Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ: «ΤΑ ΗΡΩΪΚΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΜΑΚΚΑΒΑΙΩΝ ΕΣΦΑΞΑΝ ΚΑΙ ΕΚΑΨΑΝ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΒΡΩΜΕΡΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ»
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ, Ο ΜΗΝΑΣ ΠΟΥ ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΥΣ. Ποιοι ήταν οι Άγιοι Επτά Μακκαβαίοι που τιμώνται από τους ευσεβείς Ρωμιούς σήμερα 1 Αυγούστου;
Οι υπερήφανοι φιλοσοφημένοι Έλληνες καθήμενοι με αξιοπρέπεια στις φιλοσοφικές τους σχολές, προσπαθούσαν να προσελκύσουν τους λίγους και εκλεκτούς φιλομαθείς στον κόσμο της επιστήμης. Οι Έλληνες έψαχναν τους λιγοστούς άξιους για να τους ανεβάσουν στην κορυφή της απαιτητικής γνώσης. Ήταν παραδομένοι στην παντοειδή έρευνα, στην χαραυγή των επιστημών, στην κατανόηση της φύσης και των μυστικών του σύμπαντος, στην δημιουργία των τεχνών. Ο Σέξτος Εμπειρικός στο έργο του «Προς αστρολόγους» σχολιάζει όλη την ανατολίτικη δεισιδαιμονία. Περιγράφοντας τους ισχυρισμούς των σημιτών για την αστρολογία, τα θαύματα, τις προβλέψεις των σεισμών, των λοιμών και των καταποντισμών, γράφει ο Έλληνας σοφός αγανακτισμένος: «όλα αυτά και τα παρόμοια γέλωτος μάλλον παρά σπουδής άξια είναι».
Οι καιροί όμως είχαν αλλάξει. Μία θρησκευτική θύελλα φούντωνε πάνω στον Ελληνικό κόσμο και απειλούσε να βουλιάξει το σκάφος του Ελληνισμού μαζί με όλους τους σοφούς, τις βιβλιοθήκες, τις σχολές και τα εργαστήρια.
Από τις αρχές του 1ου μ.Χ. αιώνα ο θρησκευτικός λαϊκισμός σάρωνε κυριολεκτικά την Μεσόγειο διαλαλώντας τους ιουδαϊκούς μύθους και κερδίζοντας σαρωτικά τους λαϊκούς πόθους. Μία οργανωμένη σαγηνευτική θύελλα μάζευε σωρευτικά τις απαίδευτες ψυχές. Ο αδαής λαός με σκοτεινές γιαφκικές φοβέρες και ελπιδολάγνους μεταθανάτιους δελεασμούς, τυφλωμένος μαζικά από το «φως» των «αποστόλων», που πουλούσαν «σωτηρία» και «ελπίδα» βάδιζε αργά αλλά σταθερά στην παράλυση από το «εξ ιουδαίας δηλητήριον».
Το παιχνίδι παιζόταν έξω στους δρόμους, εκεί δινόταν το δράμα της λαϊκής επικράτησης. Οι «απόστολοι» ψάρευαν τα ευκολοθήρευτα αδαή και απαίδευτα ψάρια σε μεγάλους αριθμούς. Οι Έλληνες όμως προσπερνούσαν με περιφρονητική αδιαφορία ή σοβαροφανή ουδετερότητα. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι η νέα αυτή εξ ανατολών θρησκεία έδινε ένα ορκισμένο και μεθοδικό αγώνα απόλυτης επικράτησης. Ότι αυτή η κοινωνική απειλή θα εξάρθρωνε στην Μεσόγειο εκ βάθρων όλα τα ήθη, τα έθιμα και τις κοινωνικές δομές του Ελληνικού κόσμου.
ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΣΕ ΕΤΣΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ;
Ο Ελληνισμός αδράνησε, δεν αντέδρασε στην εισβολή του ιουδαϊκού χριστιανισμού, λόγω της πανάρχαιας εθιμικής του ανεξιθρησκίας. Το Ελληνικό πνεύμα θεωρούσε αδιανόητη την εχθρική συμπεριφορά (την μισαλλοδοξία) κατά της πίστης των άλλων. Δεν κατάλαβε ότι η νέα ανατολίτικη πίστη, θα γίνει όπλο επικράτησης και μεθοδικής εξόντωσης του δικού του τρόπου ζωής.
Δεν κατάλαβε ότι οι κοινωνικές μάχες κερδίζονται ή χάνονται σε επίπεδο λαϊκής αποδοχής. Έτσι παρέδωσε μαζικά τους αγράμματους (τα ψάρια των γαλιλαίων ψαράδων) στα επιδέξια χέρια των ιουδαίων μάγων. Ο ιουδαιοχριστιανισμός με φαρισαϊκή μαεστρία μετέτρεψε την «θεολογία» του σε πολυπρόσωπη πολιτική τέχνη. Νάρκωσε μεθοδικά κάθε λαϊκή αντίδραση. Στους απλοϊκούς μεσόγειους εμφάνισε το προσωπείο της αγαθής αγάπης. Στους πονεμένους υποσχέθηκε συμπόνια, στους αδικημένους εκδίκηση και στους φοβισμένους τον προστασία. Κουνώντας ασταμάτητα στα λαϊκά μάτια και αυτιά το δώρο της αιώνιας ζωής που υποσχόταν, κατάφερνε να φανατίζει την ψυχή των λαϊκών στρωμάτων.
Στο φαινόμενο που λέγεται «πίστη» υπάρχει μία πνευματική ασθένεια. Οι «πιστοί» αποτελούνται από ανθρώπους που ποτέ δεν έχουν το κουράγιο για σοβαρή αμφισβήτηση σε όσα τους μαθαίνουν να πιστεύουν. Όσοι διαβάζουν τα βιβλία της πίστης τους, το κάνουν μόνο λατρευτικά. Είναι μελετημένο επιστημονικά ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πιστών ποτέ δεν διάβασε τα κείμενα της «πίστης» τους. Μερικοί μελετηροί «πιστοί» μαθαίνουν μόνο μερικά αποσπάσματα π.χ. των εβραϊκών γραφών, παπαγαλίζουν συγκεκριμένα υπερασπιστικά εδάφια της πίστης τους και σχεδόν κανένας δεν διαθέτει πληρέστερη επίγνωση των γραφών.
ΓΙΑΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΝΑΡΚΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ ΣΤΟ ΕΞ ΙΟΥΔΑΙΑΣ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ;
Οι Έλληνες έγραψαν κυριολεκτικά εκατομμύρια βιβλία και νικήθηκαν από 40-50 βιβλιαράκια ιουδαϊκής «σοφίας», που προς μεγάλη έκπληξη και απερίγραπτη χαρά κάποιων, ποτέ δεν διαβάστηκαν ερευνητικά.
Τι πήγε τόσο στραβά; Τι δεν έγινε σωστά από την μεριά των Ελλήνων; Γιατί παρέδωσαν το βαρύ άρμα του πολιτισμού στους βάρβαρους χαλδαίους μάγους; Γιατί οι Έλληνες διανοητές δεν απάντησαν στους ισχυρισμούς της νεοϊουδαϊκής θρησκείας με έρευνα βάθους και συστηματική αναγωγή στις πηγές; Γιατί δεν σάρωσαν ερευνητικά μία προς μία προσεχτικά όλες τις προσωπικότητες της παλαιάς και καινής διαθήκης; Το σωτηριο-αγαπητικό άλλοθι της ολιγομελούς ομάδας των εξελληνισμένων ιουδαίων επισκόπων, που σταθερά προΐσταντο στην εφαρμογή των αβρααμικών παλαιοδιαθηκικών όρκων, δεν ξεσκεπάστηκε ποτέ. Οι πρόγονοί μας δεν κατενόησαν ότι ο χριστιανισμός ήταν ο Δούρειος Ίππος του ιουδαϊσμού. Ο καθαρόαιμος ιουδαϊσμός είχε σκληρές φυλετικές δομές. Ποτέ δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει ως Μεσογειακή θρησκευτική πραμάτεια. Η διπλή όψη του χριστιανισμού ποτέ δεν έγινε αντικείμενο συστηματικής έρευνας. Οι Έλληνες στοχαστές δεν έστρεψαν, για αδιευκρίνιστους λόγους, το πανίσχυρο αναλυτικό τους κάτοπτρο στις καταβολές και στα αδύνατα σημεία της αβρααμογενούς θρησκείας. Όλοι μπορούσαν να κρίνουν και να κατακρίνουν τα πολιτισμικά προϊόντα των Ελλήνων. Οι Έλληνες όμως, δεν καταδέχθηκαν να ρίξουν ούτε μία ματιά στα δήθεν πολιτισμικά μεγαθήρια των αντιπάλων τους.
Οι Έλληνες έγραψαν κυριολεκτικά εκατομμύρια βιβλία και νικήθηκαν από 40-50 βιβλιαράκια ιουδαϊκής «σοφίας», που προς μεγάλη έκπληξη και απερίγραπτη χαρά κάποιων, ποτέ δεν διαβάστηκαν ερευνητικά.
Αν μόνο δέκα εξ αυτών, δηλαδή η Πεντάτευχος, ο Ιησούς του Ναυή, οι Κριταί και οι τρεις μεγάλοι προφήτες Ησαΐας, Ιερεμίας και Ιεζεκιήλ, δηλαδή ένα πραγματικό σύνολο από 350 σελίδες, περνούσαν από εξονυχιστικό Οδυσσειακό έλεγχο, η δυσοσμία της αναβλύζουσας κακότητας και η μαγική δηλητηριολογία της Παλαιάς Διαθήκης θα χαλούσε οπωσδήποτε την ειδυλλιακή συνεύρεση των μάγων με τις λαϊκές προσδοκίες.
Αν λοιπόν οι πνευματικοί υπερασπιστές του Ελληνισμού, καταλάβαιναν τις ιστορικές τους ευθύνες και αποφάσιζαν, ως όφειλαν, να διεισδύσουν στην oλοφάνερη κακία της νέας θρησκείας, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μία καθ’ όλα νόμιμη σχολή αναλυτικής κριτικής μελέτης των βιβλικών κειμένων.
Χωρίζοντας τα κείμενα της παλαιάς διαθήκης σε 10 διαφορετικούς ομίλους μελέτης, κάθε όμιλος μελέτης θα είχε αντικείμενο κριτικής έρευνας μόνο 85 σελίδες.
Σύντομα και με την πλέον επιφανειακή κριτική διάθεση δεν θα έμενε τίποτε κρυφό από τις κατάμαυρες αυτές συνταγές δαιμονοποίησης της ιστορίας του κόσμου. Σε λίγο θα γνώριζαν όλες τις αδυναμίες των εβραϊκών κειμένων και θα απαντούσαν ως ίσος προς ίσον στους μεθοδικούς σπιλωτές του Ελληνισμού.
Ένα ολιγομελές, οργανωμένο αντεπιθετικό ιερατείο πολιτισμού θα μπορούσε να αποτρέψει τότε την πολιτισμική μας γενοκτονία. Θα μπορούσε με κάθε λεπτομέρεια να προσωπογραφήσει τους βασικούς γενέθλιους αστέρες της νέας θρησκείας: Νώε, Αβραάμ, Λωτ, Ιωσήφ, Μωυσής, Ιησούς του Ναυή, Σαμψών, Γεδεών κλπ.
Φαντάζεστε τι θα συνέβαινε αν ο Αθηναίος Κέλσος δημιουργούσε τότε ένα κέντρο μελέτης της παλαιάς διαθήκης; Πόσα ιστορικά δεδομένα θα έμπαιναν σε διαφορετική τροχιά εξέλιξης, μόνο με μία τέτοια επισταμένη έρευνα στα πρωτο-αρχεία της αβρααμικής θρησκείας.
Τρελαίνεται πραγματικά κανείς στην σκέψη ότι η συστηματική μελέτη μιας ολιγομελούς ομάδος σοφών Ελλήνων, στα αρχεία της παλαιάς διαθήκης, θα μπορούσε να ανατρέψει άρδην τον ρουν της ιστορίας.
Τρελαίνεται κανείς στην σκέψη ότι κάτι τόσο απλό, θα μπορούσε να μεταφέρει τον πόλεμο στην έδρα των αντιπάλων, στην έδρα των ορκισμένων εχθρών του Ελληνισμού και από επιτιθέμενους συκοφάντες να τους μεταβάλει σε ασήμαντους αμυνόμενους, ανεπαρκείς υπερασπιστές μιας χονδροειδούς κακότητας.
Ας υπήρχε, έστω και μία μικρή, οργανωμένη αντεπιθετική ομάδα, από μια οποιαδήποτε πανεπιστημιακή σχολή, από ένα ασκληπιείο, από ένα ισχυρό οικονομικά μαντείο, από ένα βουλευτήριο, μία βιβλιοθήκη, μία πλούσια πατριωτική οικογένεια, μία συντεχνιακή κοινότητα, μία οποιαδήποτε πνευματική, ιερατική ή στρατιωτική οικογένεια, ένα οποιοδήποτε αυτόκλητο υπερασπιστικό κέντρο του Ελληνισμού. Μετά από επισταμένη έρευνα θα δημοσιοποιούσε τις ατελείωτες, κυριολεκτικά φρικτές παλαιοδιαθηκικές λεπτομέρειες, θα προκαλούσε ισχυρή κρίση ταυτότητας στον γιαφκικό νεοϊουδαϊσμό καθώς και απολογητικό πανικό στις τάξεις των επίδοξων εθνοδιαμελιστών και σταδιακά θα συγκρατούσε τουλάχιστον τις εξελίξεις. Ξεσκεπάζοντας και δημοσιοποιώντας όλα τα απίστευτα αίσχη της παλαιάς διαθήκης, θα αποκάλυπταν ότι κάτω από το χαμογελαστό προσωπείο του αβρααμογενούς ιουδαιοχριστιανισμού, κρύβεται ένα κατασχετικό και πολιτισμοκτόνο ιερατείο, με καταβολές από τους αρχαίους απατεώνες χαλδαίους μάγους.
Είναι σύμπτωση ότι οι κορυφές του κόσμου σήμερα είναι κατειλημμένες από τους εκλεκτούς απογόνους του πατριάρχη – μάγου Αβραάμ;
Μία τέτοια πρωτοβουλία θα άφηνε τα βαθιά υπερασπιστικά της ίχνη στο διάβα της ιστορίας και ίσως μέχρι σήμερα, οι διαχρονικοί τους εκπρόσωποι να ζούσαν δοξασμένοι ανάμεσά μας.
Ο ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ, ΜΙΑ ΜΗΤΡΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΕΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΑ.
Η λειτουργική δομή, η μεταδοτικότητα και ο δυναμισμός της ιουδαϊκής σωτηριολογίας, μπορεί σχετικά εύκολα σε διάφορους λαούς να γεννήσει παραλλαγές του εαυτού της. Η ορμητική γέννηση του Ισλαμισμού τον 7ο αιώνα με δύο κεντρικά πρόσωπα, τον αρχέτυπο προφήτη Αβραάμ και τον προφήτη Μωάμεθ, δείχνει ξεκάθαρα ότι ο δυναμισμός της ιουδαϊκής θρησκείας μπορεί να αναπαράγει σε διάφορους λαούς παραλλαγές του αρχέτυπου ιουδαϊκού θρησκευτισμού.
Όταν οι ιστορικές συγκυρίες της Μεσογείου το απαιτούσαν, ο επεκτατισμός της πίστης στον Ιεχωβά μεταμορφώθηκε με σχετική ευκολία σε ιουδαιοχριστιανισμό. Αργότερα επανέλαβε τον ίδιο άθλο προσφέροντας στον αραβικό κόσμο μία άλλη παραλλαγή της αρχαιοεβραϊκής ιστορίας, γεννώντας εύκολα τον ιουδαιοϊσλαμισμό.
Και πολύ αργότερα, όταν οι θρησκευτικές πίστεις υποχωρούσαν στους ευρωπαϊκούς λαούς, έδωσε μία νεώτερη «επιστημονική» ιουδαϊκή φιλοσοφία, τον ιουδαϊκό διαλεκτικό υλισμό - κομμουνισμό.
Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ»
Ο συνολικός ιουδαϊσμός της εποχής του Ιησού, ήταν ασφυκτικά ζωσμένος από την πολιτισμική υπεροχή των Ελλήνων και την υλικοστρατιωτική υπερδύναμη των Ρωμαίων. Το πανούργο αβρααμικό ιερατείο βρισκόταν μπροστά σε μια σφοδρή αφανιστική συρρίκνωση. Μια αδυσώπητη ιστορική καταβαράθρωση, που απειλούσε να αφανίσει το αβρααμικό ιερατείο, μαζί με τα ανεκπλήρωτα όνειρά του για παγκόσμια κυριαρχία.
Ο ίδιος ο εβραϊκός λαός, το μόνιμο υποχείριό τους, έδειχνε διαθέσεις διαφυγής προς διαφορετικές, εθνικίζουσες μορφές κοινωνικότητας.
Η σκοτεινή πτέρυγα του ιερατείου, η ισχυρότερη ομάδα θεουργίας στην πανανθρώπινη ιστορία, ένοιωθε το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Όμως ο θεός των μεταμορφώσεων που αιώνες τώρα εκπροσωπούσε, δεν είχε πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Όταν οι βαθυστόχαστοι σοφοί του μυστικού ιερατείου, ένοιωσαν περικυκλωμένοι και κατάλαβαν την κατεπείγουσα ανάγκη της αναγέννησής τους, ανέσυραν απ’ την αρχαία τους οπλοθήκη, την κατάλληλη μεταμόρφωσή τους, σε πανανθρώπινους θεραπευτές.
Στους έκτακτους εκείνους καιρούς της ραγδαίας συρρίκνωσης και του μαζικού ιουδαϊκού αφανισμού, ο βαθυστόχαστος δάσκαλος Γαμαλιήλ (Σ.Σ. με το ιουδαϊκό πανεπιστήμιό του των χιλίων μαθητών, όπου 500 μαθητές διδάσκονταν τον ιουδαϊκό νόμο και 500 την σοφία των Ελλήνων - ο ίδιος ο απόστολος Σαούλ Παύλος αναφέρει ότι σπούδασε «παρά τους πόδας του Γαμαλιήλ»), ανέσυρε από την κρυφή οπλοθήκη του Ιουδαϊσμού, το κατάλληλο όπλο για την μάχη, μία βελτιωμένη εκδοχή πα-ιαματικής σολομωνικής σαγήνης.
Μέλη του κρυφού ιερατείου επιδίωξαν και με σχετική ευκολία αναβίωσαν οργανωμένα, το νέο σολομώντιο κίνημα δαιμονοαπαλλαγής. Ητούμενο, τα θαύματα και κυρίως οι καθημερινές θεραπείες. Με τέτοιο αποτέλεσμα ήταν απολύτως βέβαιο, πως ένας τεράστιος αριθμός ενδιαφερομένων, θα κυνηγούσε με πολύ πείσμα, κάθε ελπίδα θεραπείας.
Για άλλη μία φορά η θρησκεία ανακάλυπτε τις πραγματικές γενέθλιες διαδικασίες της… δημιουργία ελπίδας ίασης ψυχών και σωμάτων. Η βασική ιδέα ήταν αρχέγονη, μυθική, απόλυτα μαγική και πανίσχυρη. Στην προκειμένη δε περίπτωση… και απολύτως σολομωνική.
Οι ευφυείς σχεδιαστές του θεραπευτικού Χριστιανισμού, έβλεπαν μακρύτερα. Στρατηγεύοντας με πλήρεις όρους πνευματικής εκστρατείας, στηρίχτηκαν πάνω στον ανθρώπινο πόνο και έστησαν ένα απαράμιλλο εμπόριο ελπίδας. Με τους κατάλληλους χειρισμούς και με σταθερά επαναλαμβανόμενη την επίδειξη αξουσίας πάνω στους ασθενοποιούς «δαίμονες» το ανταποδοτικό αυτό σύστημα ΠΙΣΤΗ ΑΝΤΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ είχε πράγματι την δύναμη, όχι μόνο να συντηρηθεί στον χρόνο, αλλά με τον καιρό να εξαπλωθεί πολύ μακρύτερα απ’ τα στενά όρια της Ιουδαίας.
Για πρώτη φορά καταλαβαίνουμε ότι το νεογέννητο κίνημα του θεραπευτικού νέο-ιουδαϊσμού, δεν έχει τυχαία δομή και σύσταση. Κάποιοι αφανείς σοφοί είχαν ανακαλύψει έναν μοναδικό τρόπο αξιοποίησης του τεράστιου ανεκμετάλλευτου αποθέματος του ανθρώπινου πόνου. Μετέτρεψαν τον πανταχού παρόντα ανθρώπινο πόνο σε μια αστείρευτη πηγή αλιεύσιμης ελπίδας.
Μόνο αλάστορες δολοπλόκοι και αδίστακτοι θεοκάπηλοι επαγγελματίες υποκριτές μπορούσαν να αντιληφθούν και να εκμεταλλευτούν έτσι τον ανθρώπινο πόνο. Αλλά το σκοτεινό ιερατείο γνώριζε, πως όταν το αποτέλεσμα σε δικαιώνει, τα μέσα δεν αποτελούν ποτέ εμπόδιο.
Κυρίες και κύριοι υποκλιθείτε. Βρισκόμαστε μπροστά στο ευφυέστερο κοινωνικό τέρας της πανανθρώπινης ιστορίας. Το χαμογελαστό ελπιδοβόρο τέρας της σαγηνευτικής (λευκής) μαγείας. Τον ολετήρα της πονεμένης ανθρώπινης ψυχής, το μεγαλύτερο ψεύτη όλων των εποχών, τον ψευδο-θεραπευτή ασθενειών, τον ψευδο-πανιαματικό νέο-ιουδαϊσμό, που με σκοπό την απόκρυψη των καταβολών του, μετονομάσθη σε χριστιανισμός. Από την γέννησή του, το ψευδολόγο αυτό τέρας, έχει τη δυνατότητα να θρέφεται και να διαιωνίζεται, καλλιεργώντας και καταναλώνοντας τις ελπίδες των πονεμένων και ευάλωτων ανθρώπων… να τρέφεται από την ευπιστία και την αγωνία για υγεία και μακροημέρευση των ύθραστων και ανίσχυρων ανθρώπων. Αυτή η ένδοξη θεατρική γέννηση ενός επαναστατικού, απατηλού, θεραπευτικού, θρησκευτικού και επεκτατικού συστήματος θα μπορούσε να εξαπλωθεί σε όλη την Μεσόγειο. Σε ικανά χέρια και με την κατάλληλη οργάνωση μια τέτοια εντυπωσιακή κοινωνικο-θρησκευτική μεθόδευση θα μπορούσε να συντηρηθεί επ’ αόριστο, δημιουργώντας ένα πανίσχυρο τέρας. Θα εκτόπιζε με κάθε ευκολία τις πιο καλοριζωμένες πεποιθήσεις στην Μεσόγειο και την ευρύτερη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Με τον κατάλληλο αριθμό στημένων θαυμάτων θεραπείας, ο χριστιανισμός, με ορμητήριο τις αναρίθμητες ιουδαϊκές συναγωγέςτου σε ολόκληρη την ρωμαϊκή επικράτεια, κατάφερε να συλλέξει στα δίχτυα της ελπιδο-σαγήνης του, τον μεγαλύτερο αριθμό βασανισμένων ανθρώπων, ώστε με την δική τους αρχικά πεισματική αρωγή, να γίνει κίνημα ικανό να ξεριζώσει από τα θρεπτικά χώματα της έρευνας και του ελληνικού σκεπτικισμού όλες τις ζωντανές ελληνικές αντιλήψεις και να τις θάψει στον αφανιστικό ξερότοπο και τις κατάξερες αλυκές της Ιουδαιο-χριστιανικής θεολογίας.
Ο Ναζιραίος Γιάχσουα υπήρξε η δημιουργία ενός παν-ιαματικού θρύλου, ικανού να προκαλέσει μια διεθνή σαρωτική ζήτηση, με κοινωνικο-θρησκευτικές προεκτάσεις τέτοιες, που στην διαχρονία, θα ήταν σε θέση να σκίσει την νέα «Ερυθρά Θάλασσα» που χώριζε τους ιουδαίους από τα έθνη (την νέα γη της επαγγελίας) και να δρομολογήσει μια δεύτερη «έξοδο», μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη από εκείνη του Μωυσέως. Μάλιστα αν το δούμε μέσα από τα «μάτια» (και τους ευσεβείς πόθους) των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, τότε θα καταλάβουμε, ότι ουσιαστικά επρόκειτο για την αναμενόμενη απόπειρα ολοκλήρωσης της αρχικής εκείνης εξόδου.
Υποστηριζόμενος από ικανές παρασκηνιακές δυνάμεις, ο υποψήφιος θεός Ιησούς, ο νέος αυτός Μωυσής, έθεσε τις βάσεις μιας ιδεολογικής «εξόδου» των ασφυκτικά εγκλωβισμένων στην αυστηρή γιαχβική θεολογία Ισραηλιτών, προς τα έθνη. Με έναν τέτοιων διαστάσεων θεραπευτικό θόρυβο, ο παν-ιαματικός γιος του Γιαχβέ, μπορούσε να δημιουργήσει τρισένδοξο ιστορικό όνομα (ανάλογο του Μωυσέως) εφαρμόζωντας σε κάποιο βαθμό αντίστροφα, τα πρότυπα εκείνης της αρχετυπικής μωυσιακής εξόδου. Με μια απλή παραλλαγή της ίδιας διαδικασίας, επιτυγχάνει την ιαματική παράτρεξη (πεσάχ) μοιράζοντας επιλεκτικά, όχι πλέον θάνατο, αλλά εικονικές θεραπείες και εξορκισμούς με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα, δηλαδή την εκρηκτική θεοποίησή του και την δημιουργία μιας νέο-γιαχβικής, νέο-ιουδαϊκής θρησκείας, ικανής στον κατάλληλο χρόνο, να ηγηθεί μιας δεύτερης «εξόδου» προς μια ευτύτερη και πλουσιότερη «γη Χαναάν» δηλαδή την οποιαδήποτε «γη» και «κτήμα» των εθνικών.
Έχουμε λοιπόν μπροστά μας την ξεκάθαρη εικόνα ενός ιερατείου που προετοιμάζει το ίδιο του το μέλλον. Έχει την αίσθηση της εποχιακής στενότητας και είναι ικανό να «παίξει» και να εξαπατήσει πρώτα τον δικό του λαό, για να το πετύχει. Το ιουδαϊκό ιερατείο απεδείχθη μια ολοζώντανη δύναμη αναγέννησης, με την απαιτούμενη ιστορική ευαλιξία και την έγκαιρη διάθεση ριζοσπαστικής μεταμόρφωσης.
Το μυστικό της διαχρονικής επιτυχίας αυτού του ιερατείου είναι σαφές: ο σκοπός ορίζει τα μέσα. Ο νόμος και τα ιερατεία ήταν μέτρα προσωρινά. Ο στόχος ανέκαθεν ήταν η εξουσία επί των εθνών και τα μέσα όφειλαν να αναπροσαρμόζονται όσες φορές οι ανάγκες αυτού του σκοπού το απαιτούσαν.
