμαιο των καθημερινών θεολογικών και άλλων φαντασιώσεων, μπορούσε να πεισθεί για οτιδήποτε! Όχι μόνο ότι είναι άγγελοι, όσοι τον φρόντιζαν καθημερινά (όπως είδαμε να συμβαίνει με την αφιερωμένη Μαρία) αλλά ότι και ο ίδιος ήταν κάποιος εκλεκτός, μοναδικός και γιατί όχι ο Μεσσίας και γιός του θεού και όχι οποιοσδήποτε απλός υπηρέτης του!
Τα παιδιά αυτά που νόμιζαν ότι μιλούσαν πράγματι με τον θεό, μπορούσαν να οδηγηθούν σε μια τέτοια πνευματική αγκύλωση, που στο όνομα του θεού τους μπορούσαν να διατάξουν οτιδήποτε, ακόμα και την σφαγή αθώων νηπίων όπως αδίστακτα έκανε αργότερα ο Σαμουήλ!
Ο Σαμουήλ έγινε τελικά ο τελευταίος Κριτής του Ισραήλ και ένας απ’ τους μεγαλύτερους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. 1 Νίκησε τους Φιλισταίους, ίδρυσε σχολές προφητών και προκάλεσε θρησκευτική και εθνική ανάταση! Ήταν σκληρός, ραδιούργος και αδίστακτος! Ήταν εκείνος που δεν δίστασε να διατάξει: «θανατώστε άνδρες, γυναίκες και παιδιά, νήπια και θηλάζοντα»Α΄ Σαμ.15.3.
Μια άλλη περίπτωση που μας βοηθάει να καταλάβουμε αυτόν τον μηχανισμό παραγωγής ηρώων, είναι η περίπτωση του Σαμψών. Η ανάδοχος μητέρα του, η γυναίκα του «Μανωέ» (η Π. Διαθήκη δεν διέσωσε το όνομα της μητέρα του) ήταν επίσης μια τέτοια δυστυχισμένη στείρα γυναίκα, έως ότου είδε μπροστά της έναν απεσταλμένο (άγγελο) που της είπε: «είσαι στείρα και δεν γεννάς, αλλά θα γεννήσεις (δηλαδή θα αναθρέψεις) γιο. Από τώρα και στο εξής όμως δεν θα πιεις κρασί ή άλλο ποτό και δεν θα φας τίποτε ακάθαρτο, γιατί το παιδί που θα γεννήσεις (θα αναθρέψεις) θα είναι Ναζιραίος, δηλαδή αφιερωμένος στον θεό. Τα μαλλιά του δεν θα κοπούν και θα αρχίσει να σώζει τον Ισραήλ απ’ τα χέρια των αλλοφύλων» Κριταί. 13.3-5. Μάλιστα προς αποφυγήν παρεξηγήσεων επαναλαμβάνει ο άγγελος: «Ναζιραίος θεού θα είναι το παιδάριο έως της ημέρας του θανάτου του» Κριταί. 13.7.
Φυσικά η γυναίκα δεν έπαψε να είναι στείρα, αλλά σύντομα έγινε θετή μητέρα (ανάδοχος) ενός παιδιού που ο αγγελιοφόρος του ιερατείου της έκανε σαφές, ότι ο "θεός" δηλαδή το κρυφό ιερατείο, θα έχει πάνω στο παιδί αυτό πλήρη δικαιώματα, μέχρι την ημέρα του θανάτου του! Στο παιδί αυτό έδωσαν το όνομα Σαμψών και με τις μαγγανείες του, έγινε ο φόβος και ο τρόμος των αλλοφύλων ή αλλιώς Ελληνο-Φιλισταίων!
