Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. Η μετάβαση της κοινωνίας των Ελληνομεσογειακών λαών από τον Ελληνικό ανθρωποκεντρικό πολιτισμό στον ιουδαϊκό θεοκεντρικό «πολιτισμό». Η κατάκτηση από τους ιουδαίους της νέας Χαναάν, όλης της λεκάνης της Μεσογείου.

 

ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ, ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΠΡΩΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΟΜΗΡΙΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ.

 

ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΟΣΟ ΜΕΣΑ ΣΤΑ «ΕΛΛΗΝΙΚΑ» ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ. 

 

Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ ΣΙΦ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΓΑΜΑΛΙΗΛ. ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΙΔΡΥΤΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ: ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ. 

 

 Η ΣΤΑΥΡΩΣΙΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

 ΕΒΡΑΙΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ: "ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΟΝ "ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟ". 

 

Ο "ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ" ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

 ΟΙ «ΙΟΥΔΑΙΟΙ» ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΤΗΝ ΡΩΜΗ. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.

Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΠΟΥ ΕΤΡΕΦΕ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΤΑ ΕΒΡΑΪΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ"

 

 

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΕΣ  ΠΟΥ  ΧΤΥΠΗΘΗΚΕ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ  ΑΠΟ  ΤΟΥΣ  ΠΙΣΤΟΥΣ  ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ:

 

Το  320  ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Αθανάσιος γράφει τους λόγους του "Κατά  των Ελλήνων".

Το 391 κάηκε η Βιβλιοθήκη του Ελληνισμού στην Αλεξάνδρεια.

Το 393 απαγορεύθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Την 8η Μαρτίου 415 δολοφονήθηκε η Υπατία.

Το 529 έκλεισε η Ακαδημία του Πλάτωνος.

Το  642 η κατάληψη της Αλεξάνδρειας από τους Άραβες.  

973  ΕΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΠΟΛΗ.

Ο Έλληνας στρατηλάτης ανέθεσε το 331  π.Χ. στον αρχιτέκτονα Δεινοκράτη τον Ρόδιο να χτίσει την Αλεξάνδρεια βάσει ορθογώνιου πολεοδομικού σχεδίου. Η νέα πόλη είχε σχήμα μακεδονικής χλαμύδας

Σύμφωνα με την παράδοση, χάραξε τα όρια με αλεύρι και ζήτησε από τους μηχανικούς του να κτίσουν μία πόλη.   «Εδώ θα κτίσουμε μία μεγάλη πόλη, εδώ τα μνημεία, εδώ τους δρόμους, εδώ τους ναούς. Κι εκεί θα καίει μέρα-νύχτα μια φωτιά που θα οδηγεί τα καράβια από την Ελλάδα στην Αίγυπτο».

Το  642 η πόλη κατακτήθηκε από τον Άραβα στρατηγό Αμρ Ιμπ ελ Ας που έμεινε ενεός από ό,τι αντίκρισε: «κατέκτησα μια πόλη για την οποία μπορώ να πω μόνο ότι διαθέτει 4000 παλάτια, 4000 λουτρά, 400 θέατρα, 1400 καταστήματα μαναβικής και 40.000 Εβραίους».

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑ

Το 540 μ. X.  οι Πέρσες κατέλαβαν και κατέστρεψαν την Αντιόχεια.  Η  Ελληνική πόλη αρνήθηκε να παραδοθεί, κατελήφθη με έφοδο και κατόπιν λεηλατήθηκε και κάηκε. Ο Χοσρόης δεν κράτησε την κατεστραμμένη πόλη.
Ο πληθυσμός της Αντιόχειας (300.000  Έλληνες), και μεγάλο μέρος του κινητού πλούτου της μεταφέρθηκε σε μια νέα πόλη κοντά στην Ελληνική Κτησιφώντα της Μεσοποταμίας.

Η νέα πόλη που κτίστηκε με την δια της βίας μετοίκηση των κατοίκων της Αντιόχειας ήταν στην ανατολική όχθη του Τίγρη κοντά στην Κτησιφώντα, στην καρδιά της Μεσοποταμίας,  ονομάστηκε Weh Antiok Khosrow που σημαίνει, περίπου, «καλύτερη από την Αντιόχεια, χτισμένη από τον Χοσρόη». Ο Προκόπιος δίνει εκτενή περιγραφή την αποκαλεί «Αντιόχεια Χοσρόου».

Το 637 μ.Χ.  οι άραβες υπό τον   Αμπού Μπακρ κατέλαβαν την Ελληνική Αντιόχεια. Ο Αμπού Μπακρ είπε στους στρατιώτες του πριν την μάχη: «Θα συναντήσετε έναν λαό που ζει σαν ερημίτες στα μοναστήρια, πιστεύοντας ότι τα έχει αφήσει όλα για τον Θεό».

Η πόλη της Ελληνικής Αντιόχειας βρισκόταν υπό αραβική κατοχή επί τρεις αιώνες. Στις 29 Οκτωβρίου 969  απελευθερώθηκε από τους Έλληνες Βυζαντινούς και παρέμεινε σε Ελληνικά  χέρια μέχρι το 1084, όταν κατελήφθη από τους Σελτζούκους Τούρκους

Ιουδαίος αστρονόμος Carl Sagan (Κάρολος Σαγκάν - Καγκάνοβιτς;), (1934 – 1996): «Αν οι Χριστιανοί δεν έκαιγαν την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, οι Έλληνες θα είχαν πάει στον Άρη πριν χίλια χρόνια». 

 

ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ ΚΑΤΕΛΥΘΗ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

"Ὁ μὲν γὰρ Ἑλληνισμὸς πανταχοῦ τῆς γῆς ἐκταθεὶς καὶ τὰς ἁπάντων ἀνθρώπων ψυχὰς κατασχὼν οὕτως ὕστερον μετὰ τὴν τοσαύτην ἰσχὺν καὶ τὴν ἐπίδοσιν ὑπὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ κατελύθη δυνάμεως".

(Ιωάννης ο Χρυσοστόμος, Λόγος εις τον Μακάριον Βαβύλα και κατά Ιουλιανού, ή κατά Ελλήνων)

 

Η ΑΠΟΚΡΥΦΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ 666

 

 

Η  μετάβαση  της  κοινωνίας  των  Ελληνομεσογειακών  λαών στον  ιουδαϊκό  θεοκεντρικό  «πολιτισμό»  συνέβη  την  πρώτη  χιλιετία  μετά  Χριστόν.  

Είχε  προηγηθεί  από το  1200  π.Χ.  μέχρι  το  600  μ.Χ.  η  ένοπλη  κατάκτηση  της  Παλαιστίνης. Στο  όρος  Σινά  το  1200  π.Χ.  ο  Μωυσής  επέβαλε  την  καθαρή  μονολατρεία,  (όχι  ακόμη  μονοθεϊσμό),    ένα  μοναδικό  εθνικό  θεό,   ένα  φυλετικό  θεό,  ένα  θεό  εθνογενετικής  συνείδησης.  

 Με  την  ομογενοποίηση  της  μεσογειακής  λεκάνης  από  τον  Ελληνισμό  του  Αλεξάνδρου  και  τους  Ρωμαίους,  θεωρήθηκε  από τον  ιουδαϊσμό  ολόκληρη  η  Μεσόγειος  σαν  νέα  «γη  Χαναάν»,  έτοιμη  να  δεχθεί  την  «ευλογία»  του  Αβραάμ.  Αυτό  θα  επιτυγχανόταν  με  μια  ελαφρώς  μεταμορφωμένη  θρησκεία  μονοδοξίας.  Το  τελειωτικό  χτύπημα  στον  Ελληνομεσογειακό  πολιτισμό  θα  δοθεί  τον  7ο  αιώνα  από  το  Ισλάμ.    

 Για  να  «ευλογηθούν»  τα  Ελληνομεσογειακά  έθνη  εφευρίσκεται  μία  εξαιρετική  ιδέα.  Η μετά θάνατον ζωή,  η  οποία  δίνει  ελπίδα,  διαβεβαίωση,  υπόσχεση  για  πλήρη  μεταθανάτια  συνταξιοδότηση και  αποκατάσταση.

Έτσι  ενώ στην αρχαιοελληνική φιλοσοφία η σωτηρία της ψυχής είναι κάτι που πρέπει να κατακτήσεις όσο είσαι ακόμα μέσα στο σώμα, ο χριστιανισμός προσφέρει κάτι εξαίρετα απλό και εύκολο: όσο κακή και αν είναι η εδώ ζωή, αν είσαι πιστός, θα περάσεις καλά στην επόμενη.

Η θρησκεία αποβαίνει πλέον το καθοριστικό κριτήριο της προσωπικής ταυτότητας και η θεολογική αλήθεια που την ορίζει αποκτά αποκλειστικό χαρακτήρα.

Το καθοριστικό συμβάν της εποχής είναι η ανάδυση της θρησκείας ως του κύριου παράγοντα για τη συγκρότηση ατομικών και συλλογικών ταυτοτήτων: μέσα σε έναν ολοένα και πιο οικουμενικό κόσμο, οι άνθρωποι βιώνουν τη μετάβαση από την πολιτική στη θρησκευτική αυτοσυνείδηση, διαδικασία την ολοκλήρωση της οποίας θα σφραγίσει η έλευση του Ισλάμ.

Ο  φιλόσοφος  της  ιστορίας  Τόϋνμπυ  έγραψε  ότι  η  απάντηση  των  ανατολικών  λαών  στον  Μεγάλο Αλέξανδρο  και  στον  εξελληνισμό  του  κόσμου  ήταν  το  Ισλάμ.  Όπως  ο  μέγιστος  των  Ελλήνων  μπήκε από την Ευρώπη στην Ασία και στην Αφρική διαμορφώνοντας, μέσω του ελληνικού πολιτισμού, Κράτος οικουμενικό, έτσι και οι οπαδοί του Προφήτη ξεχύθηκαν από την Ασία στην Αφρική και στην Ευρώπη σχηματίζοντας την Ούμμα, δηλαδή την Κοινότητα των Πιστών, μέσα στην οποία κατέρρευσαν οι εθνικές και, ίσαμε ένα βαθμό τουλάχιστον, οι κοινωνικές διαφορές.
Σύμφωνα  με  τον  γράφοντα  η  πρώτη  απάντηση  της  Ανατολής  στον  Ελληνισμό  του  Αλεξάνδρου  -  την  οποία  αποφεύγει  να  γράψει  ο  Τόϋνμπυ  -  ήταν  ο  Χριστιανισμός. 
Ο Μωάμεθ  θεωρεί   πεδίο  εξάπλωσης της θρησκείας του την οικουμένη, πρωτεργάτη στον σχηματισμό της οποίας  αποδέχεται τον  Μ.  Αλέξανδρο.  Σύμφωνα  με  το  ισλάμ  η  οικουμένη είχε βεβαίως ακούσει τον λόγο του  (αβρααμογενούς,  σαν  το  ισλάμ)  Ιησού,  - πρώτη  προσπάθεια - αλλά η «ειδωλολατρεία» δεν είχε εξαφανιστεί από παντού:  έπρεπε λοιπόν να εκριζωθεί βιαίως  με  μία  δεύτερη  προσπάθεια... Ο  ίδιος ο  Μωάμεθ  στο  Κοράνιο  (XVIII, 98-108)  γράφει  ότι  καθώς θα τελειώνει ο χρόνος, το φράγμα που έστησε ο Μέγας Αλέξανδρος θα διαρραγεί σύμφωνα με τη θεία βούληση και οι δυνάμεις του χάους θα ξεχυθούν στον κόσμο. Τότε θα ηχήσει η σάλπιγγα, το θέλημα του Θεού θα επιβληθεί οριστικά και  οι  «άπιστοι» θα ριχτούν στη γέενα, τόπο φωτιάς: Η Ιστορία θα τελειώσει.