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Ο Έλληνας Αντίοχος δεν κυνήγησε κανένα ιουδαίο, ούτε θέλησε να εξελληνίσει τους εβραίους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ίδιος ο αρχιερέας των Εβραίων, που είχε εξελληνίσει το όνομά του σε Ιάσων, ζήτησε από τον Αντίοχο την άδεια να ιδρύσουν “Γυμνάσιον” στα Ιεροσόλυμα και ο Αντίοχος τούς την έδωσε. Τα βιβλία των Μακκαβαίων ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ότι από μόνοι τους πολλοί Εβραίοι παρατούσαν το νόμο και πήγαιναν στην παλαίστρα “τας μεν πατρώους τιμάς εν ουδενί τιθέμενοι, τας δε Ελληνικάς δόξας καλλίστας ηγούμενοι”.
Είχαν φτάσει στο σημείο ακόμα και “να καλύψουν με εγχείρηση την περιτομή”. Η “ακμή τού Ελληνισμού” δεν είχε έρθει λόγω Ελληνικής επιβολής αλλά λόγω “τής αναγνείας τού αρχιερέως”, τής ασέβειας δλδ τού Ελληνίζοντος αρχιερέα. Απέναντι στούς Ελληνίζοντες στάθηκαν οι Μακκαβαίοι οι οποίοι ασκούσαν τρομοκρατία στούς Ελληνίζοντες ιουδαίους και ήταν τόσο φανατικοί που έκαναν περιπολίες και όποιο παιδί έβρισκαν απερίτμητο το περιέτεμναν με την βία και φυσικά κατέστρεφαν τα “είδωλα”.
Α Μακ. 1,11 Κατά τους χρόνους εκείνους (των Σελευκιδών) παρουσιάσθησαν από τον λαόν των Ισραηλιτών μερικοί άνδρες παράνομοι, καταφρονηταί του θείου Νόμου, οι οποίοι με τας δημαγωγίας των παρέσυραν πολλούς άλλους, στους οποίους και έλεγον· “ας πάμε να κάμωμεν συνθήκην φιλίας με τα ειδωλολατρικά έθνη, τα οποία ευρίσκονται γύρω μας, διότι από την εποχήν, που εχωρίσθημεν από αυτά, μας ευρήκαν μεγάλαι συμφοραί”.
Α Μακ. 1,12 Ο λόγος αυτός ήρεσεν στους Ισραηλίτας.
Α Μακ. 1,13 Μερικοί δε από τον Ιουδαϊκόν λαόν επροθυμοποιήθησαν και μετέβησαν προς τον βασιλέα των Ελλήνων, τον Αντίοχον, ο οποίος και παρεχώρησεν εις αυτούς το δικαίωμα να ζουν σύμφωνα με τα ήθη και έθιμα των ειδωλολατρικών λαών.
Α Μακ. 1,14 Εκτισαν δε και γυμναστήριον με γήπεδον αθλήσεων εις τα Ιεροσόλυμα, σύμφωνα με τα έθιμα των ειδωλολατρικών εθνών.
Α Μακ. 1,15 Εξήλειψαν (δια χειρουργικής επεμβάσεως) τας περιτομάς των, ώστε να φαίνωνται απερίτμητοι, όπως οι εθνικοί, απεμακρύνθησαν από την αγίαν Διαθήκην, που είχαν συνάψει με τον Θεόν, έγιναν ομόζυγοι και ομόψυχοι με τους ειδωλολατρικούς λαούς. Ψυχή και σώματι διέπραττον το κακόν, ώστε έγιναν πλέον δούλοι εις αυτό.
Ζ.Π.
ΔιαγραφήΟ Αντίοχος ενόσω βρισκόταν στην Αίγυπτο, άρχισαν στα Ιεροσόλυμα αλληλοσφαγές μεταξύ των Εβραίων. Το θεώρησε ανταρσία εναντίον του μιάς και στράφηκαν εναντίον τού Ελληνιστή ιουδαίου Μενελάου και έκανε ό,τι θα έκανε κάθε άλλο ηγεμόνας: Επέβαλε την τάξη με όση σκληρότητα χρειαζόταν γιά να επιβληθεί.
Η Μακκαβαϊκή επανάσταση δεν ήταν απλά ο αγώνας εναντίον των Ελλήνων. Κυρίως ήταν ο αγώνας εναντίον των Ελληνιζόντων συμπατριωτών τους, το μέρος των οποίων πήρε ο Αντίοχος. Oi Eβραίοι λοιπόν, πριν την επανάσταση των Μακκαβαίων κόντεψαν από μόνοι τους να εξελληνιστούν πλήρως, λόγω τής ακτινοβολίας τού Ελληνικού πολιτισμού. Πολλοί Εβραίοι σταμάτησαν να λέγονται Γιεχοχάναν (Ιωάννης) και έπαιρναν Ελληνικά ονόματα (π.χ Μενέλαος). Πήγαιναν στα γυμναστήρια και στις φιλοσοφικές σχολές και θυσίαζαν στους θεούς.
Οι ελληνίζοντες Ιουδαίοι και οι Ιουδαίοι που ήθελαν να διατηρήσουν τα ήθη κι έθιμα τους συγκρούστηκαν μεταξύ τους. Ένας Ιουδαίος, ο Ιάσωνας, ο οποίος είχε εξαγοράσει το αξίωμα του Αρχιερέα, πήρε την άδεια από τον Σελευκίδη μονάρχη να οργανώσει την Ιερουσαλήμ στα πρότυπα της Αντιόχειας, δηλαδή να πραγματοποιήσει την ανέγερση Γυμνασίου και Εφηβείου. Εκεί, οι Ελληνιστές Ιουδαίοι, αθλούνταν γυμνοί μιμούμενοι τις ελληνικές συνήθειες και μιλώντας την ελληνική γλώσσα. Είχαν μάλιστα αποδεχθεί και τα ελληνικά ονόματα. Κατά την βασιλεία του Αντιόχου του Δ΄ Επιφανούς υπήρξαν ορισμένοι ιουδαίοι που αρνήθηκαν να εξελληνιστούν. Αποτέλεσμα ήταν η εξέγερση των Ιουδαίων εναντίον των ελληνιστών Ιουδαίων και των Σελευκιδών που έμεινε γνωστή ως «Εξέγερση των Μακκαβαίων». Οι Ιουδαίοι που εξεγέρθηκαν ονομάστηκαν έτσι επειδή ήταν οπαδοί του Ιούδα του Μακκαβαίου, του γιου του ιερέα Ματταθία. Η εβραϊκή γιορτή Χανουκά είναι η μνήμη αυτής της επανάστασης των Εβραίων. Βέβαια, αυτό που δεν είναι γνωστό και αποκρύπτεται σκοπίμως είναι ότι οι ελληνίζοντες Ιουδαίοι πολεμούσαν μαζί με τους Σελευκίδες τους Ασιδαίους (=Φαρισαίους), ένα κίνημα των Ιουδαίων που μαχόταν υπέρ της διατήρησης της ιουδαϊκής παράδοσης: «Μαζί του (αρχιστράτηγος Σήρων της σελευκιδικής φρουράς στη Συρία) συνεξεστράτευσε και όλος ο στρατός των εξωμοτών Ιουδαίων, δια να τον βοηθήσουν, να εκδικηθούν δε και τιμωρήσουν τους πιστούς στον Θεόν Ισραηλίτας» (Α Μακ 3,15) . Επρόκειτο δηλαδή και για έναν ιουδαϊκό εμφύλιο.
Οι Μακκαβαίοι έβαλαν ένα φρένο σ’ αυτόν τον εθελούσιο εξελληνισμό. Ο Χριστιανισμός του Γαμαλιήλ ουσιαστικά ήταν η συνέχιση του κινήματος των Μακκαβαίων. Οι μέχρι πρότινος παρ’ ολίγον εξαφανισμένοι κατάφεραν να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στο έθνος από το οποίοι κινδύνεψαν, το Ελληνικό. Είναι οι Έλληνες πιά εδώ και 2.000 χρόνια, που μαγεμένοι από την ”ακτινοβολία τού εβραϊκού πολιτισμού” σταματήσαμε να λεγόμαστε Μενέλαοι και γίναμε όλοι Γιάννηδες. (=Ο Ιεχωβά είναι γενναιόδωρος), δεν πάμε στην Ακαδημία, πάμε στα Ιεροσόλυμα. Και τους υμνούμε στις εκκλησίες ως ”ἀγωνισαμένους ὑπὲρ πατρῴων ἐθῶν”. Ξεχάσαμε τα πατρώα έθη τα δικά μας και υμνούμε εκείνους που αγωνίστηκαν γιά τα δικά τους πατρώα εναντίον μας.
Διόδωρος Σικελιώτης, Βιβλίων ΑΔ’ και ΑΕ’ Αποσπάσματα:
”Αφηγούμενοι όλα τούτα, οι φίλοι του παρακαλούσαν τον Αντίοχο να εξολοθρεύσει ολοκληρωτικά το έθνος των Ιουδαίων ή διαφορετικά να καταλύσει τους νόμους τους και να τους αναγκάσει να αλλάξουν συμπεριφορά. Ο βασιλιάς όμως που ήταν μεγαλόψυχος και ήπιος στον χαρακτήρα, πήρε ομήρους και απάλλαξε τους Ιουδαίους από τις κατηγορίες, αφού εισέπραξε τους φόρους και γκρέμισε τα τείχη των Ιεροσολύμων”.
Ζ.Π.