Ο Σαμψών, δεν δίστασε να δηλητηριάσει το νερό χιλίων στρατιωτών και μετά να τους αποτελειώσει με μια γαϊδουροσιαγόνα! 2 Με τον ίδιο τρόπο σκότωσε (αποτέλειωσε) τριάντα ακόμα Φιλισταίους, μόνο για να πάρει τα ρούχα τους. Έγινε ήρωας πνίγοντας χωρίς φανερή αιτία ένα λιονταράκι (σκύμνο λέοντος) και κατά την αφήγηση πάντα, έκανε κάτι ανήκουστο, έδεσε ανά δυο απ’ τις ουρές 300 αλεπούδες, τις έβαλε φωτιά για να καούν ζωντανές και τις αμόλησε στην συγκομιδή των Φιλισταίων κατακαίγοντας σπαρτά, αλλά και αμέτρητα ελαιόδενδρα. Για όλα αυτά τα ανήκουστα αίσχη: «πνεύμα Κυρίου (δηλαδή ο Γιαχβέ) κατηύθυνε αυτόν» Κριταί 14.19. Αυτά ήταν τα τρομερά δια βίου αφιερωμένα παιδιά του Κυρίου (Γιαχβέ), οι επωνομαζόμενοι Ναζιραίοι!
Υπενθυμίζω δε, ότι όλες αυτές και αμέτρητες άλλες απίστευτες απρέπειες, που έγιναν με την ανοχή ή τις εντολές και την πνευματική κατεύθυνση του παλαιοδιαθηκικού θεού, πρέπει να τις χρεώνεται απολύτως και ο Γιαχβέ-Ιησούς, 3 ο οποίος σύμφωνα με την βιβλική θεολογία δεν ήταν άλλος, παρά ο ένας και ο αυτός θεός, δηλαδή ο ενανθρωπισμένος Γιαχβέ! Βέβαια, για να μην χαθούμε στις θεολογικές φαντασιώσεις, επειδή, πέρα από τις πανούργες θεοποιήσεις του ιερατείου, κανένας απ’ τους βιβλικούς θεούς δεν υπήρξε ποτέ, ας προσγειωθούμε στην ανάλυση των κειμένων και της συμπεριφοράς των αφιερωμένων βιβλικών ηρώων στο θέατρο της σωτηρίας!
Δικαιολογημένα λοιπόν, τιμώντας τους αφιερωμένους, ως τους πραγματικούς πρωταγωνιστές του χριστιανικού κινήματος, οι πρώτοι εβραιοχριστιανοί ονομάσθηκαν πρώτα επί το εβραϊκότερον Ναζιραίοι, ενώ αργότερα όταν οι ελληνόφωνοι εθνικοί πιάστηκαν στην σαγήνη αυτής της θρησκείας, απλά εξελλήνισαν τον όρο και:
«Επί Κλαυδίου εν Αντιοχεία, οι λεγόμενοι Ναζιραίοι, Χριστιανοί μετωνομάσθησαν» Σουΐδας chi.523.
Ο τίτλος αυτός του αφιερωμένου (ναζιραίου), παρέπεμπε σε στρατευμένη "αγιοσύνη" και αποκάλυπτε παρασκηνιακούς μηχανισμούς θεοποίησης!
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Ο τάφος του δεικνύεται μέχρι σήμερα στο σημερινό Nabi-Samwil και η ορθόδοξος εκκλησία γιορτάζει την μνήμη του στις 20 Αυγούστου!
2. Στο βιβλίο «ο ένοπλος δόλος» και στον υπότιτλο «η ανεξήγητη δίψα του Σαμψών» υποδείξαμε ως πραγματική αιτία της δύναμης του, όχι τα μακριά του μαλλιά, (αυτά είναι θεολογικές "τρίχες"), αλλά την τέχνη της υδατο-μαγγανείας την οποία χρησιμοποίησε για να ασθενοποιήσει 1.000 Φιλισταίους στρατιώτες, τους οποίους στη συνέχεια με άνεση αποτελείωσε!
3. Βλέπε το βιβλίο του θεολόγου Ν. Σωτηρόπουλου: «Ο Ιησούς Γιαχβέ», όπου με 52 διαφορετικούς τρόπους αποδεικνύει ότι ο Γιαχβέ και ο Ιησούς είναι, ο ίδιος "θεός"!
