ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1958, Ο ΤΣΩΡΤΣΙΛ, ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΜΕΤΑΞΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΡΥΖΗ, ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΞΙΝΟ.

 

ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ: Η ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΟΣΑ ΣΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΟΡΑΖΕΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΨΩΜΙ ΑΠΟ ΦΤΩΧΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΜΕΝΟΥΣ (ΛΟΓΩ ΕΠΙΒΛΗΘΕΝΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ) ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΣΤΕΡΕΑΣ, ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ ΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ ΤΟΥΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΕΠΟΙΚΙΣΕΙ ΜΕ ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: «ΝΑ ΠΟΛΙΤΟΓΡΑΦΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ –ΔΙΩΧΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ». ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ: Απειλές πολέμου από Τουρκία: «Σε 5 ώρες θα είμαστε στην Θεσσαλονίκη & σε άλλες 5 ώρες στην Αθήνα».

 

ΑΝ Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΔΕΝ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ 1940, ΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΘΑ ΠΑΡΕΔΙΔΑΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΑΟΠΛΗ ΣΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ

 

 "Στη διάρκεια της παραμονής του στην Αιγυπτιακή πρωτεύουσα, σε μία δεξίωση της Αγγλικής πρεσβείας, ο Παξινός απεκάλυψε σε Άγγλο διπλωμάτη ότι «....εγνώριζε τα πάντα για τον θάνατο του Ι. Μεταξά και ότι θα έγγραφε ένα βιβλίο για το θέμα αυτό», το οποίο είχε την πρόθεση να εκδώσει μετά τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Βρετανός διπλωμάτης μετά την συνομιλία αφού χαιρέτησε με βιασύνη τον Παξινό φέρεται πως εγκατέλειψε αμέσως την πρεσβεία. Ο Παξινός με την σειρά του έφυγε αργά το βράδυ από την δεξίωση και το πρωΐ της επομένης ημέρας ευρέθη νεκρός στα στενά του Καΐρου, ενώ η Αιγυπτιακή αστυνομία ανακοίνωνε εσπευσμένα και δίχως να προηγηθεί δικαστική έρευνα ότι ο Παξινός έπεσε θύμα ληστείας και στη συνέχεια δολοφονήθηκε . Στην πραγματικότητα, εκείνο το βράδυ, ο Παξινός συνελήφθη από τους Άγγλους και μεταφέρθηκε στην περιοχή Άκρον στη Συρία όπου φυλακίστηκε με την κατηγορία ότι ήταν πράκτορας των Γερμανών και με τη λήξη του πολέμου μεταφέρθηκε σε φυλακές στο Καράτσι, που ήταν τότε υπό Αγγλική κατοχή. Αρκετό διάστημα μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου ο Παξινός αφέθηκε ελεύθερος από τους Άγγλους.  Το  1958  ο Παξινός βρέθηκε κατακρεουργημένος από κτυπήματα με μαχαίρι κοντά στην εξώθυρα του διαμερίσματος του στο Καράτσι και μεταφέρθηκε ημιθανής στο εκεί νοσοκομείο όπου και εξέπνευσε, ενώ ο δολοφόνος του διέφυγε". 

 

Ο  ΠΑΞΙΝΟΣ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΑΓΓΛΙΚΕΣ  ΜΥΣΤΙΚΕΣ  ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ  ΤΟΥ  ΤΣΩΡΤΣΙΛ

Υποθέτουμε πως  γίνονται  αυτές οι δουλειές.

Προφανώς ο Παξινός ήρθε  μέσα από την φυλακή των Άγγλων σε συμφωνία με την αγγλική  μυστική αστυνομία:  «Παξινέ, δεν θα σε σκοτώσουμε,  αν  μας  δώσεις όλα  τα  στοιχεία που έχεις  για  τον  θάνατο  του  Μεταξά  και  πού  τα  έχεις κρύψει, για  να  τα  καταστρέψουμε .  Μετά  μπορεί να σε αφήσουμε  ελεύθερο  με  ορισμένους όρους.  Να  μην  επιστρέψεις ποτέ  στην Ελλάδα,  να  παραμείνεις  μακριά  της  και  να  μην  γράψεις  τίποτε  για τον  πόλεμο.  Αν  παραβιάσεις  την  συμφωνία,  οι  μυστικές υπηρεσίες θα  σε σκοτώσουν.  Αν  κρατήσεις  την συμφωνία,  οι  μυστικές  υπηρεσίες  θα  σε  βοηθήσουν  να  ζήσεις  καλή  και πλούσια  ζωή  (όσο  γίνεται  πιο  μακριά  από  την πατρίδα σου)  με  μια  επιχείρηση  της  αρεσκείας  σου».

 

Το «Ημερολόγιο» του γαμπρού του Μουσολίνι, κόμητος Γκαλεάτσο Τσιάνο, είναι μια σπουδαία πηγή για το πώς η Ιταλία οργάνωσε και εκτέλεσε την επιχείρηση κατά της Ελλάδας. Αλλά δεν έχει δημοσιοποιηθεί ολόκληρο. Το «Ημερολόγιο» έπεσε στα χέρια των αμερικανικών δυνάμεων, ενώ ακόμη η Γερμανία πολεμούσε, συγκεκριμένα η σύζυγος του Τσιάνο και κόρη του Μουσολίνι, Εντα, το «αντάλλαξε με τη ζωή της και τη ζωή των παιδιών της» προσεγγίζοντας στην Ελβετία τον τότε αρχιπράκτορα των Αμερικανών, Αλαν Ντάλες, όπως γράφει ο Γουίλιαμ Σίρερ. Το «Ημερολόγιο» βρίσκεται έκτοτε στα αμερικανικά αρχεία. Η ιταλική κυβέρνηση το ζήτησε επανειλημμένα από τον Μάιο του 1983, αλλά η Ουάσιγκτον δεν ικανοποίησε ως σήμερα, το ιταλικό αίτημα. Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι ορισμένες σελίδες που αναφέρονται στην εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας, και Βρετανοί ιστορικοί «πιστεύουν» ότι λείπουν σελίδες που αναφέρονται στην αλληλογραφία Τσόρτσιλ - Μουσολίνι, την ύπαρξη της οποίας με πάθος διέψευδε ο τότε πρωθυπουργός της Βρετανίας και με τόση βεβαιότητα μιλούσαν οι Γερμανοί φον Ρίμπεντροπ και φον Πάπεν, οι ιταλοί αντάρτες, και γράφουν αγγλοσάξονες πανεπιστημιακοί.

Ο Τσώρτσιλ θα γράψει στον Υπουργό του των Εξωτερικών Ηντεν στις 6 Μαρτίου 1941 «… η απώλεια της Ελλάδος δεν αποτελεί καθόλου συμφορά για μας, αρκεί η Τουρκία να κρατήση έντιμον ουδετερότητα».

 Ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ: «Ο ΤΣΩΡΤΣΙΛ ΕΚΑΝΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΕΛΘΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ».

Ο  παμπόνηρος   Τσώρτσιλ  όταν  έσπρωχνε  τον  Μουσολίνι,  μέσω  του  πράκτορα  Τσιάνο,  για  επίθεση  στην  Ελλάδα,  είχε  ένα,  και  μόνο  ένα,  στόχο:  να  στρέψει  αναγκαστικά  τα  μάτια  του  Χίτλερ  στα  νότια  της Ευρώπης,  να εξαπλώσει  την  σύγκρουση  για  να  εξασθενήσει  την  Γερμανία.  Μπροστά  σ’ αυτόν   τον  στόχο  ο  Τσώρτσιλ  θυσίαζε  και  δέκα  Ελλάδες.

Ο  Τσώρτσιλ  ήταν  προσεκτικός μελετητής  των  σκέψεων  του  Χίτλερ.  Είχε  μελετήσει  εμβριθώς  και εις  βάθος  το  «Ο  Αγών  μου».

Ο  Χίτλερ  στο   «Ο Αγών  μου»  γράφει:  «πρέπει  να  σταματήσουμε  οριστικά  την  αιώνια  πορεία  των  Γερμανών  προς  τα  δυτικά  και  νότια  της  Ευρώπης.  Πρέπει  να στρέψουμε  τους  Γερμανούς  μόνο  στα  ανατολικά.   Οι  αχανείς  εκτάσεις  της  Ρωσίας  μας  περιμένουν.  Βάλτε  ένα  Γερμανό  στον  Βόλγα  και  διατηρείται  Γερμανός.  Βάλτε  ένα  Γερμανό  στο  Κάνσας  και  τον  χάσατε  οριστικά».

Ο  Χίτλερ  αναφέρεται  στην  Μεγάλη  μετανάστευση  των  Γερμανικών  Λαών.  ΟΙ  Βησιγότθοι  εγκαταστάθηκαν  στην  Ισπανία,  οι  Φράγκοι  στην  Γαλλία,  οι  Αγγλοσάξονες  στην  Βρετανία,  οι  Λομβαρδοί  στην  Ιταλία,  οι  Βάνδαλοι  στην  Ιταλία  και  στην  Βόρειο  Αφρική  και  άλλοι  Γότθοι  στην  Ελλάδα.

Ακόμη  και  ο  Νίτσε  είχε  αυτό  το  όνειρο:  «ο  πολιτισμός  του  μέλλοντος.  Μία  ένωση  Γερμανών  και  Ρώσων.  Ο  ρωσογερμανικός  πολιτισμός,  ένας  ταπεινός,  αλλά ο  πιο  δραστήριος  πολιτισμός». 

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟ 1940 ΜΕ 1949 ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΩΡΤΣΙΛ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΑΚΤΟΡΑ ΤΟΥ ΤΣΙΑΝΟ.

1.000.000 ΕΛΛΗΝΕΣ (ανάμεσά τους και 50.000 Έλληνες πολίτες ιουδαϊκού θρησκεύματος) ΕΧΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ, ΓΙΑΤΙ Ο ΤΣΩΡΤΣΙΛ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΑΣ ΕΜΠΛΕΞΕΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ.

Ακόμη και σήμερα η Ελλάδα πληρώνει το κόστος του δεκαετούς πολέμου που της επέβαλε ο Τσώρτσιλ. Η πολιτική του Τσώρτσιλ ήταν να εμπλέξει όλες τις χώρες στον πόλεμο. Ο πρώτος που τηλεφώνησε γεμάτος χαρά στον Αμερικανό πρόεδρο Ρούσβελτ για να τον "συγχαρεί" για την επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ τον Δεκέμβριο του 1941 ήταν ο Τσώρτσιλ. "Πρόεδρε, επιτέλους τώρα είμαστε στο ίδιο καλάθι". 

 

Ο Χίτλερ δεν συμφωνούσε με την ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδος, κι ούτε γνώριζε τίποτα γι’ αυτήν.
(πηγή: «Η Ιταλία στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο», Πέτρο Μπαντόλιο, Αρχηγός Ιταλικού Επιτελείου).

ΧΙΤΛΕΡ: «αν είχα ειδοποιηθεί, θα μετέβαινα αεροπορικώς στη Ρώμη για να εμποδίσω αυτή την εκστρατεία».

     

  Έδολοφονήθη ό τέως διοικητής του τμήματος αλλοδαπών Παξινός εις τό Καράτσι οπού ήτο γνωστός ώς πλούσιος ναυλομεσίτης Εφημερίδα «Ελευθερία», 25 Νοεμβρίου 1958, σελίδα 1η.
Ναυλομεσίτης εις το Πακιστάν εφονεύθη εντός της οικίας του. Εφημερίδα «Μακεδονία», 25 Νοεμβρίου 1958, σελίδα 1η.
Κηδείαι Εφημερίδα «Ελευθερία», 4 Δεκεμβρίου 1958, σελίδα 2η.

 

Σπύρος Παξινός  (ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)

Ο Σπύρος Παξινός (1895-1958) ήταν ανώτατος αξιωματικός της Αστυνομίας Πόλεων, υποδιευθυντής της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών και επικεφαλής της Υπηρεσίας Διώξεως Κομμουνισμού την περίοδο 1936-1941. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο εγκαταστάθηκε στο Πακιστάν, όπου και δολοφονήθηκε το 1958 υπό μυστηριώδεις συνθήκες.

O Σπύρος Παξινός γεννήθηκε το 1895 στην Κέρκυρα. Εισήχθη στην Χωροφυλακή το 1915 και έφτασε μέχρι το βαθμό του ανθυπομοίραρχου. Το 1929 μετετάγη με το βαθμό του Αστυνόμου Β' στην Αστυνομία Πόλεων και τοποθετήθηκε στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών. Ανέβηκε γρήγορα την ιεραρχία του Σώματος, φτάνοντας μέχρι τις ανώτατες θέσεις. Ήταν πολύγλωσσος, μιλούσε Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά.

Στον αντικομμουνιστικό αγώνα

Το 1935 έγινε υποδιοικητής της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών και το 1936 επί δικτατορίας Μεταξά ο υφυπουργός Δημοσίας Ασφαλείας Μανιαδάκης τον έστειλε να εκπαιδευτεί στη γερμανική Γκεστάπο στη δίωξη του κομμουνισμού. Επέστρεψε το 1937 όπου τοποθετήθηκε επικεφαλής της Υπηρεσίας Διώξεως Κομμουνισμού με βοηθό του τον αστυνόμο Νικόλαο Χαραλαμπίδη και του νεοσυσταθέντος Κέντρου Αλλοδαπών, το οποίο ήταν υπηρεσία αντικατασκοπείας.

Ο Παξινός εφάρμοσε πολύ αποτελεσματικά τις μεθόδους της Γκεστάπο και επέτυχε την εξάρθρωση της καθοδήγησης του ΚΚΕ με τη σύλληψη κατά τα έτη 1938-39 πολλών ηγετικών στελεχών του κόμματος (Μαλτέζος, Νεφελούδης, Σκλάβαινας, Παρτσαλίδης, Σιάντος, Πλουμπίδης, Θέος, Σκαφίδας, Μιχελίδης, Δαμασκόπουλος κ.α). Επίσης πρωτοστάτησε στην προσπάθεια του Υφυπουργείου Ασφαλείας να υπογράψουν δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης του κομμουνισμού φυλακισμένα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ και στη συνέχεια κάποια από αυτά να περάσουν στην υπηρεσία της Ασφάλειας, όπως ο Τυρίμος, ο Μανωλέας, ο Μύτλας κ.α.

Η ίδρυση της Προσωρινής Διοίκησης του ΚΚΕ

Στα τέλη του 1939 μεθόδευσαν μαζί με τον Μανιαδάκη και τον Τυρίμο την ίδρυση της Προσωρινής Διοίκησης του ΚΚΕ (ΠΔ) ενός ασφαλίτικου μηχανισμού με σκοπό τη διάβρωση της πραγματικής ηγεσίας του ΚΚΕ της λεγόμενης Παλιάς Κεντρικής Επιτροπής (ΠΚΕ). Η ΠΔ που εξέδιδε και δικό της ασφαλίτικο Ριζοσπάστη ήρθε σε έντονη αντιπαράθεση με την ΠΚΕ, κατηγορώντας η μια την άλλη για χαφιεδισμό. Μέσα σε αυτό το κλίμα τα στελέχη και μέλη του ΚΚΕ βρέθηκαν σε πρωτοφανή σύγχυση. Η ΠΔ κατάφερε να επηρεάσει πολλά φυλακισμένα καθοδηγητικά στελέχη του ΚΚΕ, ακόμα και τον ίδιο το Νίκο Ζαχαριάδη, ο οποίος δεν υποψιαζόταν το ρόλο της, αλλά αντ' αυτού υποψιαζόταν την καθαρή ΠΚΕ.

Για τη δράση του στον αντικομμουνιστικό αγώνα ο Παξινός τιμήθηκε από τον Μεταξά και τον Μανιαδάκη.

Το 1940 έγραψε το βιβλίο "Έγκλημα - Κοινωνία - Αστυνομία" που κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Σαλίβερου.

Εγκατάσταση στο Κάιρο και ύποπτο τέλος στο Πακιστάν

Τον Μάιο του 1941 ο Παξινός ακολούθησε τη βασιλική κυβέρνηση στο Κάιρο. Το 1942 κατά τη διάρκεια δεξίωσης της Αγγλικής πρεσβείας, εκμυστηρεύτηκε σε Άγγλο διπλωμάτη την επιθυμία του να γράψει ένα βιβλίο που θα απεκάλυπτε τα πάντα γύρω από τον θάνατο του Ι. Μεταξά και το οποίο θα εξέδιδε μετά τον πόλεμο. Την επόμενη μέρα τον συνέλαβαν οι Άγγλοι και μεταφέρθηκε στις Συριακές φυλακές στο Άκρον, ως πράκτορας των Γερμανών. Λίγο πριν το τέλος του πολέμου μεταφέρθηκε σε φυλακές στην Ινδία.

Όταν αποφυλακίστηκε δεν επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά εγκαταστάθηκε στο Καράτσι του Πακιστάν άνοιξε δικό του γραφείο και ασκούσε το επάγγελμα του ναυλομεσίτη. Επίσης διετέλεσε για ένα διάστημα πρόξενος της Ελλάδας στο Πακιστάν.

Στις 24 Νοεμβρίου 1958 δολοφονήθηκε στο Καράτσι υπό μυστηριώδεις συνθήκες. Η σορός του μεταφέρθηκε στην Αθήνα και ενταφιάστηκε στο 1ο Νεκραταφείο Αθηνών στις 11 Δεκεμβρίου 1958.

Οικογενειακή κατάσταση

Ο Παξινός ήταν παντρεμένος, η γυναίκα του ονομαζόταν Ιουλία (Τζούλια) χωρίς να αποκτήσει παιδιά. Τον Απρίλιο του 1939 η σύζυγος του Παξινού ήταν η κουμπάρα στον γάμο του κρατούμενου στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών στελέχους του ΚΚΕ Κώστα Θέου και νονά του γιού του, ώστε το παιδί να μπορέσει να αποκτήσει όνομα και να δηλωθεί στο ληξιαρχείο για να φοιτήσει στο σχολείο. Επίσης είχε δύο αδελφές, την Μαρία -σύζυγο Σκιαδόπουλου- και την Κωνσταντίνα -σύζυγο Αρβανιτάκη- από τις οποίες απέκτησε ανήψια.

 

 

 

Σπυρίδων Παξινός  (ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ)

Ο Σπύρος Παξινός Έλληνας εθνικιστής, ανώτατος αξιωματικός της Αστυνομίας Πόλεων που υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους των μυστικών υπηρεσιών της Ελλάδος και διατέλεσε διευθυντής της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών από το 1936 έως το 1941 την περίοδο του Εθνικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου υπό τον πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, επικεφαλής του Τμήματος Αλλοδαπών, που μετά την κατοχή της Ελλάδος και την αποστρατεία του εργάστηκε ως ναυλομεσίτης και υπήρξε Πρόξενος της Ελλάδος στο Πακιστάν, γεννήθηκε το 1895 στο νησί της Κέρκυρας και δολοφονήθηκε με μαχαίρι το πρωί της Δευτέρας 24 Νοεμβρίου 1958 στο διαμέρισμα του στο Καράτσι του Πακιστάν υπό συνθήκες που δεν διελευκάνθηκαν. Η εξόδιος ακολουθία του τελέστηκε στις 11 το πρωί της Πέμπτης 4 Δεκεμβρίου 1958 στο Μητροπολιτικό ναό Αθηνών και η σορός του μεταφέρθηκε και ενταφιάστηκε στην Κέρκυρα.

Ο Παξινός ήταν παντρεμένος με την Ιουλία (Τζούλια) Παξινού και από το γάμο τους δεν απέκτησε απογόνους. Τον Απρίλιο του 1939 η σύζυγος του Παξινού ήταν κουμπάρα στον γάμο του κρατούμενου στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών στελέχους του Κ.Κ.Ε. Κώστα Θέου και νονά του πεντάχρονου γιου του, προκειμένου το παιδί να αποκτήσει όνομα και να δηλωθεί στο ληξιαρχείο για να φοιτήσει στο σχολείο.

Βιογραφία

Ο Σπυρίδων Παξινός είχε δύο αδελφές, την Μαρία -σύζυγο Σκιαδόπουλου- και την Κωνσταντίνα -σύζυγο Αρβανιτάκη- από τις οποίες απέκτησε ανήψια. Το 1915, μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων και μέσων σπουδών του εισήχθη στην Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή και σύντομα ανήλθε στην ιεραρχία του Σώματος. Το 1929 φέροντας το βαθμό του Ανθυπομοιράρχου μετατάχθηκε στην στην Αστυνομία Πόλεων ως Αστυνόμος Β' κι έφτασε ως τις ανώτατες θέσεις της ιεραρχίας του νεοσύστατου Σώματος. Το 1935 ο γλωσσομαθής Παξινός, μιλούσε Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά, τοποθετήθηκε στη θέση του υποδιοικητή της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών και το 1936 μετά την επικράτηση του καθεστώτος της «4ης Αυγούστου» και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Ιωάννη Μεταξά, ο Κώστας Μανιαδάκης, τότε υφυπουργός Ασφαλείας του καθεστώτος, έστειλε τον Παξινό στη Γερμανία όπου μετεκπαιδεύτηκε στη δίωξη του κομμουνισμού από τη Geheime Staats Polizei, γνωστή με το αρκτικόλεξο Γκεστάπο.

Επικεφαλής της Ασφάλειας Αθηνών

Ο Παξινός επέστρεψε από τη Γερμανία το 1937 και στην Αθήνα τοποθετήθηκε επικεφαλής του νεοσύστατου Κέντρου Αλλοδαπών, που στην ουσία ήταν μία υπηρεσία Αντικατασκοπείας και του ανατέθηκε η δίωξη του κομμουνισμού. Στη διάρκεια της θητείας του, ιδιαίτερα τα χρόνια από το 1938 έως το τέλος του 1939, πέτυχε τη σύλληψη πολλών ηγετικών στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, όπως οι Βασίλης Νεφελούδης, Στέλιος Σκλάβαινας, Μήτσος Παρτσαλίδης, Γιώργος Σιάντος, Νίκος Πλουμπίδης, Κώστας Θέος, Γρηγόρης Σκαφίδας και άλλοι. Με τη δράση του πέτυχε να αποσπάσει δήλωση αποκηρύξεως του κομμουνισμού φυλακισμένα ηγετικά στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος και στη συνέχεια ορισμένοι απ' αυτούς να προσφέρουν υπηρεσίες στον αγώνα εναντίον του κομμουνισμού, μεταξύ τους οι Μιχάλης Τυρίμος, Μανώλης Μανωλέας και Τηλέμαχος Μύτλας.

Από το 1938 και για χρονικό διάστημα που πλησίαζε σχεδόν τα δύο χρόνια ο Παξινός συνεργάζονταν με τον Σεβαστιανό Φουλίδη, τον Ποντιακής καταγωγής πράκτορα της Γερμανικής υπηρεσίας Abwehr. Ο Φουλίδης με τη βοήθεια του Παξινού οργάνωσε το δίκτυο των πρακτόρων του το οποίο αποτελούσαν κυρίως Ρωσομαθείς Έλληνες, που κατόρθωσε να τους ναυτολογήσει σε Τουρκικά καράβια που επισκέπτονταν τα ρωσικά λιμάνια του Εύξεινου Πόντου. Στη συνέχεια ο Φουλίδης, με τη συγκατάθεση του Ναυάρχου Φον Κανάρις, παραχωρούσε στις Ελληνικές αρχές όλα τα έγγραφα και τα δελτία των πρακτόρων του, τα οποία αφού φωτογραφίζονταν, του επιστρέφονταν για να σταλούν στο Βερολίνο 

Αντικομμουνιστικός αγώνας

Στο τέλος του 1939 και στις αρχές του 1940 ο Παξινός, σε συνεννόηση με τους Κωνσταντίνο Μανιαδάκη, τον Αστυνόμο Νίκο Χαραλαμπίδη της Διώξεως Κομμουνισμού και τον μεταμελημένο κομμουνιστή Μιχάλη Τυρίμο, μεθόδευσε την ίδρυση της Προσωρινής Διοικήσεως του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, η οποία βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των υπηρεσιών Ασφαλείας του καθεστώτος, με σκοπό τον έλεγχο της παρανόμου δράσεως των μηχανισμών του κόμματος. Η Προσωρινή Διοίκηση προχώρησε στην έκδοση της εφημερίδος «Ριζοσπάστης», γεγονός που προκάλεσε τεράστια αναστάτωση, αποπροσανατολισμό, αποδιοργάνωση στον παράνομο μηχανισμό του κόμματος και δημιούργησε έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των δύο επιτροπών, που κατηγορούσαν η μια την άλλη για χαφιεδισμό. Κορυφαίο και χαρακτηριστικό παράδειγμα της δράσεως της Προσωρινής Διοικήσεως ήταν ο επηρεασμός των απόψεων του Νίκου Ζαχαριάδη, ο οποίος στην αρχή της επιθέσεως του Άξονα εναντίον της Ελλάδος υποστήριξε τις Εθνικές θέσεις, όπως εκφράζονταν από τον Ιωάννη Μεταξά και το καθεστώς της «4ης Αυγούστου». Ο Παξινός για τη δράση του στον αγώνα εναντίον των κομμουνιστικών απόψεων και της δράσεως του παράνομου μηχανισμού του Κομμουνιστικού Κόμματος, τιμήθηκε από τους Ιωάννη Μεταξά και Κωνσταντίνο Μανιαδάκη.

Β' Παγκόσμιος Πόλεμος

Παραμονές της κηρύξεως του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940 ο Παξινός παρακάλεσε μια εύπορη γυναίκα, μέλος οικογένειας εισαγωγικής εταιρείας υφασμάτων, να διοργανώσει δεξίωση προς τιμή των αξιωματούχων της Ιταλικής πρεσβείας στην Αθήνα, όπου ο Παξινός θα έστελνε εκεί κάποιον Ιταλομαθή για να αντλήσει πληροφορίες. Έστειλε λοιπόν τον Ευάγγελο Σπηλιωτόπουλο στο κέντρο «Μαξίμ» όπου έγινε η δεξίωση. Ο Σπηλιωτόπουλος συνοδευόταν από μια γυναίκα, καθ’ υπόδειξη του Παξινού, και την σύστησε ως μνηστή του. Στο τραπέζι ήταν υπολογισμένο να κάτσει ο Σπηλιωτόπουλος, ανάμεσα σε δύο αξιωματικούς της Ιταλικής πρεσβείας. Την στιγμή που ο πρέσβης Γκράτσι έκανε πρόποση στην υγεία του ελληνικού λαού, ο ένας αξιωματούχος που καθόταν δίπλα στον Σπηλιωτόπουλο, ψιθύρισε στον άλλον Ιταλό Αξιωματούχο: «Να δούμε τι θα πει ο ελληνικός λαός τον Οκτώβριο». Μετά το τέλος της δεξιώσεως ο Σπηλιωτόπουλος γύρισε στην υπηρεσία του κι έγραψε την αναφορά όσων άκουσε. Ο Παξινός τη διάβασε την επομένη και κάλεσε τον Σπηλιωτόπουλο, για να του αναφέρει ότι θέλει να τον δει ο Μεταξάς προκειμένου να τον ευχαριστήσει για την προσφορά του στην Πατρίδα.

Στην απόρρητη έκθεση του πρεσβευτού της Γερμανίας στην Αθήνα πρίγκηπα φον Έρμπαχ η οποία υποβλήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1940, αναφέρεται ότι «.....δεν εθίγη ούτε τρίχα Γερμανού υπηκόου. Διά τούτο επροξένησε πολύ κακήν εντύπωσιν ενταύθα το μεταδοθέν υπό γερμανικού ραδιοσταθμού ότι οι εν Αθήνας υπήκοοι του Ράιχ υπέστησαν «κακήν μεταχείρισιν». Ένας μικρός αριθμός Γερμανών συνελήφθη, διότι δεν εσέβετο τας διατάξεις περί συσκοτίσεως της πόλεως, ή ένεκα καταγγελιών. Ήδη, όμως, όλοι είναι πάλιν ελεύθεροι, πλην της Γερμανίδος γραμματέως ενός Ούγγρου «εμπόρου», εναντίον του οποίου υπάρχουν σοβαρά στοιχεία....». Παράλληλα ο πρεσβευτής της Γερμανίας συμπλήρωνε στην έκθεση του πως «...Όλας αυτάς τας περιπτώσεις διεξεπεραίωσε με τόσην ευσυνειδησίαν και αντικειμενικότητα ο Διευθυντής του Τμήματος Αλλαδαπών, Σπυρίδων Παξινός, ώστε η βρεταννική πρεσβεία εζήτησε την αντικατάστασίν του δι' άλλης προσωπικότητος....».  Σύμφωνα με μαρτυρία του Κωνσταντίνου Μανιαδάκη το δίκτυο Πληροφοριοδοτών του Παξινού κατόρθωσε να έχει από το πρωί της 5ης Απριλίου 1941, την πληροφορία ότι την επομένη ημέρα 6 Απριλίου στις 6 το πρωί θα επιδίδονταν από τον Έμπαχ, τον Γερμανό πρέσβη στην Αθήνα, τελεσίγραφο στην Ελληνική κυβέρνηση και τα Γερμανικά στρατεύματα θα άρχιζαν την επίθεση τους κατά του Ελληνικού εδάφους. Περί το τέλος Απριλίου του 1941, μετά την κατάρρευση του Μετώπου και την ανατροπή της άμυνας των Ελληνικών δυνάμεων που υπεράσπιζαν τη γραμμή των οχυρών Μεταξά στη Μακεδονία, ο Παξινός φιλοξενήθηκε στο σπίτι του Γερμανού υπηκόου Τόμας Χάουζεν στο Ψυχικό, όπου συνελήφθη από τους Γερμανούς, όμως κατόρθωσε να δραπετεύσει και με υποβρύχιο μετέβη και εγκαταστάθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου.

Μέση Ανατολή-Φυλάκιση

Στη διάρκεια της παραμονής του στην Αιγυπτιακή πρωτεύουσα, σε μία δεξίωση της Αγγλικής πρεσβείας, ο Παξινός απεκάλυψε σε Άγγλο διπλωμάτη ότι «....εγνώριζε τα πάντα για τον θάνατο του Ι. Μεταξά και ότι θα έγγραφε ένα βιβλίο για το θέμα αυτό», το οποίο είχε την πρόθεση να εκδώσει μετά τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Βρετανός διπλωμάτης μετά την συνομιλία αφού χαιρέτησε με βιασύνη τον Παξινό φέρεται πως εγκατέλειψε αμέσως την πρεσβεία. Ο Παξινός με την σειρά του έφυγε αργά το βράδυ από την δεξίωση και το πρωΐ της επομένης ημέρας ευρέθη νεκρός στα στενά του Καΐρου, ενώ η Αιγυπτιακή αστυνομία ανακοίνωνε εσπευσμένα και δίχως να προηγηθεί δικαστική έρευνα ότι ο Παξινός έπεσε θύμα ληστείας και στη συνέχεια δολοφονήθηκε.  Στην πραγματικότητα, εκείνο το βράδυ, ο Παξινός συνελήφθη από τους Άγγλους και μεταφέρθηκε στην περιοχή Άκρον στη Συρία όπου φυλακίστηκε με την κατηγορία ότι ήταν πράκτορας των Γερμανών και με τη λήξη του πολέμου μεταφέρθηκε σε φυλακές στο Καράτσι, που ήταν τότε υπό Αγγλική κατοχή.

Δικαστικές διώξεις

Το αρχείο της Γενικής Ασφάλειας για το οποίο ο Παξινός κατηγορήθηκε και συκοφαντήθηκε ότι το είχε παραδώσει στους Γερμανούς, ανασύρθηκε ακέραιο από την κρύπτη που το είχαν τοποθετήσει Αστυνομικοί συνεργάτες του Παξινού, οι οποίοι γνώριζαν που ήταν θαμμένο, και παραδόθηκε στην Διεύθυνση Αλλοδαπών όταν ήταν ακόμη εξόριστος από τους Άγγλους στην Βομβάη. Η απόκρυψη του αρχείου έγινε με εντολή του Κωνσταντίνου Μανιαδάκη, σύμφωνα με μαρτυρία του ίδιου, την Μεγάλη Παρασκευή του 1941, δηλαδή έντεκα ημέρες πριν την κατάληψη των Αθηνών από τους Γερμανούς στο κτήμα του οδοντιάτρου Κανελλόπουλου στα Μελίσσια Αττικής. Παράλληλα, πάντα με εντολή του Μανιαδάκη, το αρχείο της Γενικής Ασφάλειας που αφορούσε τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος απεκρύβη στα υπόγεια του κτιρίου επί της οδού Τοσίτσα 28, όπου διατηρήθηκε μέχρι την απελευθέρωση. Τότε το αρχείο αυτό εκλάπη από την κομμουνιστική συμμορία του καπετάν Λευτέρη (Σιδερίδη), αδελφό της Ηλέκτρας Σιδερίδου που τουφεκίστηκε για κομμουνιστική δράση. Σύμφωνα με τον Μανιαδάκη το αρχείο ήταν δυνατό να διασωθεί καθώς είχε ειδοποιηθεί εγκαίρως το αρμόδιο Αστυνομικό Τμήμα και ο Στρατιωτικός Διοικητής Αθηνών Παναγιώτης Σπηλιωτόπουλος.

Τον Ιούλιο του 1947 το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων με το βούλευμα με αριθμό 1272 απάλλαξε τον Παξινό από οποιαδήποτε κατηγορία, με το σκεπτικό των δικαστών ν' αναφέρει ότι ...δεν ευρίσκει εναντίον του Παξινού ψόγον τινά. Το αθωωτικό βούλευμα αναφέρει ότι η σύλληψη, η φυλάκιση και η εν συνεχεία εξορία του Παξινού από τους Άγγλους στη Μέση Ανατολή, έγιναν μετά από κατηγορίες που προήλθαν από το περιβάλλον του πρωθυπουργού Θεμιστοκλή Σοφούλη, διότι ο Παξινός ήταν από τους πλέον αφοσιωμένους συνεργάτες του Ιωάννη Μεταξά.

Ύστερα χρόνια

Αρκετό διάστημα μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου ο Παξινός αφέθηκε ελεύθερος από τους Άγγλους. Αφού εργάστηκε για λογαριασμό των επιχειρήσεων των αδελφών Ράλλη στην Καλκούτα της Ινδίας, στη συνέχεια ίδρυσε ναυλομεσιτικό γραφείο στο Καράτσι του Πακιστάν από τις εργασίες του οποίου απέκτησε σημαντική περιουσία και παράλληλα διατέλεσε επίτιμος Πρόξενος της Ελλάδος στο Πακιστάν. Σύμφωνα με ανταπόκριση του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων που δημοσιεύθηκε σε Αθηναϊκές  και επαρχιακές εφημερίδες της εποχής, ο Παξινός βρέθηκε κατακρεουργημένος από κτυπήματα με μαχαίρι κοντά στην εξώθυρα του διαμερίσματος του στο Καράτσι και μεταφέρθηκε ημιθανής στο εκεί νοσοκομείο όπου και εξέπνευσε, ενώ ο δολοφόνος του διέφυγε.

Μετά τις απαραίτητες διατυπώσεις η σορός του Παξινού μεταφέρθηκε στην Ελλάδα. Το Φεβρουάριο του 1959 στις Ελληνικές εφημερίδες δημοσιεύθηκαν πληροφορίες ότι ο δολοφόνος του Παξινού ήταν Έλληνας φίλος του, υπάλληλος αεροπορικής εταιρείας στο Πακιστάν, με τον οποίο μοιράζονταν το ίδιο διαμέρισμα, στο διάστημα της παραμονής του δεύτερου στο Πακιστάν. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα αιτία για τη δολοφονία του Παξινού αποτέλεσαν παράνομες οικονομικές δοσοληψίες καθώς ο Παξινός εμπιστεύονταν στον Έλληνα φίλο του την εξαγωγή μεγάλων ποσών συναλλάγματος από το Πακιστάν με σκοπό την κατάθεση τους σε τράπεζα του Λονδίνου. Ο υπάλληλος της αεροπορικής εταιρείας μετέφερε στα ταξίδια του ποσά συναλλάγματος που του παρέδιδε ο Παξινός, τα οποία όμως κατέθετε σε προσωπικό του λογαριασμό κι όχι στο όνομα του Παξινού, ο οποίος ανακάλυψε την εξαπάτηση του και αυτό είχε ως συνέπεια τη φιλονικία τους, στη διάρκεια της οποίας δολοφονήθηκε από τον περιστασιακό συγκάτοικο και φίλο του.

Νεκρώσιμη ακολουθία

Η εξόδιος ακολουθία του Σπυρίδωνα Παξινού τελέστηκε στην Μητρόπολη Αθηνών στις 11:00 το πρωί της Πέμπτης . Στην κηδεία χοροστάτησε ο Επίσκοπος Ιερισσού και Αγίου Όρους Κυπριανός και παραβρέθηκαν ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, Βουλευτής Κορινθίας και πρώην υπουργός Ασφαλείας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, ο βουλευτής Αθηνών Δημήτριος Βρανόπουλος, ο Αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων Δημήτριος Κόκκινος, ο Αρχηγός της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής Κωνσταντίνος Μακρυνιώτης, ο Διευθυντής της Αστυνομίας Θεόδωρος Ρακιντζής, ο Διευθυντής Αστυνομίας Πειραιώς Κανελλόπουλος, ο ε.α. Στρατηγοί Θωμάς Πετζόπουλος και Μποζώνης, όλοι οι ανώτεροι αξιωματικοί της Αστυνομίας Πόλεων και εκατοντάδες κόσμου. Επικήδειους λόγους εκφώνησαν ο πρώην Υπουργός Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, ο Αστυνόμος Κοντογεώργος και ο γεωπόνος Γ. Ζαρκάδας, εκ μέρους της «Εθνικής Εταιρίας» .

Συγγραφικό έργο

Ο Παξινός έγραψε και δημοσίευσε το έργο,

• «Έγκλημα-Κοινωνία-Αστυνομία», το 1940, 350 σελίδες, το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Οίκος Μιχαήλ Ι. Σαλιβέρου Α.Ε.».

Το βιβλίο σύμφωνα με πολλούς μελετητές παρουσιάζει εξαιρετικά μεγάλο κοινωνικό, πολιτικό αλλά και λαογραφικό ενδιαφέρον, καθώς αναφέρεται εκτενώς στον κόσμο των ναρκωτικών και του κοινωνικού περιθωρίου της εποχής του συγγραφέα. Περιγράφει τον ιδιαίτερο τρόπο δράσεως των εγκληματιών που δραστηριοποιούνται στα ναρκωτικά, την επαιτεία, τα τυχερά παιχνίδια, την πορνεία, τις κλοπές, τις πλαστογραφίες, ενώ περιέχει πολλές φωτογραφίες.

Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Παξινός το 1940 οι ανάγκες ενός τακτικού χρήστη ηρωίνης ή κοκαΐνης μπορούσαν να φτάσουν ή και να ξεπεράσουν τις 100 δραχμές καθημερινά, τη στιγμή που το ελάχιστο κόστος για τη διατροφή μιας πενταμελούς οικογένειας υπολογιζόταν στις 450 δραχμές την εβδομάδα. Συνεπώς το συμπέρασμα έμοιαζε αυτονόητο: ο εν λόγω χρήστης, αν δεν είχε την ανάλογη οικονομική επιφάνεια, θα αναγκαζόταν να καταφύγει στην κλοπή, την υπεξαίρεση, τη διάρρηξη, τη ληστεία. Κατά τον Παξινό: «....Εκ γενομένων στατιστικών εξηκριβώθη ότι τα 9/10 των απλών κλοπών διαπράττονται συνήθως υπό τοξικομανών. Οσάκις δε διετάχθη η περισυλλογή αυτών και η αυστηρά παρακολούθησίς των υπό των υπηρεσιών Ασφαλείας Αθηνών, αι κλοπαί των ανωτέρω κατηγοριών ηλαττούντο κατά πολύ...».

Με τον χαρακτηρισμό οι «έκφυλοι», αν και ο όρος «ομοφυλόφιλος» ήταν γνωστός από τον 19ο αιώνα, ο Παξινός ταξινομεί τους ομοφυλόφιλους σε δύο κατηγορίες: τους ενεργητικούς, τους σοδομιστές και τους παθητικούς, τους κιναίδους, οι οποίοι σύμφωνα με τον Παξινό, διαιρούνται «εις τους εξ ιδιοσυγκρασίας και τους εκ συνηθείας ή εξ επαγγέλματος». Οι «εξ επαγγέλματος κίναιδοι», άτομα προερχόμενα από διάφορα κοινωνικά στρώματα και νεαρής συνήθως ηλικίας, αντιμετωπίζονται ως άτομα ειδικευμένα στην πορνεία και την κλοπή. Ο συγγραφέας ξεχωρίζει ακόμη τους «εύπορους κίναιδους» που «ωθούνται εις την παρά φύσιν ασέλγειαν από φυσιολογικήν πάθησιν» και τα άτομα που ανήκουν στην τάξη των «παιδεραστών» και αναζητούν τα θύματά τους μεταξύ των μαθητών των σχολείων. 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ  Ζ.Π..

 ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΚΡΟΨΙΑΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ.

ΑΛΗΘΕΥΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ, ΠΡΟΕΒΗΣΑΝ ΣΕ ΕΚΤΑΦΗ, ΝΕΚΡΟΨΙΑ ΚΑΙ ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ; Αληθεύει ότι το επίσημο γερμανικό έγγραφο της νεκροψίας δεν βρίσκεται στα χέρια του ελληνικού Κράτους;
Αληθεύει ότι το πόρισμα της νεκροψίας Έππιγκερ, εξακολουθεί να παραμένει στο σκοτάδι, ενώ θα έπρεπε να περιλαμβάνεται και στα σχολικά εγχειρίδια.

 

Τηλεγράφημα του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών προς τον πρεσβευτή τους Πάλαιρετ:
«Αν η Ιταλία είναι πραγματικά αποφασισμένη να πολεμήσει είναι προς το συμφέρον μας να εμπλακεί σ’ έναν βαλκανικό πόλεμο με όλες τις αβεβαιότητες και τις περιπλοκές που αυτό συνεπάγεται, ειδικότερα τώρα που σχεδιάζει την επίθεση στην Αίγυπτο» (πηγή: F.O. 371/24917/R7225, 24 Αυγούστου 1940).

Βρετανός ιστορικός David Irving στο βιβλίο του: «Ο πόλεμος του Χίτλερ».
«Ο Τσιάνο, ήταν Ο ΑΡΧΙΡΟΥΦΙΑΝΟΣ ΤΩΝ Βρετανών. Ο Χίτλερ ήξερε ότι ο Τσιάνο πληροφορούσε για τα πάντα τους άγγλους. Όταν ήθελε να "πληροφορηθούν κάτι" οι Εγγλέζοι το έλεγε «εμπιστευτικά» στον Τσιάνο».

 

 

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