ΠΩΣ  ΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΕΧΑΣΑΝ  ΤΗΝ  ΜΑΧΗ  ΤΗΣ  ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ.  ΓΙΑΤΙ   ΕΠΕΣΕ  ΕΤΣΙ  Ο  ΕΛΛΗΝΑΣ  ΓΙΓΑΝΤΑΣ;

Μία  θρησκευτική  θύελλα  φούντωνε  πάνω  στον  Ελληνικό  κόσμο  τον  1ο  αιώνα  μ.Χ.  και  απειλούσε  να  βουλιάξει  το  σκάφος  του  Ελληνισμού  μαζί  με  όλους   τους σοφούς,  τις  βιβλιοθήκες,  τις  σχολές  και  τα  εργαστήρια.  Από  τις  αρχές  του  1ου  μ.Χ.  αιώνα  ο  θρησκευτικός  λαϊκισμός  σάρωνε  κυριολεκτικά  την  Μεσόγειο  διαλαλώντας  τους  ιουδαϊκούς  μύθους  και  κερδίζοντας  σαρωτικά  τους  λαϊκούς  πόθους.  Μία  οργανωμένη  σαγηνευτική  θύελλα  μάζευε  σωρευτικά  τις  απαίδευτες  ψυχές.  Ο  αδαής  λαός  με  σκοτεινές  γιαφκικές  φοβέρες  και  ελπιδολάγνους  μεταθανάτιους  δελεασμούς,  τυφλωμένος  μαζικά  από  το  «φως»  των  «αποστόλων»,  που  πουλούσαν  «σωτηρία»  και  «ελπίδα»  βάδιζε  αργά  αλλά  σταθερά  στην  παράλυση  από  το  «εξ  ιουδαίας  δηλητήριον».    

Το παιχνίδι  παιζόταν  έξω  στους  δρόμους,  εκεί  δινόταν  το  δράμα  της  λαϊκής  επικράτησης.  Οι  «απόστολοι»  ψάρευαν  τα  ευκολοθήρευτα,  αδαή  και  απαίδευτα  ψάρια  σε  μεγάλους  αριθμούς.  Οι  Έλληνες  όμως  προσπερνούσαν  με  περιφρονητική  αδιαφορία  ή  σοβαροφανή  ουδετερότητα.  Δεν  μπορούσαν  να  καταλάβουν  ότι  η νέα  αυτή  εξ  ανατολών  θρησκεία  έδινε  ένα  ορκισμένο  και  μεθοδικό  αγώνα  απόλυτης  επικράτησης.  Ότι  αυτή  η  κοινωνική  απειλή  θα  εξάρθρωνε  στην  Μεσόγειο  εκ  βάθρων  όλα  τα  ήθη,  τα  έθιμα  και  τις  κοινωνικές  δομές  του  Ελληνικού  κόσμου.

Ο  Ελληνισμός  αδράνησε,  δεν  αντέδρασε  στην  εισβολή  του  ιουδαϊκού χριστιανισμού,  λόγω  της  πανάρχαιας  εθιμικής  του ανεξιθρησκίας.    Το  Ελληνικό  πνεύμα  θεωρούσε αδιανόητη  την  εχθρική  συμπεριφορά  (την  μισαλλοδοξία)  κατά  της  πίστης  των  άλλων.  Δεν  κατάλαβε  ότι  η  νέα  ανατολίτικη   πίστη,  θα  γίνει  όπλο  επικράτησης  και  μεθοδικής  εξόντωσης  του  δικού  του  τρόπου  ζωής.

Δεν  κατάλαβε  ότι  οι  κοινωνικές  μάχες  κερδίζονται  ή  χάνονται  σε  επίπεδο  λαϊκής  αποδοχής.  Έτσι  παρέδωσε  μαζικά  τους  αγράμματους  (τα  ψάρια  των  γαλιλαίων  ψαράδων)  στα  επιδέξια  χέρια  των  ιουδαίων  μάγων.  Ο  ιουδαιοχριστιανισμός  με  φαρισαϊκή  μαεστρία  μετέτρεψε  την  «θεολογία»  του  σε  πολυπρόσωπη  πολιτική  τέχνη.  Νάρκωσε  μεθοδικά  κάθε  λαϊκή  αντίδραση.  Στους  απλοϊκούς  μεσόγειους  εμφάνισε το  προσωπείο  της  αγαθής  αγάπης.  Στους  πονεμένους  υποσχέθηκε  συμπόνια,  στους  αδικημένους  εκδίκηση  και  στους  φοβισμένους  τον  προστασία.  Κουνώντας  ασταμάτητα  στα  λαϊκά  μάτια  και  αυτιά  το  δώρο  της  αιώνιας  ζωής  που  υποσχόταν,  κατάφερνε  να  φανατίζει  την  ψυχή  των  λαϊκών  στρωμάτων. 

Οι  Έλληνες  έγραψαν  κυριολεκτικά  εκατομμύρια  βιβλία  και  νικήθηκαν από  40-50  βιβλιαράκια  ιουδαϊκής  «σοφίας»,  που  προς  μεγάλη  έκπληξη  και  απερίγραπτη  χαρά  κάποιων,  ποτέ  δεν  διαβάστηκαν  ερευνητικά. 

Τι  πήγε  τόσο  στραβά;  Τι  δεν  έγινε  σωστά  από  την  μεριά  των  Ελλήνων;  Γιατί  παρέδωσαν  το  βαρύ  άρμα  του  πολιτισμού  στους  βάρβαρους  χαλδαίους  μάγους;  Γιατί  οι Έλληνες  διανοητές  δεν  απάντησαν  στους  ισχυρισμούς  της  νεοϊουδαϊκής  θρησκείας  με  έρευνα  βάθους  και  συστηματική  αναγωγή  στις  πηγές;  Γιατί  δεν  σάρωσαν  ερευνητικά  μία  προς  μία  προσεχτικά  όλες  τις  προσωπικότητες  της  παλαιάς  και  καινής  διαθήκης;

Οι  πρόγονοί  μας  δεν  κατενόησαν   ότι  ο  χριστιανισμός  ήταν  ο  Δούρειος  Ίππος  του  ιουδαϊσμού.  Ο  καθαρόαιμος  ιουδαϊσμός  είχε  σκληρές  φυλετικές  δομές.  Ποτέ  δεν  θα  μπορούσε  να  λειτουργήσει  ως  Μεσογειακή  θρησκευτική  πραμάτεια.  Η  διπλή  όψη  του   χριστιανισμού  ποτέ  δεν  έγινε  αντικείμενο  συστηματικής  έρευνας.  Οι  Έλληνες  στοχαστές  δεν  έστρεψαν,  για αδιευκρίνιστους  λόγους,  το  πανίσχυρο  αναλυτικό τους  κάτοπτρο  στις  καταβολές  και  στα  αδύνατα  σημεία  της  αβρααμογενούς  θρησκείας.  Όλοι  μπορούσαν  να  κρίνουν  και  να  κατακρίνουν  τα  πολιτισμικά  προϊόντα  των  Ελλήνων.  Οι  Έλληνες  όμως,  δεν  καταδέχθηκαν  να  ρίξουν  ούτε  μία  ματιά  στα  δήθεν  πολιτισμικά  μεγαθήρια  των  αντιπάλων  τους.

Αν   οι  πνευματικοί  υπερασπιστές  του  Ελληνισμού,  καταλάβαιναν  τις  ιστορικές  τους  ευθύνες  και  αποφάσιζαν,  ως  όφειλαν,  να  διεισδύσουν  στην  oλοφάνερη  κακία  της  νέας  θρησκείας, θα  μπορούσαν  να  δημιουργήσουν  μία  καθ’ όλα  νόμιμη  σχολή   αναλυτικής  κριτικής  μελέτης  των  βιβλικών  κειμένων.  Ένα  ολιγομελές, οργανωμένο  αντεπιθετικό  ιερατείο  πολιτισμού  θα  μπορούσε  να  αποτρέψει  τότε  την πολιτισμική μας  γενοκτονία.  Φαντάζεστε  τι  θα συνέβαινε  αν  ο  Αθηναίος  Κέλσος  δημιουργούσε  τότε  ένα  κέντρο  μελέτης  της  παλαιάς  διαθήκης;  Πόσα  ιστορικά  δεδομένα  θα  έμπαιναν  σε  διαφορετική  τροχιά  εξέλιξης,  μόνο  με  μία  τέτοια  επισταμένη  έρευνα  στα  πρωτο-αρχεία  της αβρααμικής  θρησκείας.

Τρελαίνεται  πραγματικά  κανείς  στην  σκέψη  ότι  η  συστηματική  μελέτη  μιας  ολιγομελούς  ομάδος  σοφών  Ελλήνων,  στα  αρχεία  της  παλαιάς  διαθήκης, θα  μπορούσε  να  ανατρέψει  άρδην  τον  ρουν  της  ιστορίας.

Τρελαίνεται  κανείς στην  σκέψη  ότι  κάτι  τόσο  απλό,  θα  μπορούσε  να μεταφέρει  τον  πόλεμο  στην  έδρα  των  αντιπάλων,  στην  έδρα  των  ορκισμένων  εχθρών  του  Ελληνισμού  και  από  επιτιθέμενους  συκοφάντες  να  τους  μεταβάλει  σε  ασήμαντους  αμυνόμενους,  ανεπαρκείς  υπερασπιστές  μιας  χονδροειδούς  κακότητας.

Ας  υπήρχε,  έστω  και  μία  μικρή,  οργανωμένη  αντεπιθετική  ομάδα,  από  μια  οποιαδήποτε  πανεπιστημιακή  σχολή,  από  ένα  ασκληπιείο,  από  ένα  ισχυρό  οικονομικά  μαντείο,  από  ένα  βουλευτήριο,  μία  βιβλιοθήκη,  μία  πλούσια  πατριωτική  οικογένεια,  μία  συντεχνιακή  κοινότητα,  μία  οποιαδήποτε  πνευματική,  ιερατική  ή  στρατιωτική  οικογένεια,  ένα  οποιοδήποτε  αυτόκλητο  υπερασπιστικό  κέντρο  του  Ελληνισμού.  Μετά  από  επισταμένη  έρευνα  θα  δημοσιοποιούσε  τις  ατελείωτες,  κυριολεκτικά  φρικτές  παλαιοδιαθηκικές  λεπτομέρειες,  θα  προκαλούσε  ισχυρή  κρίση  ταυτότητας  στον  γιαφκικό  νεοϊουδαϊσμό  καθώς  και  απολογητικό  πανικό  στις  τάξεις  των  επίδοξων  εθνοδιαμελιστών  και  σταδιακά  θα  συγκρατούσε  τουλάχιστον  τις  εξελίξεις.  Ξεσκεπάζοντας  και  δημοσιοποιώντας  όλα  τα  απίστευτα  αίσχη  της  παλαιάς  διαθήκης,  θα  αποκάλυπταν  ότι  κάτω  από  το  χαμογελαστό  προσωπείο  του  αβρααμογενούς  ιουδαιοχριστιανισμού,  κρύβεται  ένα  κατασχετικό  και  πολιτισμοκτόνο  ιερατείο,  με  καταβολές  από  τους  αρχαίους  απατεώνες  χαλδαίους  μάγους.

 Είναι  σύμπτωση  ότι  οι  κορυφές  του  κόσμου  σήμερα  είναι  κατειλημμένες  από  τους  εκλεκτούς  απογόνους  του  πατριάρχη – μάγου  Αβραάμ;

Μία  τέτοια  πρωτοβουλία  θα  άφηνε  τα  βαθιά  υπερασπιστικά  της  ίχνη  στο  διάβα  της  ιστορίας  και  ίσως  μέχρι  σήμερα,  οι  διαχρονικοί  τους  εκπρόσωποι  να  ζούσαν  δοξασμένοι  ανάμεσά  μας.   

    

 Ο  ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ,  ΜΙΑ  ΜΗΤΡΑ  ΠΟΥ  ΓΕΝΝΑΕΙ  ΑΤΕΛΕΙΩΤΑ  ΑΝΤΙΓΡΑΦΑ.

 

Η  λειτουργική  δομή,  η  μεταδοτικότητα  και  ο  δυναμισμός  της  ιουδαϊκής  σωτηριολογίας,  μπορεί  σχετικά  εύκολα   σε  διάφορους  λαούς να  γεννήσει  παραλλαγές  του  εαυτού  της.    Η  ορμητική  γέννηση  του  Ισλαμισμού  τον 7ο  αιώνα  με  δύο  κεντρικά  πρόσωπα,  τον  αρχέτυπο   προφήτη  Αβραάμ  και  τον  προφήτη  Μωάμεθ,  δείχνει  ξεκάθαρα  ότι  ο  δυναμισμός  της   ιουδαϊκής  θρησκείας  μπορεί  να  αναπαράγει  σε  διάφορους  λαούς  παραλλαγές  του  αρχέτυπου  ιουδαϊκού  θρησκευτισμού.

Όταν  οι  ιστορικές  συγκυρίες  της  Μεσογείου  το  απαιτούσαν,  ο  επεκτατισμός της  πίστης  στον  Ιεχωβά  μεταμορφώθηκε  με  σχετική  ευκολία  σε  ιουδαιοχριστιανισμό.  Αργότερα  επανέλαβε  τον  ίδιο  άθλο  προσφέροντας  στον  αραβικό  κόσμο  μία  άλλη  παραλλαγή  της  αρχαιοεβραϊκής  ιστορίας,  γεννώντας  εύκολα  τον  ιουδαιοϊσλαμισμό.

Και  πολύ  αργότερα,  όταν οι  θρησκευτικές  πίστεις   υποχωρούσαν  στους  ευρωπαϊκούς  λαούς,  έδωσε  μία  νεώτερη  «επιστημονική»  ιουδαϊκή  φιλοσοφία,  τον  ιουδαϊκό διαλεκτικό  υλισμό - κομμουνισμό.   

 

 

 

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΣΕ ΕΝΑΝ ΙΟΥΔΑΪΚΟ ΘΕΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.

Η καθηγήτρια Αρχαίας Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών  Πολύμνια Αθανασιάδη.   Το  τελευταίο  βιβλίο  της:
"Η άνοδος της μονοδοξίας στην Ύστερη Αρχαιότητα", Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Σελ.: 260

Πώς περάσαμε από τον  Ελληνικό  ανθρωποκεντρικό πολιτισμό  σε έναν ιουδαϊκό  θεοκεντρικό πολιτισμό; 

Η Πολύμνια Αθανασιάδη  είναι καθηγήτρια Αρχαίας Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών με κύρια ενδιαφέροντά της την έρευνα στην πνευματική ιστορία της Ύστερης Αρχαιότητας και τη μετάβαση από τον νεοπλατωνικό στον ισλαμικό μυστικισμό.

άδη, πώς περάσαμε από έναν ανθρωποκεντρικό σε έναν θεοκεντρικό πολιτισμό; Η καθηγήτρια Αρχαίας Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, μίλησε στη LiFO για την έκδοση του βιβλίου της «Η άνοδος της μονοδοξίας στην Ύστερη Αρχαιότητα» που μόλις κυκλοφόρησε. ΕΥΗ ΜΑΛΛΙΑΡΟΥ 12.1.2018 Πηγή: www.lifo.gr

ΕΥΗ ΜΑΛΛΙΑΡΟΥ Σπουδές: Αγγλική Φιλολογία σε συνδυασμό με την Κλασική Φιλολογία (Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά) στο Πανεπιστήμιο Rutgers του New Jersey. Μεταπτυχιακό στο τμήμα Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης (New College) και η διδακτορική διατριβή στην Αγγλική Λογοτεχνία-Πολιτισμό, Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αρθρογραφώ για το βιβλίο, την τέχνη και τον πολιτισμό. Πηγή: www.lifo.gr

Το βιβλίο της  προσεγγίζει το θρησκευτικό φαινόμενο της μετάβασης από μια «ανοιχτή» Ελληνική  Μεσογειακή  ανθρωποκεντρική κοινωνία σε μια εσωστρεφή ιουδαϊκή  θεοκεντρική κοινωνία κατά την Ύστερη Αρχαιότητα.    
Μια περίοδο-πρόκληση στο πεδίο της ιστοριογραφίας που εντοπίζεται χρονολογικά στους ελληνορωμαϊκούς χρόνους και αφορά τις  ομάδες  των  Ελληνικών  πληθυσμών της Μείζονος Μεσογείου.

Στον τίτλο, ο νεολογισμός «μονοδοξία» (μόνη άποψη / μοναδική πίστη) αποδίδει την έκφραση pensée unique του γαλλικού πρωτοτύπου, το οποίο είναι βασισμένο σε σειρά διαλέξεων που έδωσε η συγγραφέας στο Κολλέγιο της Γαλλίας.

Με την προσθήκη ένθετου (και γενικότερης εικονογράφησης περίπου πενήντα εικόνων με λεπτομερείς επεξηγηματικές λεζάντες, η οποία διατρέχει ολόκληρο το βιβλίο) και με ανανεωμένη βιβλιογραφία, η σημαντικότατη αυτή μελέτη δεν αποτελεί απλή μετάφραση αλλά μετάπλαση του γαλλικού κειμένου από την ίδια τη συγγραφέα. 
Έτσι, το αναγνωστικό κοινό μπορεί να δει πώς το δίπτυχο λογοτεχνία - τέχνη αποτελεί ιδανικό πεδίο για την εμβάθυνση στην Ύστερη Αρχαιότητα. 

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η θεολογία δεν αντιμετωπίζεται αποκλειστικά στη νομική και πολιτικοκοινωνική της διάσταση ως όργανο ελέγχου της ατομικής συνείδησης αλλά και ως ζωντανή έμπνευση των αντιφρονούντων μιας διαρκώς μεταλλασσόμενης κοινωνίας. 
Υπάρχει πάντα ένας τόπος για την άσκηση της ελεύθερης σκέψης και αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα του βιβλίου, το οποίο, στην ελληνική έκδοση, δίνεται με δύο τρόπους: με την εικαστική παρουσία της θρησκευτικής ποικιλίας στους δρόμους του μεταξιού και με την προβολή των αντιφρονούντων μέσα στην ίδια τη βυζαντινή κοινωνία. 

Η κ. Αθανασιάδη εξερευνά το πολιτιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δρουν οι άνθρωποι της Ύστερης Αρχαιότητας σε μια προσπάθεια να μας τους παρουσιάσει με τους δικούς τους όρους. 

                                  

ΕΥΗ ΜΑΛΛΙΑΡΟΥ Σπουδές: Αγγλική Φιλολογία σε συνδυασμό με την Κλασική Φιλολογία (Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά) στο Πανεπιστήμιο Rutgers του New Jersey. Μεταπτυχιακό στο τμήμα Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης (New College) και η διδακτορική διατριβή στην Αγγλική Λογοτεχνία-Πολιτισμό, Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αρθρογραφώ για το βιβλίο, την τέχνη και τον πολιτισμό. Πηγή: www.lifo.gr

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ  ΤΗΣ  Κ.  ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ  ΣΤΗΝ  Κ.  ΕΥΗ  ΜΑΛΙΑΡΟΥ  ΠΟΥ  ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ  ΣΤΟ  www.lifo.gr


— Κυρία Αθανασιάδη, ποιο είναι τα γεωγραφικό, πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο της μετάβασης από την πολυδοξία, δηλαδή τον πλουραλισμό των αρχαίων παγανιστικών θρησκειών της Μείζονος Μεσογείου, στις μονόδοξες θρησκείες του χριστιανισμού και του Ισλάμ;  

Η ενότητα που αποκαλώ «ελληνορωμαϊκή χιλιετία» ορίζεται από δύο μορφές: τον Αλέξανδρο και τον Μωάμεθ. Είναι οι δύο οριακές φυσιογνωμίες που αντιλαμβανόμαστε ως τα σύμβολα μιας πολιτισμικής μάλλον παρά γεγονοτολογικής ιστορίας. Με τον Αλέξανδρο έχουμε την απαρχή ενός οικουμενικού πολιτισμού, συγκρητιστικού τύπου, με έμφαση στον ελληνισμό αλλά και τη βάρβαρον σοφίαν, τη γνώση δηλαδή των κατακτημένων λαών της Ανατολής. Η Ρώμη σε κάποιο βαθμό υιοθετεί αυτό το ελληνιστικό τοπίο και τον αστικό του πολιτισμό, ο οποίος βασίζεται στην πόλη και στην παιδεία της. Η περίοδος των δυναμικών αλλαγών στον κοινωνικό ιστό, οι οποίες επιφέρουν τη μετάβαση από έναν ανθρωποκεντρικό σε έναν θεοκεντρικό-θεοκρατικό πολιτισμό εξικνείται από τον 3ο έως τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Αν θέλουμε να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς, εστιάζουμε στον κομβικό 4ο αιώνα, όταν πλέον ο κώδικας, δηλαδή το χειρόγραφο βιβλίο, έχει αντικαταστήσει το δύσχρηστο ειλητάριο (ρολό περγαμηνής ή παπύρου). Ως ο εύχρηστος φορέας, ήδη από τα τέλη του 1ου μεταχριστιανικού αιώνα, ιερών κειμένων –των λεγομένων Γραφών−, ο κώδικας είναι το κατεξοχήν εργαλείο της ιεραποστολής, το όργανο που ευνόησε όσο τίποτε άλλο τη μετάλλαξη ενός προφορικού πολιτισμού σε γραπτό. Αυτοί τους οποίους θα ονομάσει αργότερα το Κοράνι «λαούς του βιβλίου» αποτελούν τον νέο κοινωνικό ιστό. Σταδιακά η πόλις ως κοινωνιολογική οντότητα παραχωρεί τη θέση της στην κειμενική κοινότητα, με τα άτομα να βιώνουν τη συνειδησιακή μετάλλαξη από την πολιτική στη θρησκευτική ταυτότητα. 



Ο καθηγητής της Οξφόρδης Peter Brown με το βιβλίο του «Ο κόσμος της Ύστερης Αρχαιότητας» το 1971 θεωρήθηκε ρηξικέλευθος όσον αφορά τη μελέτη της περιόδου της Ύστερης Αρχαιότητας. Πώς προσεγγίστηκε αυτή η περίοδος γενικότερα; 

Ο Peter Brown είναι ένας ερευνητής που σαρώνει πολλά πεδία και χρησιμοποιεί πολλά μεθοδολογικά εργαλεία, όπως είναι η κοινωνιολογία και η ανθρωπολογία. Με το βιβλίο αυτό αγκάλιασε τον ελληνορωμαϊκό κόσμο σε όλη του τη διαχρονία και άνοιξε τον δρόμο σε κάθε λογής διεπιστημονικές συζητήσεις, εισάγοντας ένα μοντέλο με ορίζοντες απείρως ευρύτερους από εκείνους της καθιερωμένης προσέγγισης των κλασικών σπουδών. Ο λόγος του είναι χειμαρρώδης και ποιητικός. Μέσα από τα προσωπικά του βιώματα των δεκαετιών του '60 και του '70, ο Peter Brown, τον οποίο είχα καθηγητή στην Οξφόρδη, είδε τον κόσμο της Ύστερης Αρχαιότητας με αισιόδοξο μάτι: όχι ως περίοδο παρακμής αλλά ως πεδίο πρωτότυπης δημιουργίας. 

Οι άνθρωποι της Ύστερης Αρχαιότητας απαντούν δυναμικά στις τροπές που εισάγει η παγκοσμιοποίηση στον χώρο της Μείζονος Μεσογείου, αλλάζοντας τον εαυτό τους. Βέβαια, οι ιστορικοί, έστω ασύνειδα, κοιτάμε να δούμε πώς λύθηκαν προβλήματα που μας απασχολούν σήμερα από ανθρώπους του μακρινού παρελθόντος. Έτσι, η ιστορία κάθε εποχής είναι μια σύγχρονη ιστορία, ενώ, ιδανικά, θα 'πρεπε να συμβαίνει το αντίστροφο: να ξεχνάει ο ιστορικός την εποχή του και να γίνεται ανθρωπολόγος μέσα στον χρόνο. Αλλά αυτό είναι σχεδόν αδύνατο, την έμπνευση την αντλούμε από το παρόν και είναι εδώ που απέτυχαν κάποιοι από τους μαθητές του Peter Brown: δεν πρόσεξαν πώς έχει αλλάξει η εποχή από τον καιρό που ο ίδιος συνελάμβανε και οικοδομούσε το ερμηνευτικό του μοντέλο και αναπαρήγαγαν κάτι που δεν ανταποκρίνεται στο πνεύμα των καιρών, παρελθόντων και παρόντων. 



Ο αυτοπροσδιορισμός των πληθυσμών με θρησκευτικά και πνευματικά στοιχεία ταυτότητας οδήγησε εν τέλει στη μονοδοξία; 

 Ο καθημερινός άνθρωπος, σε εποχές γοργής ως ιλιγγιώδους αλλαγής, έχει ανάγκη να αδειάσει τον εαυτό του από παραδοχές και συνήθειες για να ζήσει, σε μια μεταλλασσόμενη κοινωνία, μια νέα ζωή, συχνά ως μέλος μιας ιδανικής ή «φανταστικής» κοινότητας. Όμως η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αυθόρμητη, εθελούσια μεταστροφή και στη βία που ασκείται στη συνείδηση του ατόμου που αναζητά έναν ιδεατό χώρο για να εκφράσει την υπαρξιακή του αγωνία είναι δυσδιάκριτη. 

Οι φιλοσοφικές σχολές, οι «αιρέσεις», όπως λέγονταν την ελληνιστική και ελληνορωμαϊκή εποχή, προτείνουν μια άποψη και μια θεωρία για το πώς γεννιέσαι, πώς πρέπει να ζεις και πώς θα πρέπει να πεθάνεις. Ξέρουμε από πλήθος επιγραφικού και άλλου φιλολογικού υλικού ότι ο 2ος μ.Χ. αιώνας ήταν εποχή απόλυτης πολυδοξίας και ελευθερίας της σκέψης. 


Ο Λουκιανός στις σάτιρές του εμπαίζει αυτούς που πάνε στο παζάρι και αγοράζουν θρησκείες. Όπως ο Περεγρίνος, που δοκιμάζει κάθε δυνατή βιοθεωρία –ως και τον χριστιανισμό− και στο τέλος καταλήγει κυνικός και αυτοπυρπολείται διότι βρίσκει αφόρητη την κατάσταση. Παράλληλα με τις διάφορες σχολές που άκμαζαν ακόμη τον 2ο μ.Χ. αιώνα, όπως οι στωικοί, οι πλατωνικοί, οι αριστοτελικοί, οι επικούρειοι και οι κυνικοί, ευδοκιμούσαν διάφορες θεοσοφίες, όπως ο ερμητισμός, δηλαδή ένας τρόπος ζωής σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ερμή του Τρισμέγιστου, αλλά και η μαγεία. Στους μαγικούς παπύρους από τον 3ο και 4ο αιώνα καταγράφονται συνταγές για το πώς μπορείς να φτάσεις στη θέωση, να γίνεις θεός! Ο χριστιανισμός αποτελεί μιαν ακόμη επιλογή για τον άνθρωπο εκείνης της εποχής, αλλά υπάρχουν ταυτόχρονα πολλοί χριστιανισμοί. Πρέπει, λοιπόν, να αποφασιστεί ποιος χριστιανισμός είναι σωστός και ποιος λάθος. Γι' αυτό ήδη από τον 2ο αιώνα αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται οι σύνοδοι, αρχικά τοπικές και κατόπιν οικουμενικές. Οι τοπικές σύνοδοι γίνονταν για ζητήματα που αφορούσαν την καθημερινότητα, π.χ. το πώς θα ντυθείς ή πώς θα συμπεριφερθείς ανάλογα με τις περιστάσεις. Από τον 4ο αιώνα όμως συγκαλούνται οι οικουμενικές σύνοδοι για να αποφασίσουν περί της φύσεως του Χριστού. Εκεί εισέρχεται στη συζήτηση το δόγμα. 

Η τεράστια ελευθερία επιλογής που περιγράφει ο Λουκιανός έχει τελικά κουράσει τους ανθρώπους. 
Έρχεται μια στιγμή όταν η πολύδοξη, «ανοικτή» κοινωνία των μέσων αυτοκρατορικών χρόνων αρχίζει από μόνη της, χωρίς αυτό να της επιβάλλεται από εξωτερικούς παράγοντες, να στενεύει η ίδια τους ορίζοντές της και να θέτει περιορισμούς και όρια στις επιλογές του ατόμου. Έτσι, λίγο-λίγο φτάνουμε στο άλλο άκρο που καλείται μονοδοξία. Η επικράτηση του χριστιανισμού δεν είναι η αιτία αυτής της εξέλιξης, αλλά ένα σύμπτωμα.


  Δηλαδή από τον απόλυτο υποκειμενισμό φτάνουμε στον απόλυτο αντικειμενισμό, μέχρι την εξάλειψη του ατόμου; 

Στον ελληνορωμαϊκό κόσμο υπήρχαν αδελφότητες που τελούσαν τα μυστήρια της Ίσιδας, της Κυβέλης, του Σαβάζιου ή του Μίθρα, λατρείες με δόγμα που ο κάθε θεολόγος ερμήνευε όπως ήθελε. Ωστόσο, από τον 4ο αιώνα και εξής υφίσταται μια οικουμενική θρησκεία με συγκεκριμένο δόγμα, την οποία αποδέχεται και σταδιακά επιβάλλει το επίσημο κράτος: όποιος παρεκκλίνει από τη δημόσια ορθοδοξία και ορθοπραξία υφίσταται τις συνέπειες της απείθειάς του. Από τον 5ο αιώνα η εναλλακτική λύση για τους ανθρώπους που στιγματίζονται ως «αιρετικοί» είναι η φυγή από τη ρωμαϊκή επικράτεια, αρχικά προς τη σασσανίδεια αυτοκρατορία. Αλλά και εκεί η ζωή είναι δύσκολη για τους αλλόθρησκους. 

Παντού και πάντα όμως υπάρχει η ελπίδα του αλλού: ακούνε οι χριστιανοί της Περσίας ότι η Κίνα της δυναστείας των Τανγκ (7ος-10ος αιώνας) χαρακτηρίζεται από ανοχή και ελευθερία. Έτσι σηκώνονται και, κουβαλώντας τα ιερά βιβλία και τα λατρευτικά τους αντικείμενα, φεύγουν για την Άπω Ανατολή, με σκοπό βέβαια όχι απλώς να επιβιώσουν σε ένα ανεξίθρησκο κλίμα αλλά και να προσηλυτίσουν! Στον δρόμο, οι νεστοριανοί ιεραπόστολοι συναντούν αντιφρονούντες ποικίλων δογμάτων (όχι απαραίτητα μόνο χριστιανούς), κυρίως μανιχαίους, οι οποίοι διώκονταν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήδη από την εποχή του Διοκλητιανού. Κάποιοι από τους μετανάστες φτάνουν ως την πρωτεύουσα της Κίνας, αλλά οι περισσότεροι ετερόδοξοι κατασκηνώνουν στη μέση, στο «δρόμο της μετάξης». Αν, λοιπόν, το φως σβήνει στην ολοένα και πιο μονόδοξη Μείζονα Μεσόγειο (όπου πλέον οφείλεις να έχεις μια πίστη σύμφωνη με τους νόμους του κράτους, οι οποίοι ταυτίζονται με τους νόμους της Εκκλησίας), ανάβει στην κεντρική Ασία. 

Υπάρχει πάντα ένας τόπος για την άσκηση της ελεύθερης σκέψης και αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα του βιβλίου, το οποίο, στην ελληνική έκδοση, δίνεται με δύο τρόπους: με την εικαστική παρουσία της θρησκευτικής ποικιλίας στους δρόμους του μεταξιού και με την προβολή των αντιφρονούντων μέσα στην ίδια τη βυζαντινή κοινωνία. Εν είδει αντίστιξης στις κύριες θεματικές του βιβλίου, ο επίλογος συστήνει στον αναγνώστη δύο αντιφρονούντες του 7ου αιώνα, τον Συμεών τον Σαλό και τον Μάξιμο τον Ομολογητή. Ο πρώτος δίδασκε την αγάπη και τη δοτικότητα παριστάνοντας τον τρελό και ο δεύτερος μαρτύρησε ως αρνητής της μονοδοξίας. Αυτοί οι αληθινοί άγιοι καταγγέλλουν, με τον τρόπο του ο καθένας, μια κοινωνία που δεν νοιάζεται για το πνεύμα αλλά για το γράμμα του χριστιανισμού. 




Ο αυτοκράτορας Δέκιος και το ζεύγος Ευσέβιος-Κωνσταντίνος ως πρόδρομοι της μονοδοξίας παίζουν καίριο ρόλο στην έρευνά σας. Στο σχολείο μαθαίνουμε ότι ο Δέκιος ήταν ο πρώτος συστηματικός διώκτης του χριστιανισμού. Αυτή είναι η χριστιανική πρόσληψη του διατάγματος με το οποίο, σε μια στιγμή μεγάλου εθνικού κινδύνου, ο αυτοκράτορας ζητάει απ' όλους τους Ρωμαίους πολίτες να θυσιάσουν στους πατροπαράδοτους θεούς για τη σωτηρία της πατρίδας και νομοθετεί για τους απείθαρχους τη θανατική ποινή. Οι χριστιανοί που επιλέγουν το μαρτύριο όχι μόνο δεν είναι τα πρώτιστα θύματα του διατάγματος (υπάρχουν και τα ζώα που θυσιάστηκαν κατά μυριάδες!) αλλά αποτελούν παράπλευρη απώλεια στον ίδιο βαθμό με τους πυθαγόρειους, τους ερμητιστές και κάθε άλλη ομάδα που εναντιωνόταν τον 3ον αι. στην τέλεση αιματηρών θυσιών. Το διάταγμα του Δέκιου είναι αρνητικά ρηξικέλευθο και στον βαθμό που εξαρτά την κρατική ευημερία από τη θρησκευτική ορθοπραξία του συνόλου των πολιτών αποτελεί ορόσημο στην πορεία προς τη μονοδοξία. 
Στον δρόμο που χάραξε ο Δέκιος θα πορευτεί ο Κωνσταντίνος και οι διάδοχοί του: η θρησκεία είναι όλο και περισσότερο το κυρίαρχο θέμα της πολιτικής. Όσο για τον Ευσέβιο Καισαρείας, ο οποίος έπλασε και προώθησε τον θρύλο του Μεγάλου και Αγίου Κωνσταντίνου, ήταν ένας ταλαντούχος προπαγανδιστής, ο οποίος κωδικοποίησε (δεν δημιούργησε!) το νέο είδος της εκκλησιαστικής ιστορίας. Ήρωές της –σε αντιπαράθεση με τους στρατηγούς και τους πολιτικούς ταγούς της παραδοσιακής ιστοριογραφίας− είναι οι επίσκοποι και οι μάρτυρες του χριστιανισμού, οι οποίοι, αντί να σκοτώνουν για την πατρίδα, θυσιάζονται για την αληθινή πατρίδα, που είναι ο ουρανός. 




Εντυπωσιακό είναι ότι δεν ζεις πλέον για την επίγεια ζωή αλλά δίνεις ενέχυρο το σώμα σου για την άλλη. Η καθημερινότητα του απλού ανθρώπου ήταν ζοφερή. Ήδη από τον 4ο αιώνα, και με αυξανόμενους ρυθμούς τους επόμενους αιώνες, μεγάλες μάζες ανθρώπων εγκαταλείπουν τα χωριά και τις πόλεις τους και «αναχωρούν» για να μονάσουν στην έρημο ή σε μοναστήρια. 

Η μαρξιστική ερμηνεία αυτού του φαινομένου επιμένει στα εξωτερικά γνωρίσματά του: αυτό που ωθεί τους ανθρώπους σε ένα νέο είδος διαβίωσης είναι η ολοένα αυξανόμενη φορολογία και το φάσμα της στρατολόγησης. Η εξήγηση όμως αυτή ισχύει μόνο μερικώς. Μια νέα αντίληψη για τη ζωή και τον θάνατο ωθεί τους ανθρώπους να ανταλλάξουν τις παραδοσιακές αξίες και τον τρόπο ζωής τους με νέα πρότυπα και ιδανικά. Στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν είναι και τόσο κακιά η νέα βιοτική επιλογή: οι μοναχοί διαβάζουν, καλλιεργούν κήπους, ζουν χωρίς τον βραχνά του επιούσιου, ήρεμα και με ασφάλεια. 

Η μετά θάνατον ζωή τούς δίνει ελπίδα.  

Ενώ στην αρχαιοελληνική φιλοσοφία η σωτηρία της ψυχής είναι κάτι που πρέπει να κατακτήσεις όσο είσαι ακόμα μέσα στο σώμα, ο χριστιανισμός προσφέρει κάτι εξαίρετα απλό και εύκολο: όσο κακή και αν είναι η εδώ ζωή, αν είσαι πιστός, θα περάσεις καλά στην επόμενη. 

— Όμως ταυτόχρονα με τη χριστιανική θρησκεία εξακολουθεί να υπάρχει ένα ρεύμα εθνικής θρησκείας, όπως εκφράζεται μέσα από το νεοπυθαγόρειο σύστημα του Ιάμβλιχου. Ο Ιάμβλιχος από τη Χαλκίδα της Συρίας ήταν γόνος μιας σπουδαίας τοπικής δυναστείας. Η μισή Συρία ανήκε στην οικογένειά του. Αφού ταξίδεψε σε πολλά μέρη της Μεσογείου όπου γνώρισε, στο οικείο τους περιβάλλον, τα διάφορα φιλοσοφικά και θεοσοφικά ρεύματα του καιρού του, επέστρεψε στη γενέτειρά του και ίδρυσε σχολή στην Απάμεια. Όπως φαίνεται από το σωζόμενο σώμα των επιστολών του, από τα υπόλοιπα γραπτά του αλλά και από άλλες πηγές, στο γέρμα του 3ου και στις αρχές του 4ου αιώνα πλήθος μαθητών από τις προνομιούχες τάξεις της αυτοκρατορίας μαθήτευσε κοντά του. Πολλοί από αυτούς σταδιοδρόμησαν στον πολιτικό και στον παιδευτικό στίβο, διατηρώντας στενούς δεσμούς με έναν πνευματικό δάσκαλο, το μέγα επίτευγμα του οποίου ήταν ότι προίκισε τον πλατωνισμό με ένα ιερό βιβλίο, τα χαλδαϊκά λόγια, και σε αντίθεση με τον Πλωτίνο εισηγήθηκε μια διαδικασία σωτηρίας της ψυχής για όλους. Για τον Πλωτίνο είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι οι οποίοι, μετά από υπέρογκη προσωπική άσκηση, μπορούν να φτάσουν στη μυστική ένωση με το θείο. Ο Ιάμβλιχος διδάσκει ότι όλοι οι άνθρωποι μετέχουν της θείας χάριτος μέσω της θεουργίας, έννοια και πρακτική την οποίαν εισάγει στην πλατωνική φιλοσοφία. Ένας «άγιος» ή «φίλος» που φτάνει στην ένωση μπορεί να προσφέρει τη θεία χάρη στον διπλανό του. 

Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός εμφανίζεται ως λυτρωτής του ελληνισμού μέσα από τη λατρεία των εθνικών θεών. Πώς ένας τέτοιος άνθρωπος, που ήταν θεωρητικός φιλόσοφος, τόλμησε να εφαρμόσει αυτά τα πράγματα; Ο Ιουλιανός ήταν άνθρωπος με όραμα αλλά και άνθρωπος της δράσης, όπως απέδειξε με τη διοικητική και στρατιωτική του δραστηριότητα στα τριάμισι χρόνια που πέρασε ως καίσαρ στη Γαλατία. Στις ποιμαντορικές επιστολές που απευθύνει στα στελέχη του κλήρου του, τους αρχιερείς του ελληνισμού, αναπτύσσει τις ιδέες του καιρού του περί φιλανθρωπίας και προτείνει τρόπους εφαρμογής τους οι οποίοι δεν ξεφεύγουν από τα σύγχρονα πλαίσια. Το δίκτυο της παγανιστικής Εκκλησίας που ίδρυσε είναι ανάλογο μ' εκείνο της αντίστοιχης χριστιανικής δομής, αλλά  ο Ιουλιανός δεν  αντέγραψε χριστιανικά σχήματα και πρακτικές, όπως λένε οι εχθροί του. Την έμπνευση για το έργο του θρησκευτικού μεταρρυθμιστή την άντλησε από τη διδασκαλία του Ιάμβλιχου, από τη διάχυτη πολιτική θεολογία της εποχής του και από τη διοικητική του πείρα σε έναν κόσμο όπου χριστιανοί και εθνικοί ζούσαν με τις ίδιες παραδοχές και ελπίδες. 

— Τελικά, όμως, επικρατεί η τυραννία της θεολογικής βίας. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός φτάνει στα άκρα με την απαγόρευση των αιρετικών βιβλίων και τους διωγμούς των νεοπλατωνικών. Η φωνή των αντιφρονούντων συνοψίζεται ίσως μέσα από την καταγγελία του νεοπλατωνικού Σιμπλίκιου, μαθητή του Δαμάσκιου, που γράφει ότι η τυραννική βία «εξαναγκάζει τους ανθρώπους στην ασέβεια, στην απώλεια της παιδείας και της φιλοσοφίας κάθε αρετής, κάθε φιλίας και εμπιστοσύνης ανάμεσα στους ανθρώπους». Η πνευματική σύγκρουση φτάνει στο ζενίθ επί Ιουστινιανού.

 Είναι τότε που αφορίζεται αναδρομικά ο σύγχρονος του Πλωτίνου μέγας θεολόγος Ωριγένης, γιατί τα γραπτά του, τα οποία εμπνέονται από τη βαθιά κατανόηση του Πλάτωνα, αναθεωρήθηκαν ως αιρετικά.

(http://autochthonesellhnes.blogspot.com/2017/02/blog-post_20.html)

Στο μεταξύ, εθνικοί και χριστιανοί έχουν πορευτεί με τον ίδιο μονόδοξο τρόπο, αλλά ως μειονότητα οι πρώτοι αποτελούν τα θύματα διωγμών. Πενήντα χρόνια πριν από τον Σιμπλίκιο, ο διάδοχος της πλατωνικής Ακαδημίας Πρόκλος αναγκάστηκε να φύγει από την Αθήνα για έναν χρόνο γιατί τον κυνηγούσαν. Παρ' όλα αυτά, τα γραπτά του σώθηκαν από Βυζαντινούς γραφείς. Τα πράγματα δεν είναι μόνο άσπρα ή μαύρα. Τον 6ο ακόμη αιώνα αρκετοί νεοπλατωνικοί είχαν σημαντικές θέσεις στη χριστιανική αυτοκρατορία. Ο Δαμάσκιος και ο Σιμπλίκιος, που αναγκάστηκαν να αυτοεξοριστούν στην Περσία, κατόρθωσαν να επιστρέψουν πείθοντας τον Χοσρόη να βάλει ως όρο στη συνθήκη ειρήνης που υπέγραψε το 532 με τον Ιουστινιανό ότι επανερχόμενοι στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θα διατηρούσαν την πίστη τους χωρίς κανείς να τολμά να τους ενοχλήσει. Και είναι χάρη σε αυτήν τη ρήτρα που μπορεί ο Σιμπλίκιος να καταγγέλλει ανοιχτά τη θρησκευτική τυραννία και την παιδευτική ένδεια. 

(Σημείωση  Ζ.Π.:  ο  Πέρσης  αυτοκράτωρ  προστατεύει  τους  Έλληνες  φιλοσόφους  από  τους  διωγμούς  των  χριστιανών.  Οι  ιουδαιοχριστιανοί  δεν  τους  επέτρεπαν  να  ζήσουν  ούτε  στην πατρίδα τους). 
Είναι η στιγμή που η μονοδοξία αλλάζει σε μισαλλοδοξία, με τη βοήθεια του μοιραίου σκεπτικού «εγώ σκέφτομαι σωστά και οι άλλοι λάθος». 
Από τη σκέψη στη βία της πράξης είναι ένα μόνο βήμα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ  ΤΗΣ  ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑΣ  ΠΟΛΥΜΝΙΑΣ  ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ

Η Πολύμνια Αθανασιάδη έχει σπουδάσει στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Σορβόννης και Οξφόρδης, και διατελέσει fellow του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Harvard (1979-80), Woolley Travelling Fellow για τη Μέση Ανατολή (1990-91), και επισκέπτρια καθηγήτρια στο Princeton, Οξφόρδη, Μόσχα και Παρίσι. Η έρευνά της εστιάζει στην πνευματική ιστορία της Ύστερης Αρχαιότητας και στη μετάβαση από τον νεοπλατωνικό στον ισλαμικό μυστικισμό. Η οικειότητά της με την τοπογραφία, την ιστορία και γενικότερα τον πολιτισμό της Μέσης Ανατολής έχει αποδώσει, εκτός από άρθρα και μελέτες σε διεθνή περιοδικά και συλλογικούς τόμους, ένα οδοιπορικό (Στο Σύνορο του Ευφράτη, 19932), μια επιλογή ποιημάτων του Τούρκου προφορικού ποιητή Ισμαήλ Εμρέ (Πνοές, 1991) και μια δίγλωσση σχολιασμένη έκδοση του μεσαιωνικού μυστικού Γιουνούς Εμρέ (1996· βραβείο Ipekçi 1997). Κυριότερες μονογραφίες: Ιουλιανός: μια βιογραφία (20052), Damascius: The Philosophical History (1999), La lutte pour l’orthodoxie dans le platonisme tardif : de Numénius à Damascius (2006), Mutations of Hellenism in Late Antiquity (2015) και (σε συνεργασία με τον M. Frede) Pagan monotheism in late antiquity (1999). Ο υπό έκδοση τόμος Hellenism’s many faces είναι προσφορά των μαθητών της.

Μετάφραση: Ειρήνη Μητούση

Σειρά: Ιστορία και Πολιτική (Διευθυντής: N. E. Kαραπιδάκης)

Βιβλιοπωλείον της Εστίας. Πρώτη έκδοση: Δεκέμβριος 2017    

Σελ. 260 + 16 φωτογραφικό ένθετο,  17 x 24, τιμή: 19 ευρώ

ISBN: 978-960-05-1715-6

Eκπληξη η σύλληψη Ελληνα δημοσιογράφου στην Τεχεράνη

25 Ιον.

Tου ανταποκριτή μας στην Κωνσταντινουπολη Αλεξανδρου Mασσαβέτα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 25/6/2009

Ανησυχία επικρατεί στον ελληνικό δημοσιογραφικό κόσμο για την υπόθεση του γνωστού Ελληνα δημοσιογράφου Ιάσονα Αθανασιάδη, που φέρεται να έχει απαχθεί και να κρατείται στην Τεχεράνη από την περασμένη Τετάρτη το βράδυ. Η είδηση περί κράτησής του δημοσιεύθηκε σε πολλά ειδησεογραφικά πρακτορεία που επικαλούνταν αδιευκρίνιστες πηγές από το Ιράν. Προκάλεσε έκπληξη και ανησυχία και στην ελληνική παροικία της Πόλης, στην οποία ο Ιάσων Αθανασιάδης είχε ενταχθεί και της οποίας αποτελούσε ενεργό μέλος. Η έκπληξη οφείλεται κυρίως στο ότι η Ισλαμική Δημοκρατία και η Ελληνική Δημοκρατία διατηρούν ανέκαθεν άριστες σχέσεις. Είναι ο μόνος Ελληνας μεταξύ μεγάλου αριθμού ξένων δημοσιογράφων που συνελήφθησαν ή απελάθησαν από τις αρχές του Ιράν την τελευταία εβδομάδα. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, πολλοί δημοσιογράφοι, Ιρανοί και ξένοι, συνελήφθησαν ή αγνοούνται.

Συνεχείς οι επαφές

Ο Ιάσων Αθανασιάδης, τριάντα ετών, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Κατοικεί στην Κωνσταντινούπολη από τον Σεπτέμβριο 2008 και είχε μεταβεί στην Τεχεράνη για καλύψει τις προεδρικές εκλογές της 12ης Ιουνίου, για λογαριασμό αμερικανικής εφημερίδας. Τα ίχνη του εξαφανίσθηκαν από την Τετάρτη το βράδυ και φέρεται ότι συνελήφθη στο αεροδρόμιο Μεχραμπάντ της ιρανικής πρωτεύουσας.

Η ελληνική πρεσβεία της Τεχεράνης και το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών βρίσκονται, από την περασμένη Παρασκευή, σε συνεχή επαφή με τις ιρανικές αρχές, προκειμένου να επιτύχει τον επαναπατρισμό του Ελληνα δημοσιογράφου και καλλιτέχνη. Ο Ιρανός πρέσβης στην Αθήνα έχει ενημερωθεί σχετικά, δήλωσαν διπλωματικές πηγές στην «Κ».

Ο υπεύθυνος του ιρανικού υπουργείου Πολιτισμού και Ισλαμικής Καθοδήγησης για τα Ξένα Μέσα Ενημέρωσης Μοχσέν Μογαδεζαντέ επιβεβαίωνε τηλεγράφημα του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων, κατά το οποίο ο Αθανασιάδης έχει συλληφθεί και βρίσκεται υπό κράτηση. Δεν υπάρχει ωστόσο καμία επίσημη ενημέρωση για το εάν έχουν απαγγελθεί κατηγορίες κατά του Ελληνα δημοσιογράφου, ούτε για το ακριβές μέρος της κράτησής του.

Ο Ιάσων είναι το μόνο παιδί της καθηγήτριας Αρχαίας Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Πολύμνιας Αθανασιάδη, γνωστής μελετήτριας της Ανατολής. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Ιάσονα Αθανασιάδη, η μητέρα του, μεγαλώνοντάς τον, του μετέδωσε τα ακαδημαϊκά της ενδιαφέροντα. Η Πολύμνια Αθανασιάδη ειδικεύεται στην Υστερη Αρχαιότητα και τη Μέση Ανατολή, ενώ μελετά τη σχέση της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας με το Ισλάμ, θρησκεία προς την οποία τρέφει μεγάλο σεβασμό. Εχει τιμηθεί με το Βραβείο Ιπεκτσί για τη μετάφραση ποιημάτων του Γιουνούς Εμρέ. Ο Ιάσων από μικρός την ακολουθούσε στα ερευνητικά της ταξίδια στην Εγγύς και Μέση Ανατολή. Σε συνεντεύξεις του ο Ιάσων Αθανασιάδης έχει τονίσει πως σε αναγνώριση της επιρροής αυτής υιοθέτησε το επώνυμο της μητέρας του για τη δημοσιογραφική και καλλιτεχνική του δραστηριότητα.

 

Το φωτογραφικό του έργο

Εχοντας σπουδάσει Αραβικά, ο Αθανασιάδης εργάσθηκε ως δημοσιογράφος και φωτογράφος στη Μέση Ανατολή από το 2000. Εζησε κάποιους μήνες στο Κάιρο και την Υεμένη, ένα χρόνο στη Δαμασκό και δυόμισι στην Τεχεράνη, όπου και ασχολήθηκε με την εκμάθηση της περσικής γλώσσας, την οποία και αγαπά ιδιαίτερα. Συνεργάσθηκε με την εκπομπή «Ταξιδεύοντας» της Μάγιας Τσόκλη από το Κάιρο και τη Δαμασκό, και σε πλήθος ελληνικών ενημερωτικών εκπομπών, όπου παρέθεσε την εμπειρία του για το Ισλάμ, τη Μέση Ανατολή και την κατοχή της Παλαιστίνης.

Γύρισε ταινία για τη σύγκρουση Ισραήλ – Χεζμπολάχ το 2006 για την ελληνική τηλεόραση, ενώ υπήρξε ο πρώτος ξένος φωτογράφος που εξέθεσε εικόνες από την καθημερινή ζωή στο Ιράν. Στο φωτογραφικό του έργο, ο Αθανασιάδης υιοθετεί μια ανθρωποκεντρική προσέγγιση, εστιάζοντας στις ομοιότητες και τα κοινά σημεία αναφοράς ανάμεσα στην ελληνική και ιρανική κοινωνία. Παράλληλα, ο Αθανασιάδης παρουσίασε έκθεση στην Τεχεράνη για τον Ελληνισμό της Πόλης.

Ο Αθανασιάδης εγκαταστάθηκε στην Πόλη, από όπου κατάγεται η οικογένεια Αθανασιάδη, προκειμένου να μάθει την τουρκική και να καλύπτει δημοσιογραφικά τον τουρκόφωνο κόσμο. Από την Κωνσταντινούπολη, έστειλε πολλές ανταποκρίσεις στην Athens News, το περιοδικό Οdyssey και άλλα ελληνικά και ξένα μέσα.

Η οικογένεια Αθανασιάδη δεν έχει ακόμη κατορθώσει να επικοινωνήσει μαζί του, βρίσκεται όμως σε καθημερινή επικοινωνία με τις ελληνικές διπλωματικές αρχές, στα χέρια των οποίων βρίσκεται η υπόθεση. Η Πολύμνια Αθανασιάδη απευθύνει έκκληση στους Ελληνες δημοσιογράφους να σεβασθούν την ιδιωτική της περιπέτεια, αποφεύγοντας να επικοινωνήσουν μαζί της.

Απελευθερώθηκε ο Έλληνας δημοσιογράφος που συνελήφθη στο Ιράν

06 Ιολ.

Ελεύθερος αφέθηκε από τις αρχές του Ιράν ο Έλληνας δημοσιογράφος, Ιάσων Αθανασιάδης. Ο απεσταλμένος της Ουάσιγκτον Ποστ είχε ταξιδέψει στην ασιατική χώρα για να καλύψει τις εθνικές εκλογές και συνελήφθη στα τέλη Ιουνίου.

«Χάρη στις ανθρωπιστικές προσπάθειες που κατέβαλε ο απεσταλμένος του Ιράν στην Ελλάδα, ο Έλληνας δημοσιογράφος αφέθηκε σήμερα ελεύθερος», δήλωσε στην κρατική τηλεόραση ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, Χασάν Κασκαβί.

Η υπουργός Εξωτερικών, Ντόρα Μπακογιάννη, έκανε για το θέμα την ακόλουθη δήλωση: «Εκφράζω τη βαθειά μου ικανοποίηση για την απελευθέρωση του Ιάσωνα Αθανασιάδη. Σε στενή, συνεχή επαφή με το Ιρανικό Υπουργείο Εξωτερικών και σε συνθήκες πολύ δύσκολες για όλους, είχαμε τελικώς αίσια κατάληξη σε αυτή την υπόθεση. Ο Ιάσωνας Αθανασιάδης σύντομα θα βρίσκεται κοντά μας, κοντά στην οικογένειά του. Ελπίζω οι άνθρωποι αυτοί να μη ξαναζήσουν ποτέ την αγωνία των τελευταίων δεκαπέντε ημερών». [enet.gr, 16:08 Κυριακή 5 Ιουλίου 2009]

Στην Ελλάδα επέστρεψε ο Ιάσωνας Αθανασιάδης μετά τη πολυήμερη κράτηση του στην Τεχεράνη

08 Ιολ. 

Ο Ιάσωνας Αθανασιάδης στη Τεχεράνη

 

Ο Ιάσωνας Αθανασιάδης, που κρατούνταν για ημέρες από τις Αρχές του Ιράν, επέστρεψε το απόγευμα της Τρίτης στην Αθήνα, σε άριστη σωματική και ψυχική κατάσταση, όπως αναφέρουν οι δικοί του. Σε δήλωσή τους οι γονείς του Γεώργιος Fowden και Πολύμνια Αθανασιάδη εκφράζουν τη «βαθύτατη ευγνωμοσύνη προς τον πνευματικό πατέρα της Ορθοδοξίας, τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο οποίος με την έκκλησή Του συνέβαλε ουσιαστικά στην ασφαλή επάνοδο του Ιάσονα». Προσθέτουν ότι η απελευθέρωση του Ιάσονα επιτεύχθηκε χάρη και στις ενέργειες του υπουργείου Εξωτερικών, και ιδιαιτέρως στην υπουργό Ντόρα Mπακογιάννη, το γραφείο της όπως και τον Έλληνα Πρεσβευτή στην Τεχεράνη, που ενημέρωναν συνεχώς τους οικείους του για την πορεία της υπόθεσης. Ο Ιάσωνας Αθανασιάδης, ανταποκριτής αμερικανικών και βρετανικών μέσων ενημέρωσης βρέθηκε στη Τεχεράνη για λογαριασμό των Washigton Times για να καλύψει τις εκλογές της 12ης Ιουνίου. Συνελήφθη από τις Αρχές μερικές ημέρες αργότερα και κρατήθηκε, ο ίδιος όπως και άλλοι ξένοι συνάδελφοί του.

Ο Φαλμεράιερ  έγραψε  το  παρακάτω  κείμενο  το  οποίο έφερε στο φώς το  Πόντος και Αριστερά:

“…Εδώ βρίσκεται το μυστικό της νίκης της ημισελήνου πάνω στο χριστιανισμό της Ανατολής. 
Ο Έλληνας είχε ξεχάσει τελείως την πολεμική τέχνη. 
Και ο αγροίκος Τούρκος, όταν ξεσπάθωσε να κατακτήσει την κληρονομιά των Παλαιολόγων και των Κομνηνών, βρήκε μπροστά του ‘εναν τρέμοντα, αλλά ελπίζοντα σε μια από θαύμα σωτηρία φοβισμένο αντίπαλο.
 Στο πέρασμα του χρόνου τα πράγματα είχαν αλλάξει τόσο πολύ, που οι εγγονοί των αρχαίων εκείνων ανδρών, οι οποίοι κάποτε στις Πλαταιές και στη Σαλαμίνα διαπληκτίζονταν ποιοι θα πρωτοπολεμήσουν για την ελευθερία του ανθρώπινου γένους, τώρα είχαν καταντήσει να πιστεύουν ότι θα σπιλωθούν αν έπιαναν τα όπλα για να επιδιώξουν να υπερασπιστούν μ’ αυτά την πατρίδα ενάντια στους βαρβάρους…”

Εχοντας ως αφετηρία της σκέψης της τη λεγόμενη «κρίση του 3ου αιώνα μ.Χ.», περίοδο έντονης πολιτικής και στρατιωτικής αστάθειας που απέληξε σε μια πιο απολυταρχική μορφή του αυτοκρατορικού θεσμού, η Αθανασιάδη προτάσσει μια αλληλουχία αυτοκρατόρων που διατυπώνουν και ολοκληρώνουν ένα σχέδιο στήριξης του ύστερου ρωμαϊκού κράτους σε μία θρησκεία. Δέκιος, Κωνσταντίνος, Ιουλιανός, Θεοδόσιος και Ιουστινιανός αποκλείουν τις πρότερες ανεκτικές πρακτικές, συγκροτώντας τελικά μια κοινή πολιτική πορεία παρά τη μεταξύ τους φαινομενικά μείζονα διαιρετική τομή μεταξύ «εθνικών» και χριστιανών. 

 

 (Στο  σημείο  αυτό  μελέτησε  το  άρθρο  του  Ζ.Π.: ΟΙ «ΙΟΥΔΑΙΟΙ» ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΤΗΝ ΡΩΜΗ. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.)

 
Αυτή η μετάβαση από τον κλασικό κόσμο στον μετακλασικό, «από έναν ανθρωποκεντρικό σε έναν θεοκεντρικό πολιτισμό δεν συντελείται, όπως το θέλει ο Πίτερ Μπράουν, μέσα σε κλίμα «ήπιας βίας», αλλά σε μιαν ατμόσφαιρα σημαδεμένη από αγριότητα και αναλγησία». 

Κατεδαφίσεις εμβληματικών ναών, όπως του Βήλου στην Απάμεια, του Σεραπείου στην Αλεξάνδρεια ή του Μαρνείου στη Γάζα, πήραν τη μορφή επιδρομών, οι οποίες με τη σειρά τους συνάντησαν αντίσταση διόλου αμελητέα.

 

Η γλώσσα του εκκλησιαστικού ιστορικού Θεοδώρητου Κύρρου, ο οποίος γράφει τον 5ο μ.Χ. αιώνα για την καταστροφή του ναού του Βήλου το 389, είναι χαρακτηριστική: ο επίσκοπος Απάμειας Μάρκελλος ήταν ο πρώτος «όπλω τω νόμω χρησάμενος» για να εξαλείψει τους ειδωλολατρικούς ναούς της πόλης. 

 

 Απόρροια των παραπάνω, το κλίμα της διάχυτης μισαλλοδοξίας και η βία ως πράξη στις θρησκευτικές διαμάχες αποδεικνύουν, κατά την Αθανασιάδη, ότι η πρόσληψη της ύστερης αρχαιότητας με τον τρόπο του Πίτερ Μπράουν τελεί ως προς τη συγκεκριμένη όψη της, δέσμια  συγκεκριμένων  ιστορικών  στερεοτύπων.

Στο πλαίσιο μιας ιστορικής αφήγησης για την παγκοσμιοποιημένη κοινωνία της Μείζονος Μεσογείου, η συγγραφέας αναλύει τις αλληλένδετες εξελίξεις οι οποίες συνεπέφεραν, από τον 3ο ώς τον 6ο αιώνα, την αργή μεταμόρφωση ενός ανθρωποκεντρικού πολιτισμού σε θεοκεντρικό. 

Το ερμηνευτικό εργαλείο για την ανατομία της εποχής είναι η «μονοδοξία», έννοια συγγενής της μισαλλοδοξίας, αλλά πιο σφαιρική και κυριολεκτική.

 

Τα μοτίβα της προοδευτικής ταύτισης της κοσμικής εξουσίας με το θρησκευτικό κατεστημένο, της κατασκευής μιας δογματικής ορθοδοξίας (και ―αντίστοιχα― της δαιμονοποίησης της αίρεσης) και, τέλος, της βίας, με την απροκάλυπτη μορφή της καταστολής και του διωγμού της διαφορετικότητας ή με την φαινομενικά ήπια μορφή του κηρύγματος και της ιεραποστολής, αποτελούν μερικά μόνο από τα νήματα που συνυφαίνουν τον ιστό του βιβλίου, συμβάλλοντας στην αποδόμηση του αισιόδοξου μοντέλου για τη ζωή στη μεσογειακή κοινωνία της όψιμης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Διαβάστε και  τα:  

Μεταξύ Ελληνισμού και Ιουδαΐσμου. Η επανάσταση των Μακκαβαίων ...   