ΝΑΖΗΡΑΙΟΣ
(Ναζηραίος) [Ξεχωρισμένος· Αφιερωμένος· Αποχωρισμένος].
Υπήρχαν δύο τάξεις Ναζηραίων: εκείνοι που προσφέρονταν εθελοντικά και εκείνοι που γίνονταν Ναζηραίοι με θεϊκό διορισμό. Οι διατάξεις που αφορούσαν τους εθελοντές Ναζηραίους βρίσκονται στο 6ο κεφάλαιο του βιβλίου των Αριθμών. Τόσο άντρες όσο και γυναίκες μπορούσαν να κάνουν ειδική ευχή στον Ιεχωβά να ζήσουν ως Ναζηραίοι για κάποια περίοδο χρόνου. Εντούτοις, αν ο πατέρας μιας κοπέλας ή ο σύζυγος μιας γυναίκας άκουγε την ευχή και δεν την ενέκρινε, ο ίδιος μπορούσε να την ακυρώσει.—Αρ 30:1-8.
Τρεις ήταν οι κύριοι περιορισμοί που ίσχυαν για όσους έκαναν ευχή Ναζηραίου: (1) Δεν έπρεπε να πιουν καθόλου μεθυστικό ποτό ούτε έπρεπε να φάνε οποιοδήποτε προϊόν του κλήματος, είτε άγουρο είτε ώριμο είτε ξερό, ούτε έπρεπε να πιουν το χυμό από αυτό, είτε φρέσκο είτε αφότου είχε υποστεί ζύμωση είτε όταν είχε γίνει ξίδι. (2) Δεν έπρεπε να κόψουν τα μαλλιά τους. (3) Δεν έπρεπε να αγγίξουν πτώμα, ακόμη και αν επρόκειτο για τον πιο κοντινό τους συγγενή—πατέρα, μητέρα, αδελφό ή αδελφή.—Αρ 6:1-7.
Ειδικές Ευχές. Το άτομο που έκανε αυτή την ειδική ευχή έπρεπε «να ζήσει ως Ναζηραίος [δηλαδή αφιερωμένος, αποχωρισμένος] για τον Ιεχωβά», όχι για να λάβει έπαινο από τους ανθρώπους με επίδειξη φανατικού ασκητισμού. Αντίθετα, «όλες τις ημέρες της Ναζηραιοσύνης του είναι άγιος για τον Ιεχωβά».—Αρ 6:2, 8· παράβαλε Γε 49:26, υποσ.
Συνεπώς, οι απαιτήσεις που υπήρχαν για τους Ναζηραίους είχαν ειδική σπουδαιότητα και σημασία στη λατρεία του Ιεχωβά. Ό,τι ίσχυε για τον αρχιερέα, ο οποίος λόγω του αγίου αξιώματός του δεν έπρεπε να αγγίξει κανένα πτώμα, ούτε ακόμη και ενός από τους πιο κοντινούς του συγγενείς, ίσχυε και για τον Ναζηραίο. Ο αρχιερέας και οι υφιερείς, λόγω της σοβαρής ευθύνης που συνεπάγονταν τα αξιώματά τους, απαγορευόταν να πιουν κρασί ή μεθυστικό ποτό όταν εκτελούσαν τα ιερά τους καθήκοντα ενώπιον του Ιεχωβά.—Λευ 10:8-11· 21:10, 11.
Επιπλέον, ο Ναζηραίος (εβρ., ναζίρ) έπρεπε «να αποδεικνύεται άγιος αφήνοντας τα μαλλιά του κεφαλιού του να μακραίνουν», κάτι που χρησίμευε ως επιστέγασμα για να μπορούν όλοι να αναγνωρίζουν αμέσως την άγια Ναζηραιοσύνη του. (Αρ 6:5) Η ίδια εβραϊκή λέξη ναζίρ χρησιμοποιούνταν για τα “ακλάδευτα” κλήματα κατά τη διάρκεια των ιερών σαββατιαίων ετών και των Ιωβηλαίων. (Λευ 25:5, 11) Είναι επίσης ενδιαφέρον το γεγονός ότι η χρυσή πλάκα που βρισκόταν πάνω στο τουρμπάνι του αρχιερέα, στο μπροστινό μέρος, στην οποία ήταν σκαλισμένα τα λόγια «Η αγιότητα ανήκει στον Ιεχωβά», αποκαλούνταν «το άγιο σημείο της αφιέρωσης [εβρ., νέζερ, από την ίδια ρίζα με τη λέξη ναζίρ]». (Εξ 39:30, 31) Παρόμοια, το επίσημο διάδημα το οποίο φορούσαν οι χρισμένοι βασιλιάδες του Ισραήλ αποκαλούνταν επίσης νέζερ. (2Σα 1:10· 2Βα 11:12· βλέπε ΑΦΙΕΡΩΣΗ· ΣΤΕΜΜΑ, ΣΤΕΦΑΝΙ.) Στη Χριστιανική εκκλησία ο απόστολος Παύλος λέει ότι τα μακριά μαλλιά της γυναίκας τής έχουν δοθεί αντί για κάλυμμα του κεφαλιού. Είναι για αυτήν φυσική υπενθύμιση του ότι η θέση της είναι διαφορετική από του άντρα. Πρέπει να έχει υπόψη της τη θέση υποταγής που κατέχει στη διευθέτηση του Θεού. Αυτές, λοιπόν, οι απαιτήσεις—τα άκοπα μαλλιά (αφύσικα για τον άντρα), η απόλυτη αποχή από κρασί, καθώς και η ανάγκη για καθαρότητα και αμόλυντη κατάσταση—εντύπωναν στον αφιερωμένο Ναζηραίο τη σημασία που είχε η αυταπάρνηση και η ολοκληρωτική υποταγή στο θέλημα του Ιεχωβά.—1Κο 11:2-16· βλέπε ΚΑΛΥΜΜΑ ΚΕΦΑΛΙΟΥ· ΜΑΛΛΙΑ, ΤΡΙΧΩΜΑ· ΦΥΣΗ.
Τι απαιτούνταν αν ο Ναζηραίος μολυνόταν. Ο Ναζηραίος καθίστατο ακάθαρτος για εφτά ημέρες αν άγγιζε πτώμα, ακόμη και αν, εξαιτίας ατυχήματος πέρα από τον έλεγχό του, άγγιζε κατά λάθος κάποιον που πέθαινε δίπλα του. Την έβδομη ημέρα έπρεπε να ξυρίσει το κεφάλι του και να καθαριστεί, και την επόμενη ημέρα έπρεπε να φέρει στον ιερέα δύο τρυγόνια (ή δύο νεαρά περιστέρια), από τα οποία το ένα θα χρησιμοποιούνταν ως προσφορά για αμαρτία και το άλλο ως ολοκαύτωμα. Έπρεπε επίσης να προσφέρει ένα νεαρό κριάρι ως προσφορά για ενοχή. Επιπρόσθετα, αυτός που είχε κάνει την ευχή της Ναζηραιοσύνης έπρεπε τώρα να αρχίσει να μετράει εκ νέου τις ημέρες της ευχής που είχαν οριστεί στην αρχή.—Αρ 6:8-12.