του  ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α. ΑΓΙΑΜΑΡΝΙΩΤΗ

 

 

http://autochthonesellhnes.blogspot.com/2019/09/2000_27.html 

ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΜΙΣΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΕΒΑΛΑΝ ΔΙΕΘΝΩΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΟΤΙ Η ΑΛΓΕΒΡΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΛΛΑ ΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ. ΝΕΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΜΕΛΕΤΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ, ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ, ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΕΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ, ΑΠΕΔΕΙΞΕ ΟΤΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΧΑΝ ΗΔΗ ΕΦΕΥΡΕΙ ΤΗΝ ΑΛΓΕΒΡΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 2.000 ΧΡΟΝΙΑ. 

 ΣΗΜΕΙΩΣΗ  Ζ.Π.
Υπάρχουν  1.000.000  αδιάβαστες  πήλινες  πινακίδες  με  Σφηνοειδή  Γραφή  της  εποχής  του  Τρωϊκού  πολέμου  (1300  π.Χ.).  Βρίσκονται  σε  διάφορα  Μουσεία.  Οι  επιγραφές  είναι  σε  διάφορες  γλώσσες που  χρησιμοποιούν σφηνοειδή γραφή,  στα  Χεττιτικά,  στα  Αρχαία Περσικά, στα  Ακκαδικά και στα  Ελαμιτικά.   Οι  ειδικοί  αρχαιολόγοι,  σε  όλο  τον  κόσμο,  που  μπορούν  να  διαβάσουν  την  σφηνοειδή  γραφή  είναι  περίπου  200.  Η  ανάγνωση  προχωρεί  πολύ  αργά.  Έλληνες  αρχαιολόγοι,  ειδικοί  στην  ανάγνωση  σφηνοειδούς  γραφής,  δεν  υπάρχουν. 
Με  τι  ιστορικά  θέματα ασχολούνται  οι  ειδικοί  των  σφηνοειδών  γραφών,  ποια  είναι  αυτά,  που  κατά  προτίμηση  ενδιαφέρονται  να  διαβάσουν;  Πριν  λίγο  καιρό,  με  υπερηφάνεια,  τα  «ελληνικά»  τουρκοκάναλα -  όλα  πουλημένα  στην  ΜΙΤ- πρόβαλαν εβραίο  καθηγητή  των  ΗΠΑ,  που  μπορεί  και  διαβάζει  σφηνοειδείς  γραφές.  Με  τι  ασχολείται  ο  εβραίος  καθηγητής;  Ανακοίνωσε  στους  «έλληνες» δημοσιογράφους, ότι διάβασε σε  σφηνοειδή γραφή, ότι  ο  Μέγας  Αλέξανδρος  είχε  πράκτορες  μέσα στην Βαβυλώνα. Τα συμπέρασμα  του  Εβραίου  καθηγητή, όπως  ο  ίδιος  το  ανέλυσε, ήταν:  ο Μέγας  Αλέξανδρος,  σύμφωνα με τις αναγνωσθείσες σφηνοειδείς  γραφές, κατέλαβε την  Βαβυλώνα  με  δόλο και  όχι με γενναιότητα!    Με  αυτά ασχολούνται οι αμερικανοεβραίοι  αναγνώστες  σφηνοειδών  γραφών,  εκεί  κατευθύνεται  η  έρευνά  τους.  Όποιος  έχει  αμφιβολίες για  την  ανάμειξη  της  πολιτικής  στην  αρχαιολογική  έρευνα,  πρέπει  να  διαβάσει  τις κωμικοτραγικές  εξελίξεις,  που  είδαμε  στην  ανάγνωση των  σφηνοειδών  γραφών  της  Ακκαδικής  πόλεως  Έμπλα στην  Συρία.    

 

Ο ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ. Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΙΗΣΟΥΣ ΓΙΑΧΒΕ.

 

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

 

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΒΡΑΪΣΜΟΣ

Ο ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

 

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: "ΧΑΙΡΕ, Ο ΚΑΘΑΙΡΕΤΗΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΩΝ"

 

ΠΡΙΝ 1606 ΧΡΟΝΙΑ, ΣΤΙΣ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 415 Μ.Χ. Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΥΠΑΤΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ. Στο πανεπιστήμιο της Βιέννης υπάρχει άγαλμα της Υπατίας. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει άγαλμα της Υπατίας.

 

ΟΡΓΙΑΖΕΙ Ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ. Πόλεμος εναντίον του Ελληνισμού. ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ: «ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΑΦΟΥΝ ΤΑ ΓΛΥΠΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ. ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ. ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΜΕ ΣΤΑ ΕΚΘΕΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ». ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΥΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΦΡΑΣΗ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ : «ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΛΥΠΤΑ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ. ΑΛΛΩΣΤΕ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΕΧΕΙ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟ ΔΗΜΑΡΧΟ».

 

«ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ»; ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΣΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. Ο μεθοδευμένος Θάνατος της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ κλασικής παιδείας στην Δύση και η αποκατάσταση της ελληνικής σοφίας.

 

 

 

ΠΩΣ ΕΠΝΙΞΑΝ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΤΟΥΣ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΡΥΘΡΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟ 1200 Π.Χ. ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ: «Ο ΚΑΛΟΣ ΙΕΧΩΒΑ ΕΣΤΕΙΛΕ ΠΑΛΙΡΡΟΙΑΚΟ ΚΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ».

 

Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΚΑΙ Η ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ. Η ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ ΜΕ ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ ΟΠΛΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ, ΑΠΟ ΤΟ 1200 Π.Χ. ΜΕΧΡΙ ΤΟ 600 Π.Χ.

 

Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ: ΕΝΑ ΚΙΒΩΤΙΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΕ ΠΤΩΜΑΤΙΚΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑ. ΟΙ ΝΙΚΗΤΗΡΙΕΣ ΜΑΧΕΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΟΤΙΒΟ. ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΨΗΛΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΗΓΗ ΧΕΙΜΑΡΡΟΥ, ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΚΑΤΩ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ, ΝΑ ΠΙΝΟΥΝ ΑΝΥΠΟΠΤΟΙ ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΜΕΝΟ ΝΕΡΟ ΤΟΥ ΧΕΙΜΑΡΡΟΥ. 

 

 

Ιουδαίος αστρονόμος Carl Sagan (Κάρολος Σαγκάν - Καγκάνοβιτς;), (1934 – 1996): «Αν οι Χριστιανοί δεν έκαιγαν την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, οι Έλληνες θα είχαν πάει στον Άρη πριν χίλια χρόνια». 

Μηχανισμός των Αντικυθήρων: Λύθηκε το μυστήριο με το πώς λειτουργούν τα γρανάζια. Σημαντικό βήμα για την κατανόηση των δυνατοτήτων του αρχαίου ελληνικού αστρονομικού υπολογιστή.

Μόνο το ένα τρίτο του Μηχανισμού εκτιμάται ότι έχει διασωθεί.
Ο μηχανισμός από μπρούντζο, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1901 από Έλληνες αλιείς σε ναυάγιο πλοίου κοντά στα Αντικύθηρα, αποτελείται από ένα πολύπλοκο συνδυασμό 30 γραναζιών. Η συνεχής μελέτη του από Έλληνες και ξένους επιστήμονες αυξάνει συνεχώς την κατανόηση για τις λειτουργίες του. Μέχρι σήμερα, όμως, δεν είχε καταστεί εφικτή η πλήρης κατανόηση του συστήματος των γραναζιών, καθώς μόνο το ένα τρίτο του εκτιμάται ότι έχει διασωθεί και αυτό σε 82 θραύσματα.

Η χρήση ακτίνων-Χ από το 2005 έχει αποκαλύψει χιλιάδες χαρακτήρες κειμένου κρυμμένους μέσα στα θραύσματα. Οι επιγραφές περιλαμβάνουν μια περιγραφή του κόσμου, με τους πλανήτες να κινούνται σε δακτυλίους. Είναι αυτή η απεικόνιση του σύμπαντος που αναδημιούργησαν οι Βρετανοί ερευνητές.

Δύο σημαντικές γνώσεις που αποκαλύπτονται στον μηχανισμό, είναι οι αριθμοί των 462 και 442 ετών, που αντιστοιχούν στους κύκλους της Αφροδίτης και του Κρόνου αντίστοιχα. Όταν παρατηρούνται από τη Γη, οι κύκλοι των πλανητών μερικές φορές αναστρέφουν την κίνηση τους σε σχέση με τα άστρα. Οι ειδικοί πρέπει να παρακολουθούν αυτούς τους μεταβαλλόμενους κύκλους (πλανητικές περιόδους) για μεγάλα χρονικά διαστήματα, προκειμένου να μπορέσουν να προβλέψουν τις θέσεις των πλανητών στο μέλλον.

«Η κλασσική αστρονομία της πρώτης χιλιετίας προ Χριστού γεννήθηκε στη Βαβυλώνα, όμως τίποτε σε αυτή την αστρονομία δεν υπάρχει που να δείχνει πως κατάφεραν οι αρχαίοι Έλληνες να βρουν τον άκρως ακριβή κύκλο των 462 ετών για την Αφροδίτη και των 442 ετών για τον Κρόνο», δήλωσε ο Έλληνας υποψήφιος διδάκτορας του UCL, Άρης Δακάναλης. Στην ερευνητική ομάδα συμμετέχει και μία ακόμη Ελληνίδα του UCL, η ειδική στα αρχαιολογικά υλικά δρ. Μυρτώ Γεωργακοπούλου.

Χρησιμοποιώντας μια αρχαία ελληνική μαθηματική μέθοδο που περιγράφει ο φιλόσοφος Παρμενίδης, οι ερευνητές όχι μόνο εξήγησαν πώς βρήκαν οι Έλληνες τους κύκλους της Αφροδίτης και του Κρόνου, αλλά επίσης κατάφεραν να αναδημιουργήσουν τους κύκλους όλων των άλλων πλανητών του μηχανισμού, για τους οποίους έχουν χαθεί τα σχετικά δεδομένα.

«Πρόκειται για μια σημαντική θεωρητική πρόοδο, όσον αφορά του πως ο Κόσμος αναπαρίστατο στον μηχανισμό. Τώρα πρέπει να αποδείξουμε την εφαρμοσιμότητα του, κάνοντας το με τις αρχαίες τεχνικές», δήλωσε ο δρ. Άνταμ Βόιτσικ του Τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών του UCL.

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