Τι απαιτούνταν κατά την ολοκλήρωση της ευχής. Όταν η προσδιορισμένη διάρκεια της ευχής έφτανε στο τέλος της, ο Ναζηραίος παρουσιαζόταν στους ιερείς μπροστά στη σκηνή της συνάντησης, φέρνοντας μαζί του τις απαιτούμενες θυσίες οι οποίες αποτελούνταν από ένα νεαρό κριάρι ως ολοκαύτωμα, ένα θηλυκό αρνί ως προσφορά για αμαρτία και ένα κριάρι ως θυσία συμμετοχής. Έπρεπε επίσης να φέρει ένα καλάθι με άζυμες κουλούρες και λάγανα καλά λαδωμένα, μαζί με τις κατάλληλες προσφορές σιτηρών και σπονδές. Εκτός από αυτές τις απαραίτητες θυσίες, ο Ναζηραίος έφερνε στο αγιαστήριο όσες άλλες προσφορές μπορούσε να διαθέσει. (Αρ 6:13-17, 21) Έπειτα, ο Ναζηραίος έκοβε τα μακριά μαλλιά του και τα έβαζε στη φωτιά κάτω από τη θυσία συμμετοχής. Κατόπιν, μερίδες από τις προσφορές τοποθετούνταν στα χέρια του από τον ιερέα που βρισκόταν σε υπηρεσία, ο οποίος τα κινούσε πέρα δώθε ως κινητή προσφορά ενώπιον του Ιεχωβά.—Αρ 6:18-20.
Φαίνεται ότι με την πάροδο του χρόνου οι Ιουδαίοι έδωσαν σε πλούσιους τη δυνατότητα να προμηθεύουν ως αγαθοεργία τις απαραίτητες θυσίες για τους ενδεείς που επιθυμούσαν να κάνουν ευχή Ναζηραίου.
Αυτό ήταν, καθώς φαίνεται, το αναγνωρισμένο έθιμο το οποίο εκμεταλλεύτηκε ο απόστολος Παύλος όταν έφτασε στην Ιερουσαλήμ στο τέλος της τρίτης περιοδείας του. Για να διαψευστούν οι εσφαλμένες φήμες ότι ο Παύλος δίδασκε «σε όλους τους Ιουδαίους που είναι ανάμεσα στα έθνη . . . να [μην] περπατούν σύμφωνα με τα επίσημα έθιμα» του Ιουδαϊκού έθνους, οι Χριστιανοί αδελφοί του Παύλου συνέστησαν το ακόλουθο σχέδιο. «Υπάρχουν ανάμεσά μας τέσσερις άντρες που έχουν ευχή πάνω τους», είπαν στον Παύλο. «Πάρε αυτούς τους άντρες και καθαρίσου τελετουργικά μαζί τους και ανάλαβε τα έξοδά τους για να ξυρίσουν το κεφάλι τους».—Πρ 21:20-26.
Όσο δε για το χρονικό διάστημα που μπορούσε κανείς να είναι Ναζηραίος, αυτό επαφίετο στο άτομο που έκανε την ευχή. Η Ιουδαϊκή παράδοση (όχι η Αγία Γραφή) έλεγε ότι δεν μπορούσε να είναι μικρότερο από 30 ημέρες, επειδή θεωρούνταν ότι οποιοδήποτε μικρότερο διάστημα υποβίβαζε την επισημότητα της ευχής, καθιστώντας την ευτελή.
Ναζηραίοι Εφ’ Όρου Ζωής. Στην περίπτωση όσων είχαν διοριστεί Ναζηραίοι από τον Ιεχωβά για όλη τους τη ζωή, έχοντας ξεχωριστεί από εκείνον για ειδική υπηρεσία, αυτοί δεν έκαναν ευχές και δεν δεσμεύονταν από περιορισμένη διάρκεια χρόνου (της οποίας οι ημέρες μετριούνταν από την αρχή αν η ευχή παραβιαζόταν πριν ολοκληρωθεί). Ως εκ τούτου, οι εντολές του Ιεχωβά για αυτούς διέφεραν κάπως από τις απαιτήσεις του για τους εθελοντές Ναζηραίους. Ο Σαμψών ήταν ένας από αυτούς τους θεϊκά διορισμένους Ναζηραίους εφ’ όρου ζωής, έχοντας αυτόν το θεόδοτο διορισμό πριν από τη σύλληψή του. Ακόμη και η μητέρα του δεν είχε περιθώρια επιλογής ως προς αυτό. Επειδή ο γιος της επρόκειτο να είναι Ναζηραίος, ο άγγελος την πρόσταξε να τηρήσει ειδικές διατάξεις—να μην πιει κρασί ή μεθυστικό ποτό ούτε να φάει κάτι ακάθαρτο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της.—Κρ 13:2-14· 16:17.
Η διάταξη που αφορούσε τον Σαμψών ήταν ότι «ξυράφι δεν πρέπει να ανεβεί στο κεφάλι του». (Κρ 13:5) Εντούτοις, δεν του επιβλήθηκε καμιά απαγόρευση αναφορικά με το άγγιγμα πτωμάτων. Επομένως, το ότι ο Σαμψών σκότωσε ένα λιοντάρι ή το ότι θανάτωσε 30 Φιλισταίους και κατόπιν έβγαλε από τα πτώματα τα ενδύματά τους δεν βεβήλωσε τη Ναζηραιοσύνη του. Σε μια άλλη περίπτωση, με την επιδοκιμασία του Θεού, σκότωσε χίλιους εχθρούς «με σαγόνι γαϊδουριού—ένας σωρός, δύο σωροί!»—Κρ 14:6, 19· 15:14-16.
Στην περίπτωση του Σαμουήλ, η μητέρα του η Άννα ήταν αυτή που έκανε ευχή, με την οποία ξεχώρισε το παιδί της—που δεν είχε συλληφθεί ακόμη—για την υπηρεσία του Ιεχωβά ως Ναζηραίο, προσευχόμενη στον Θεό: «Αν όντως . . . δώσεις στη δούλη σου αρσενικό απόγονο, εγώ θα τον δώσω στον Ιεχωβά όλες τις ημέρες της ζωής του [καὶ οἶνον καὶ μέθυσμα οὐ πίεται (Βασιλειών Α΄ 1:11, Ο΄)] και ξυράφι δεν θα ανεβεί στο κεφάλι του». (1Σα 1:9-11, 22, 28) Ο Ιωάννης ο Βαφτιστής δεν έπρεπε «να πιει καθόλου κρασί και δυνατό ποτό». Αναφορικά με τη Ναζηραιοσύνη του δίνονται ελάχιστες ακόμη λεπτομέρειες πέρα από το ότι και αυτός επίσης, με θεϊκό διορισμό, επρόκειτο να είναι Ναζηραίος από την ημέρα της γέννησής του.—Λου 1:11-15· παράβαλε Ματ 3:4· 11:18.
Ο Ιωάννης ο Βαφτιστής ήταν από τους Ναζηραίους που ήγειρε ο ίδιος ο Ιεχωβά. Όπως λέει Αυτός με το στόμα του Αμώς του προφήτη του: «Εξακολούθησα να εγείρω μερικούς από τους γιους σας ως προφήτες και μερικούς από τους νεαρούς σας ως Ναζηραίους». Εντούτοις, αυτοί δεν γίνονταν πάντα αποδεκτοί ή σεβαστοί—μάλιστα ο αχαλίνωτος Ισραήλ προσπαθούσε ακόμη και να διαρρήξει την ακεραιότητά τους προς τον Ιεχωβά. (Αμ 2:11, 12) Όταν οι αμαρτίες του Ισραήλ έφτασαν στο απροχώρητο και ο Ιεχωβά απομάκρυνε τον τυπικό Ισραήλ το 607 Π.Κ.Χ., δεν διέφυγαν ούτε οι άπιστοι Ναζηραίοι που βρίσκονταν μέσα στην Ιερουσαλήμ. Ο Ιερεμίας περιγράφει πώς οι άλλοτε υγιείς και γεροί Ναζηραίοι έγιναν μαύροι καθώς το δέρμα τους ζάρωσε πάνω στα κόκαλά τους εξαιτίας της τρομερής πείνας.—Θρ 4:7-9.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου