O ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

 

H ΣΤΑΥΡΩΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 33 Μ.Χ. ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 4 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 33 Μ.Χ. ΑΥΤΟ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΗΚΕ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ. ΓΙΑΤΙ ΕΟΡΤΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΣΑΝ ΚΙΝΗΤΗ ΕΟΡΤΗ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΕΒΡΑΪΚΑ ΕΘΙΜΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ;

 

 Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ, ΠΟΥ ΒΑΦΤΙΣΕ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ, ΗΤΑΝ ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΞΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ. ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΟ ΔΙΔΑΞΕ ΑΥΤΟ.

 

ΤΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΝΑΖΙΡΑΙΟΙ;

 

Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ ΣΙΦ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΓΑΜΑΛΙΗΛ. ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΙΔΡΥΤΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ: ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ.

  H  ΣΤΑΥΡΩΣΙΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

 

«Επί Κλαυδίου εν Αντιοχεία, οι λεγόμενοι Ναζιραίοι, Χριστιανοί μετωνομάσθησαν» Σουΐδας chi.523

«Ο Σαμψών είναι ο  τύπος του αληθινού Ναζιραίου (δηλαδή) του Χριστού» Μάξιμος Ομολογητής θεολόγος (; - 662 μ.Χ.)

Ναζιραίος σημαίνει Χριστός,  χρισμένος, αφιερωμένος, "άγιος" ξεχωριστός! «Ναζιραίον το (πε)φυλαγμένον κατά την Σύριων φωνήν (γλώσσα) ονομάζουν»  Ωριγένης.

«Ναζιραίος δε ερμηνεύεται περιπεφραγμένος» Μάξιμος Ομολογητής.

 

ΛΕΞΙΚΟ:  λέξη   Ναζηραίος και Ναζιραίος, ο (ΑΜ Ναζηραῑος και Ναζιραῑος).

1. συν. στον πληθ. οι Ναζηραίοι

εκκλ. Ιουδαίοι ασκητές που ήταν αφιερωμένοι στον Θεό και αναλάμβαναν ένορκη υποχρέωση να αποφεύγουν ισόβια ή για ορισμένο χρονικό διάστημα τα οινοπνευματώδη ποτά και το κρέας, ενώ άφηναν μακριά γένια τα οποία έκοβαν όταν καταπατούσαν τον όρκο τους

2. άγιος

3. χριστιανός ασκητής, μοναχός.

[ΕΤΥΜΟΛ. < εβρ. nāzīr < εβρ. nāzar «καθαγιάζω, αφιερώνω»].

 

 

ΟΙ  ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΟΙ  ΤΟΝΙΖΟΥΝ  ΟΤΙ  ΔΕΝ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ  ΓΙΝΕΙ  ΜΕΤΑΒΑΣΗ  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΛΕΞΗ  ΝΑΖΑΡΕΤ  ΣΤΗΝ  ΛΕΞΗ  ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ.  ΤΟ  ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ  ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ  ΜΟΝΟ  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΛΕΞΗ  ΝΑΖΙΡ = ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ,  ΧΡΙΣΤΟΣ.

 

Γλωσσικά η μετάβαση από τη Ναζαρέτ ( Nazareth )  στην  λέξη  Ναζωραῖος είναι αδύνατη.  Ναζωραίος  στα Εβραϊκά  na • zir ( נָזִיר , n - z - r ), προφέρεται naw • zeer    σημαίνει «ο  αφιερωμένος».  Αυτή η λέξη βασίζεται σε αποσπάσματα από  την  Γένεση και  το  Δευτερονόμιο.  Ο Ναζωραίος ήταν ένα άτομο αφιερωμένο στο Θεό  από τη γέννηση, όπως ο Σαμψών και  ο  Σαμουήλ,  για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα.  Η λέξη nazur  στην αραμαϊκή  σχετίζεται με  Nazir.   Υπάρχουν  αρκετές  αναφορές  στους Ναζιρίτες / Ναζηραίους στην  Παλαιά Διαθήκη και στην  Καινή Διαθήκη. 

Ένας  Ναζωραίος  ή  Ναζιρίτης    Nazarite ( נְזִיר ) ήταν ένας Ισραηλίτης,  που  είχε  δώσει  ειδικούς   όρκους  για  αφοσίωση στο Γιαχβέ,  σύμφωνα με τους  οποίους  ο ίδιος θα  απείχε για μια καθορισμένη περίοδο του χρόνου από τη χρήση αλκοόλ,  το  κόψιμο  των  μαλλιών  και  το  πλησίασμα σε  πτώματα.

Στο τέλος αυτής  της περιόδου  θα  έπρεπε  να  βυθίσει  τον εαυτό του στο νερό.

Έτσι το βάπτισμα του Ιησού ( Ματθαίος   3:13 - 15 ) από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, θα μπορούσε να είχε γίνει  για να εκπληρώσει  ο  Ναζηραίος  τον  όρκο  του. 

Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τρόπου ζωής των Nαζιραίων ήταν ότι δεν έκοβαν τα μαλλιά τους και δεν έπιναν οίνο, ούτε καν έτρωγαν σταφύλια ή σταφίδες, είτε για ορισμένο χρονικό διάστημα είτε εφ’ όρου ζωής.

 

Χριστιανοί που έφεραν χαρακτηριστικά Ναζιραίων υπήρχαν, με γνωστότερο όλων τον άγιο Ιάκωβο τον Αδελφόθεο.  Για τον άγιο Ιάκωβο ο Ευσέβιος γράφει, με πηγή τον Ιουδαιο-χριστιανό ιστορικό Ηγήσιππο (τέλος του 2ου αιώνα): «ούτος δε εκ κοιλίας μητρός αυτού άγιος ην, οίνον και σίκερα ουκ έπιεν ουδε έμψυχον έφαγεν, ξυρόν επί την κεφαλήν αυτού ουκ ανέβη, έλαιον ουκ ηλείψατο, και βαλανείω ουκ εχρήσατο» (βλ. Εκκλ. Ιστορία, ΙΙ, ΚΓ΄, 4-18).

Η  περίπτωση του Ναζιραίου  αγίου Ακύλα, συνεργάτη του αποστόλου Παύλου, στις Πράξεις των Αποστόλων, κεφ. 18, στ. 18 (αναφέρεται ότι έκοψε τα μαλλιά του, έχοντας σχετική ευχή, πράγμα που αρμόζει στους Ναζιραίους.

Αν πάτε στο λήμμα ΝΑΖΙΡΑΙΟΙ στο λεξικό του Σουΐδα (11^ος αιώνας) θα βρείτε ότι είναι οι αφοσιωμένοι και αφιερωμένοι στον θεό. Αν πάτε στον Επιφάνειο Σαλαμίνας (4οςαιώνας), θα βρείτε ότι ο αδελφόθεος Ιάκωβος ντυνόταν στα λευκά (ο χιτώνας ήταν λευκός), είχε μακριά μαλλιά και γένια, απείχε του κρέατος εκτός των ψαριών, ήταν Ναζιραίος. Και ο Ιησούς είχε τα ίδια χαρακτηριστικά, όπως και όλοι οι μαθητές, ήταν Ναζιραίοι.

 

 

ΤΙ  ΣΗΜΑΙΝΕΙ  ΝΑΖΑΡΕΤ  ΚΑΙ  ΠΟΙΑ  ΕΙΝΑΙ  Η  ΕΒΡΑΪΚΗ  ΡΙΖΑ;

Από πού λοιπόν προέκυψε ο όρος «Ναζωραίος»;
Κατά την  πιθανότερη  εκδοχή ο χαρακτηρισμός Ναζωραίος (ή αλλιώς Ναζιραίς ή Ναζιραίος) σήμαινε στα εβραϊκά ο «κεχρισμένος»,  «αυτός  που  αλείφτηκε»,  ο  χριστός.
Επειδή όμως οι θεόπνευστοι πατέρες του χριστιανισμού δεν κατανοούσαν ή  δεν  τους  άρεσε  αυτή τη σημασία,  (γιατί  παρέπεμπε  σε  στρατευμένη  αγιοσύνη  από  το  ιουδαϊκό  ιερατείο),   νόμισαν  ότι  η  λέξη  Ναζίρ  ήταν προσδιορισμός με τοπική-εθνική σημασία και «κατασκεύασαν» μια πόλη Ναζαρέτ.

Πράξεις   Αποστόλων  24: 5 – 18.  Ο  Παύλος είχε κατηγορηθεί  ότι είναι  " επικεφαλής της  αιρέσεως  των  Ναζωραίων".  Άλλο  ένα  πολύ  σημαντικό  εδάφιο  που  επαληθεύει  ότι  ο όρος Ναζωραίος ήταν  ταυτόσημος  και  με  την  έννοια  Ναζαρηνός  (= εβραίος  αφιερωμένος  στο  ιουδαϊκό  ιερατείο,  κεχρισμένος,  χριστός).

 

Ο  ΙΩΑΝΝΗΣ  ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ, Ο ΕΞΑΔΕΛΦΟΣ  ΤΟΥ  ΙΗΣΟΥ, ΣΥΜΦΩΝΑ  ΜΕ  ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΘΕΟΛΟΓΟ,  HTAN  ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ.  ΟΛΗ  Η  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ  ΤΟΥ  ΙΗΣΟΥ  ΗΤΑΝ  ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ  (=ΝΑΖΙΡΑΙΑ).

«Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται η τάξη των ναζίρ η ναζιραίων, των
αφιερωμένων στον Θεό. Ήταν έγγαμοι. Η αφιέρωση τους φαινόταν εξωτερικά από το ότι δεν έκοβαν τα μαλλιά τους και δεν έπιναν
κρασί ούτε άλλα μεθυστικά ποτά. Αυτό συνέβαινε συνήθως για ένα
καθορισμένο χρονικό διάστημα (βλ. Αρ 6,1-21). Ορισμένοι ωστόσο έμειναν ισόβια ναζιραίοι, όπως ο Σαμψών και ο Σαμουήλ.
Σ ‘ αυτούς θα συγκαταλεχτεί και ο εκλεκτός γιος του Ζαχαρία, διότι σύμφωνα με  την αποκάλυψη του αγγέλου   «οίνον και σίκερα ου μη πίη».  Επιπλέον, ο Ιωάννης θα ζήσει με ισόβια άσκηση και παρθενία».

Καθηγητής του ΑΠΘ κ. Στέργιος Σάκκος, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ , ΤΟΜΟΣ Α’ , ΚΕΦΑΛΑΙΑ 1-8, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΧΑ Χριστιανική Ελπίς ,
Θεσσαλονίκη, 2008, σελίδες 400

 

ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  Ο  ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ;

Μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία μας δίνει ο ίδιος ο  χριστιανός  επίσκοπος  Ευσέβιος Καισαρείας,  ο  οποίος  αναφέρεται  ότι  ήταν  εβραϊκής  καταγωγής  και  γνώριζε  άριστα  την  εβραϊκή  γλώσσα.
Ο Ευσέβιος (256-340 μ.Χ) γράφει ότι:   "το ναζέρ, έλαιον αλείματος είναι, το ναζέρ κατά τους Εβδομήκοντα «άγιον» σημαίνει, το Ναζιραίων δε όνομα τον άγιο σημαίνει. Οι παλαιοί ιερείς (προφανώς Εβραίοι) δι’ ελαίου, ναζέρ καλουμένου χριώμενοι, εκ του ναζέρ παραγόμενο, εκαλούντο Ναζιραίοι.  Ο δε Κύριος ημών (ο Ιησούς δηλαδή) του Ναζιραίου τον τίτλο έλαβε όχι εκ του ναζέρ ελαίου, αλλά ως τη φύσει τοιούτος ονομάσθηκε Ναζωραίος απ' τη Ναζαρά όπου ανετράφη. Όπως λέει και ο Ματθαίος ελθών κατώκοισεν εις πόλιν λεγομένην Ναζαρά, διά να εκπληρώση το ρηθέν Ναζωραίος κληθήσεται".
(Ευσέβιος, Ευαγγελικής αποδείξεως 7.2.48-50)
Αυτό που καταλαβαίνει κανείς από  τα  παραπάνω είναι ότι, ο Ευσέβιος, που ξέρει  πολύ  καλά τα εβραϊκά τα έχει μπερδέψει τελείως, αφού από τη μια κάνει πλήρη ανάλυση του «ναζέρ» και των «Ναζιραίων» και λέει ότι ο Ιησούς ήταν εκ του φυσικού του Ναζιραίος (χρισμένος) και μετά προσθέτει και την ανύπαρκτη Ναζαρά για να δικαιολογήσει προφανώς τις ανοησίες του Ματθαίου.

ΟΛΗ  Η  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ  ΤΟΥ  ΙΗΣΟΥ  ΗΤΑΝ  ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ  (=ΝΑΖΙΡΑΙΑ).

Άγιος  Επιφάνιος, επίσκοπος  Κύπρου  και  Σαλαμίνος  (310 – 404  μ.Χ.),  Πατρολογία,  Πανάριον.

«Ο  Ιάκωβος,  ο  αδελφός  του  Κυρίου,  επειδή  ήταν  Ναζιραίος  και  ανακατεμένος  με  την  ιεροσύνη  (μεμίχθαι  τη  Ιερωσύνη),  μπορούσε  να  εισέλθει  μία  φορά  τον  έτος  στα  Άγια των  Αγίων,  στον  ναό  του  Σολομώντος.  Ολόκληρος  ο οίκος  του  Ιωσήφ  και  της  Μαρίας  από  κάθε  άποψη   ήταν  αξιολογότατος  και  τα  παιδιά  του  Ιωσήφ  (δηλαδή  και  ο  Ιησούς)  γνώριζαν  την  τάξη  της  παρθενίας  και  το  έργο των   Ναζιραίων». 

 

 

Τι σημαίνει η λέξη "Χριστός" κατά  τους  χριστιανούς.  Αποφεύγουν  την  αναφορά  στην  λέξη  ΝΑΖΙΡΑΙΟΣ  σαν  τον διάβολο.

Το όνομα Χριστός παράγεται από το χριστός = κεχρισμένος, ο φέρων το χρίσμα (στην αρχαία ελληνική από το ρήμα: χρίω). Χρησιμοποιήθηκε ως επιθετικός προσδιορισμός της λέξης Ιησούς (Ιησούς Χριστός).

 

Άρχικά, η λέξη “χριστός” προσδιόριζε οτιδήποτε έχει επαλειφθεί με μύρο ή αλοιφή και χρησιμοποιήθηκε για να μεταφραστεί η εβραϊκή λέξη masiha= Μεσσίας (μεταφορικά: χριστός, ο αλειμμένος με ειδικό έλαιο, που προέβλεπε ο εβραϊκός νόμος για τους ιερείς).

 

Έτσι η ελληνοεβραϊκή φράση Ιησούς Χριστός δηλώνει τον κεχρισμένο από το Θεό, τον Σωτήρα (πβ. Ιωάνν. 1,41: ευρήκαμεν τον Μεσσίαν, ό εστίν ερμηνευόμενον τον Χριστόν). Η λέξη Ιησούς προέρχεται από την εβραϊκή Yesuah και είναι συντετμημένη μορφή του Yehosuah (μτφ: ο Γιαχβέ είναι σωτηρία). Το όνομα Χρίστος είναι η φυσική κατάληξη της λέξης  Χριστός (με αναβιβασμό τόνου).

Η ελληνική λέξη Χριστός (: αλειμμένος) είναι η πιο δημοφιλής λέξη στον πλανήτη, επειδή ονομάστηκε έτσι ο ιδρυτής της Χριστιανικής θρησκείας (Cristo, Christ, Crist, Христос, Kristu…)

Ο Ιησούς διακήρυξε ότι είναι ο αναμενόμενος «Μεσσίας» (εβραϊκή: משיח‎, (Μασίαχ), που αποτελεί εβραϊκό όρο και σημαίνει «Χρισμένος», από την ελληνική λέξη «Χρίσμα», από την οποία προήλθε ο ελληνικός τίτλος «Χριστός», από όπου προέκυψε και η ελληνική ονομασία «Χριστιανός», δηλαδή ο σωτήρας στον οποίο αναφέρεται η Εβραϊκή Βίβλος, ο εκλεκτός απεσταλμένος του Θεού που θα ελευθερώσει το έθνος του Ισραήλ από τους εχθρούς του και που αποτελεί ευλογία για όλα τα έθνη.

To όνομα «Ιησούς» που εμφανίζεται σε διάφορες γλώσσες, είναι η μεταγραφή της λέξης «Ἰησοῦς» στην πρωτότυπη ελληνική, προερχόμενη από την αραμαϊκή λέξη «ישוע» (Γιεσούα), η οποία με τη σειρά της προέρχεται από την εβραϊκή λέξη «יהושוע‎» (Γεχοσούα) που σημαίνει «Ο Γιαχβέ είναι Σωτηρία».

 

«Ιησούς Χριστός» είναι το όνομα και ο τίτλος (που έλαβε αφού χρίστηκε κατά το βάφτισμά του) του Ιουδαίου Ιησού από την Ναζαρέτ, ο οποίος αποκαλείται στην Αγία Γραφή «Γιος του Θεού». Το όνομα Ιησούς είναι το αντίστοιχο του αραμαϊκού ονόματος Γιεσούα' (ישוע) ή στην εβραϊκή του εκδοχή, Γεχοσούα (יהושע) που σημαίνει «Ο Ιεχωβά/Γιαχβέ Είναι Σωτηρία». Το συγκεκριμένο όνομα δεν ήταν ασυνήθιστο την περίοδο που έζησε ο Ιησούς. Γι' αυτό συνήθως πρόσθεταν επιπλέον προσδιορισμούς, αποκαλώντας τον «Ιησούς ο Ναζωραίος» ή «Ναζαρηνός».

 

Ο τίτλος Χριστός είναι ισοδύναμος με τον εβραϊκό όρο «מָשִׁיחַ» (Μασίαχ, δηλαδή Μεσσίας) και σημαίνει «Χρισμένος». Αυτός ο όρος χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή και για άλλα άτομα πριν τον Ιησού, όπως ο Μωυσής, ο Ααρών και ο Δαβίδ ως συμβολισμοί για τη θέση, το αξίωμα ή την υπηρεσία που θα κατείχε στον μέγιστο βαθμό ο Μεσσίας. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις τον Ευαγγελίων ο Ιησούς Χριστός περιγράφεται με εξέχοντα και μοναδικό τρόπο ως «ο Χριστός ο υιος του Θεού του ζώντος».

 

Οικισμός  στην  Παλαιστίνη,  με  το  όνομα  Ναζαρέτ,  δεν  υπήρξε  ποτέ.  

Έγινε  ηθελημένη  σύγχυση  του  εβραϊκού - αραμαϊκού  ονόματος  Ναζίρ,  που  θα  πει  αφιερωμένος,  σε  μια  αγωνιώδη  προσπάθεια  των  χριστιανών  απολογητών  να  κρύψουν  την  ιδιότητα  του  ιδρυτή  της  θρησκείας  τους.  Εφεύραν  μία  πόλη  με  την  ίδια  ρίζα,  (Ναζίρ),   η  οποία  δεν  υπήρξε  ποτέ.  Ο  ιδρυτής  της  θρησκείας  τους,  ο  Ναζιραίος  Ιησούς,  όχι  μόνο  δεν  υπήρξε  ο  αντίπαλος  του  ιουδαϊκού  ιερατείου,  αλλά  ήταν  ο  σπουδαιότερος  και  επιμελέστερος  πράκτορας  του  ιερατείου.  Μόλις  βαφτίστηκε  από  τον  ξάδελφό  του  Ιωάννη  Πρόδρομο  και  απελευθερώθηκε  έτσι  από  την  ισχύ  του  Ναζιραϊκού  αφιερώματος,  (ο  Ιησούς  βαπτίστηκε  ακριβώς  για  λυθεί  από  τον  όρκο  του  Ναζιραίου  και  να  προχωρήσει έτσι  στην  προφητική  του  σταδιοδρομία),  οργανώθηκε  στην  εφαρμογή  όλων  των  οδηγιών  που  είχε  μάθει,  ενόσω  ήταν  αφιερωμένος,  κάτω  από  την  διακριτική  παρακολούθηση  του  επιστημονικού  διευθυντή  του  ιουδαϊκού  ιερατείου,  του  νομοδιδάσκαλου  Γαμαλιήλ.  Η  μυστική  πτέρυγα  του  ιερατείου  καθοδηγούσε  τα  βήματα  του  Κυρίου.  Ο  δρόμος  είχε  χαραχτεί.

 

Ο Γεώργιος Γρατσέας γράφει περί του θέματος  (Γεωργ. Γρατσέας, «Ναζαρέτ», λήμμα στη Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία, έκδ. Αθαν. Μαρτίνου, Αθήναι 1966, τόμ. 9, στήλη 291):

«Φρονούν τινές, εν οις και ο Bultmann (Jesus, Berlin 1926, σ. 27) ότι ο Ιησούς εκλήθη Ναζωραίος λόγω προελεύσεως εξ ομωνύμου ιουδαϊκής “αιρέσεως” και ουχί λόγω καταγωγής, διότι, δήθεν, πόλις υπό το όνομα Ναζαρέτ δεν υπήρχεν εν Παλαιστίνη μέχρι της ενάρξεως της δράσεώς του. Εις επιστήριξιν της υποθέσεως ταύτης προσάγεται ως επιχείρημα ότι η Ναζαρέτ δεν αναφέρεται ούτε εις την Παλαιάν Διαθήκην, ούτε εις τα έργα του Ιωσήπου».

Ο Klaus Berger, καθηγητής της Καινής Διαθήκης στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης  έγραψε:, «ο Ιησούς έλαβε την επωνυμία «Ναζαρηνός»,  όχι επειδή, ως παιδί, ανατράφηκε στη Ναζαρέτ, αλλ’  επειδή, στα νεανικά του χρόνια, φαίνεται πως υπήρξε «Ναζιραίος», δηλαδή οπαδός και μέλος μιας ομώνυμης μικρής ασκητικής ομάδας αγίων, που ζούσαν με εγκράτεια, κατά την επιταγή της Γραφής (Αριθμοι, ς’ 1 και Αμώς, β’ 12) για αποχή από οίνο και άλλα προϊόντα της αμπέλου».

 

 

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ  ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗ:

«Ο Ιησούς είναι γνωστό ότι δεν έκοβε τα μαλλιά του, όμως δεν απείχε του οίνου, γι’ αυτό και διέδιδαν γι’ αυτόν ότι είναι «φάγος και οινοπότης»: «ήλθεν ο υιός του ανθρώπου εσθίων και πίνων, και λέγουσιν· ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης, τελωνών φίλος και αμαρτωλών» (Ματθ. 11, 19).

Σχετική με το θέμα είναι και η τέλεση της θείας κοινωνίας με άρτο και οίνο, τόσο στο μυστικό δείπνο από τον Ίδιο τον Κύριο, όσο και από όλες τις χριστιανικές κοινότητες στη συνέχεια.

Συνεπώς, ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν Ναζιραίος».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ  Ζ.Π.:  Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται η τάξη των ναζίρ η ναζιραίων, των αφιερωμένων στον Θεό. Ήταν έγγαμοι. Η αφιέρωση τους φαινόταν εξωτερικά από το ότι δεν έκοβαν τα μαλλιά τους και δεν έπιναν κρασί ούτε άλλα μεθυστικά ποτά. Αυτό συνέβαινε συνήθως για ένα καθορισμένο χρονικό διάστημα (βλ. Αρ 6,1-21).  Ένας  Ναζωραίος  ή  Ναζιρίτης    Nazarite ( נְזִיר ) ήταν ένας Ισραηλίτης,  που  είχε  δώσει  ειδικούς   όρκους  για  αφοσίωση στο Γιαχβέ,  σύμφωνα με τους  οποίους  ο ίδιος θα  απείχε για μια καθορισμένη περίοδο του χρόνου από τη χρήση αλκοόλ,  το  κόψιμο  των  μαλλιών  και  το  πλησίασμα σε  πτώματα.
Στο τέλος αυτής  της περιόδου  θα  έπρεπε  να  βυθίσει  τον εαυτό του      στο   νερό. 
Έτσι το βάπτισμα του Ιησού ( Ματθαίος   3:13 - 15 ) από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, θα μπορούσε να είχε γίνει,  για να εκπληρώσει  ο  Ναζηραίος  τον  όρκο  του. Ο  Ιησούς  βαπτίστηκε  ακριβώς  για  λυθεί  από  τον  όρκο  του  Ναζιραίου  και  να  προχωρήσει έτσι  στην  προφητική  του  σταδιοδρομία.

 

Λεπτομέρειες για τον τρόπο ζωής και τη θρησκευτικότητα των Ναζιραίων μπορείτε να διαβάσετε στο Εγχειρίδιον Εβραϊκής Αρχαιολογίας του καθηγητή Κωνσταντίνου Κοντογόνη, εν Αθήναις 1844, σελ. 144-146.  εδώ.

 

-Η ευχή του αναθέματος (εβρ. χέρεμ), διά της οποίας πόλεις, ή όλοι λαοί καθιερούντο αμετακλήτως εις τον Θεόν ούτως, ώς τε πάσα μεν ψυχή ζώσα να φονεύεται, πάσα δε καύσιμος ύλη να καίεται, και η λοιπή να διανέμεται εις τους ιερείς, η πόλις να κατεδαφίζεται, και άρα να επιβάλλεται εις τον, ός τις αν τολμήση να την ανεγείρη: η ευχή αυτή διετηρήθη ωσαύτως εξ αρχαίου έθους, και προσδιωρίσθη μόνον υπό του Μωϋσέως και χρήσις αυτής ή εν καιρώ πολέμου προς αποτροπήν άλλων λαών από των αδικιών, ή μεταξύ των Εβραίων προς παράδειγμα κολάσεως των εις την ειδωλολατρείαν έκκλινουσών πόλεων ('Αριθμ. κά. 2. 3. Δευτερ. ε'. 33. 34. γ'. 1-8. ιγ'. 14-16.). Εις ταύτην δε την περίπτωσιν απαγορεύετο πάσα λαφυραγωγία, και εθεωρείτο ως ιεροσυλία (Ιησ. Ναυή. ς'. 17-19. ζ'. 1. 11-14. 19-26.), εξαιρουμένων μόνον ενίοτε των κτηνών, και τινων άλλων πραγμάτων (Δευτερ. β'. 35. γ'. 7. Ιησ. Ναυή ή. 2.).

(α) Την περί των ευχών ημαρτημένην παράδοσιν, την οποίαν επί των ημερών του Ιησού Χριστού εδίδασκαν οι Φαρισαίοι, δικαίως μέμφεται ο σωτήρ Ιησούς, καθο δίδουσαν αφορμήν εις τον άνθρωπος να παραμελή τα προς τον πλησίον αυτού καθήκοντα (Ματθ. ιε 3-7. Μάρκ. ζ". 9 -14.): ούτως, ενώ ο μωσαικός νόμος διέταττε σέβας προς τους γονείς και χορήγησιν βοηθείας, ότε η χρεία το εκάλει, άν τις ήθελε καθιερώσει δι' ευχής εις τον Θεόν ενδύματα, δια των οποίων ημπέρει να βοηθήση τους ενδεείς αυτού γονείς, οι Φαρισαίοι εδίδασκαν, ότι δεν συγχωρείται εις τούτον να δώση εις τους γονείς τα ειδύματα εκείνα, επειδή ό,τι άπαξ καθιερώθη εις τον Θεόν, ανάγκη και να διαμένη ιερόν εις αυτόν και τοιουτοτρόπως λοιπόν υπό ταύτην την πρόφασιν πάς τις, ός τις δεν είχε καλήν προαίρεσιν, εδύνατο ν' αποφεύγη την υποχρέωσιν τού να βοηθή τους γονείς αυτού.

β') 'Αποφατικαί δέ ευχαι καλούνται εκείναι, δια των οποίων ηύχετο και υπέσχετο της να εγκρατεύεται από πράγματος, ευαρέστου άλλως και απολαυστού, εις δόξαν Θεού και των τοιούτων ευχών η επισημοτάτη είναι η των ναζιραίων λεγομένη. Ναζιραίος (α) λοιπόν ωνομάζετο υπό των Ισραηλιτών, ός τις έκαμνεν εις τον Θεόν ευχήν ν' απέχη της πόσεως του οίνου, και πάντων των μεθυστικών ποτών, και της βρώσεως των σταφυλών και των σταφίδων, να τρέφη κόμην, και να προφυλάττεται από του να προσέρχεται εις νεκρόν σώμα (Αριθμ. ς'. 1-9). (β) εις τον άγαμον βίον φαίνεται ότι δεν καθυπεβάλλοντο οι ναζιραίοι» διότι και ο Σαμουήλ, και ο Σαμψών, οι τινες καθιέρωσαν εαυτούς τοιουτοτρόπως εις τον Θεόν, έζων αμφότεροι εις γάμου κοινωνίας, και μάλιστα και δεύτερος ενυμφεύθη και αλλόφυλλον. Η ευχή δε του ναζιραίου κατά τον Μωϋσέα δεν διήρκει εφ' όρου ζωής, αλλά μόνον μέχρι τινός καιρού, τον οποίον προσδιόριζε τις αυτός εις εαυτόν (γ): και σημείων σον, ότι, παρελθόντος του καιρού της ευχής, ώφειλεν ο ναζιραίος να προσφέρη εις το ιερόν αμνόν μεν ενιαύσιον εις ολοκαύτωσιν, αμνάδα δε ώσαύτως ενιαυσίαν εις ελαστικών θυσίαν, και εις χαριστήριον, κριόν, πρός δε τούτοις και αναίμακτον θυσίαν,

άρτους δηλονότι εκ σεμιδάλεως, και σπονδής (Λευιτ ς'. 1318.): την δε εις τον Θεόν καθιερωθείσαν κόμην αυτού έκαιε παρά τας θύρας της σκηνής του μαρτυρίου, και έρριπτεν αυτήν επι το πυρ του ολοκαυτώματος (Λευιτ. ς'. 18.). "Αν δε και ναζιραίος εις το διάστημα της ευχής έμιαίνετο εξ απροσεξίας, ή εγγίζων νεκρόν σώμα αυτός, ή επί παρουσία αυτού αποθνήσκοντός τινος εξαίφνης, καθυπεβάλλετο εις επταήμερον κάθαρσιν, και μετά την πλήρωσιν αυτής της μέν εβδόμης ημέραν εξύρα την κόμην, την δε ογδόην επρόςφερεν εις θυσίαν δύο τρυγόνας, ή δύο νεοσσούς περιστερών, και αμνόν ενιαύσιον, και ούτως ήρχιζε πάλιν την ευχήν αυτού απ' αρχής, μή λογιζομένου παντάπασι του προτέρου χρόνου (Λευιτ. ς'. 9-13.) (α). Κατά δε τους μετά ταύτα χρόνους πάς, όςτις ήθελε καταθέτει εις τους καθιερωθέντας ναζιραίους την προς τας θυσίας δαπάνην,

ούτος είναι λήρος ραββινικός, επί μηδενός λόγου στηριζόμενος. Εις δε τους επί ώρισμένου τινός χρόνου ναζιραίους ελάχιστον όρον της ευχής αυτών θέτουν οι ραββίνοι τριάκοντα ημέρας, τον οποίον δια καβ€αλιστικής τινος παιδιάς νομίζουν ότι ανευρίσκουν εν τω 'Αριθμ. ς'. 5. 8. (Παρέλ. Ιώσ. περί τους, πολ. βιβλ. β'. κεφ. 15. 5. 1. «επεδήμει δε (Βερνίκη) εν τοις Ιεροσολύμοις, ευχήν εκτε» λούσα τω Θεώ» τους γάρ ή νόσο καταπονουμένους, ή τισιν άλλαις ανάγκαις, »έθος εύχεσθαι προ τριάκοντα ημερών, ής αποδώσειν μέλλοιεν θυσίας, οίνου το ναφέξεσθαι, και ξυρήσασθαι τάς κόμβας». - Τοιαύτην ευχή φαίνεται ότι ευχήθη κατ' ιουδαϊκόν έθος και Ακύλας ο Ποντικός, ο ανήρ της Πρισκίλλης, και οπαδος του αποστόλου Παύλου (Πράξ. ιή. 18.- διότι κατά τον ιερόν Χρυσόστομος περί αυτού είναι ενταύθα ο λόγος, και ουχί περί του Παύλου, ώς τινες των ερμηνευτών υπομνηματίζουν), ός τις εις τον λιμένα της Κορίνθου, τας Κεγχρεάς, απέχειρε την κόμην αυτού.

(α) Κατά τον Μαιμονίδην, άν ναζιραϊός τις ήθελεν απαντήσει καθ' οδόν νεκρόν τινα, και ουδείς ήθελεν ευρεθή εκεί να τον ενταφιάση, επετρέπετο εις αυτόν εκ παραδόσεως να μιανθή, και να πράξη προς τον νεκρών τα νομιζόμενα. Maemondi. vesiroth, 8. «si nasiraeas, iter faciens, offenderit mortoum, nullus vautem praesto sit, qui ultimo sepulturae houore cuin afficial, ecce talis »se (licile) polluit, et sepelit cum, quae quidem constitutio est ex tra, »ditione».

Και αυταί μεν ήσαν δημόσιαι νηστείαι· εις ιδιωτικάς δε έκαστος εδύνατο να καθυποβάλλη εαυτόν και προς απαλλαγής από τικοςκαταθλιβούσης αυτόν ανάγκης, ή δι' ιδιαιτέραν ευλάβειαν (Βασιλ. Β'. ιβ'. 16. Βασιλ. Γ'. κ'. 27. Έσδρ. Β'. !. 6. Νεεμ. α. 4. Ψαλμ. λθ'. 13. Δανιήλ 1. 2. 3) (α). - Ο τρόπος δε της νηστείας και τα περί αυτήν φυλαττόμενα έθιμα ήσαν τα εξής: η νηστεία ήρχιζεν από της εσπέρας, και διήρκει μέχρι της εσπέρας της αύριον ημέρας (6): ο δε νηστεύων περιεπάτει σκυθρωπός, κεκλιμένην έχων την κεφαλήν, και επ' αυτής στάκτην, και φορών ένδυμα ποταπόν (τάκκον) (Ψαλμ. λδ. 13. Ιωήλ α. 13. 14. Ησ. νή. 5) (γ). Κατά τας εορτασίμους και

(α) Αι ιδιωτικαί δέ αύται νηστείαι ήσαν συνηθίσταται μετά την από της αιχμαλωσίας, επιστροφήν, και επί του Ιησού Χριστού· ούτως ή προφήτις 'Αννα, ήτις ουδέποτε απεμακρύνετο του ναού, ελάτρευε τον Θεόν νύκτα και ημέραι, νηστεύουσα και προσευχομένη (Λουκ. 6'. 36. 37.): και οι Φαρισαίοι δε ενήστευαν συχνότερον (Ματθ. θ'. 14.), και μάλιστα εις της εβδομάδος (Λουκ. ιη. 12.), την δευτέραν, και πέμπτης: Επιφάν. αιρέσ. ις'. «ενήστευον δε δις του »σαββάτου, δευτέραν, και πέμπτης», - Taanit 11. fol. 12, 1. «amplius de»crevervot magistri nostri, ul jejunarelur, diehus II et V propter tres res, »videlicet propter destructionem lempli, propter legem conflagralám, et » propter probrum diviui nominis ». - Οι δε Θεραπευται εις το διάστημα της εβδομάδος ένήστευαν τρείς ή και εξ ημέρας, μόλις κατά την εβδόμην απολαύοντες της αναγκαίας τροφής: Φίλ. περί βίου θεωρητ. 5. 4. «σιτίον δε, ή »ποτόν ουδείς αν αυτών προγενέγκαιτο προ ηλίου δύσεως" . . . ένιοι δε »και διά τριών ημερών υπομιμνήσκονται τροφής . . . Τινές δε ούτως άνευ

φραίνονται και τρυφώσιν υπό σοφίας εστιώμενοι . . . ώς και προς δι»πλασίονα χρόνον αντέχειν, και μόλις δι' εξ ημερών απογεύεσθαι τροφής αναγκαίας».

(6) Ιώς. 'Αρχαιολ. βιβλ. γ'. κεφ. 10. 5. 3. «δεκάτη δε του αυτού μηνός »κατά σελήνην διανηστεύονται έως εσπέρας».

(γ) Εις τας δημοσίας νηστείας μεταξύ των μεταγενεστέρων Ιουδαίων απαντών. ται και άλλα προςέτι έθιμα εύχρηστα, περί των οποίων ομιλεί το Ταλμούδ (ταινίθ, κεφ. α. 6. β'. 1-3. β'. 10.) τοιουτοτρόπως: «Αύτη είναι η τάξις, »ή φυλαττομένη τας νηστίμους ημέρας περιφέρουν εις τας οδούς της πόλεως » την κιβωτόν, όπου φυλάττεται το βιβλίον του νόμου, και επιχέουν επ' αυτήν »στακτην, ώς και επί την κεφαλήν του ηγεμόνος, και επί της του πατρός του «δικαστηρίου, και επί εκάστου την κεφαλήν· ο πρεσβύτατος αυτών απαγγέλλει και έπειτα τους λόγους της συντριβής: αγαπητοί αδελφοί, περί των Νινευιτών δεν

 

 

 Ο  ΙΗΣΟΥΣ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΕΣΣΑΙΟΙ

Ο φωτισμένος βασιλέας της Πρωσίας Φρειδερίκος, ο δεύτερος, αναφέρεται ως ο χρονικά πρώτος που διατύπωσε την εκδοχή οτι ο Ιησούς θήτευσε στους Εσσαίους.

Το μεγαλύτερο μέρος των άγνωστων νεανικών χρόνων του  ο  Ιησούς, θα πρέπει να βρισκόταν κοντά στους Εσσαίους υπό  τις  οδηγίες  και  εντολές  του  Γαμαλιήλ. Πιθανόν ο Ιωσήφ είχε διατελέσει Εσσαίος, έτσι που ορισμένα ερεθίσματα για το εσσηνικό κίνημα να είχε ο Ιησούς ήδη από τον πατέρα του Ιωσήφ.  Οι Εσσαίοι ανέτρεφαν και εκπαίδευαν κοντά τους ορφανά παιδιά, με κορυφαίο παράδειγμα τον βαπτιστή Ιωάννη. Είναι λοιπόν πιθανόν ότι αρκετά από τα άγνωστα χρόνια της νεότητάς του ο Ιησούς είχε διέλθει  κοντά στους Εσσαίους.

 Κατά τον Ιώσηπο, οι Εσσαίοι συνήθιζαν να περιφέρονται  από πόλη σε πόλη, δίχως αποσκευές.  Στους κόλπους του λαού Ισραήλ, μόνον οι Εσσαίοι κατανοούσαν τη σχέση των ανθρώπων με τον Θεό ως πνευματική σχέση, με την έννοια ότι αυτοί αποστρέφονταν τόσο τον Ναό της Ιερουσαλήμ, όσο και τις θυσίες σφαγίων που τελούνταν στο προαύλιό του, καθώς επίσης αποστρέφονταν και την φανατική τυπολατρία τους – μια πολυεπίπεδη αποστροφή, την οποία συναντάμε τόσο στο κήρυγμα, όσο και στην καθημερινή πρακτική του Ιησού.  Μόνον οι Εσσαίοι, όμοια όπως αργότερα και ο Ιησούς, καταφρονούσαν τα δεινά, τους πόνους, ακόμη και τον θάνατο, πιστεύοντας ότι τα σώματα είναι φθαρτά, ενώ οι ψυχές αθάνατες – μια πίστη, που τους στήριζε στο να μη λυγίζουν κάτω απο οποιαδήποτε μαρτύρια. 

Μια αξιοπρόσεχτη ομοιότητα παρατηρούμε ανάμεσα στον Ιησού και στο κίνημα των Εσσαίων, αναφορικά  με πολλά εκφραστικά μέσα, ιδίως στον τρόπο της διδασκαλίας, κι ακόμη, αναφορικά με το πνεύμα αδελφότητας και αγάπης, που συνδέει την κοινότητα, περαιτέρω δε και την ενσυνείδητη επιδίωξη και καλλιέργεια της πενίας, την ταπεινοφροσύνη, καθώς και την απαγόρευση του όρκου και των κακολογιών για τους άλλους,

Στα εσσηνικά χειρόγραφα του Κουμράν απαντούν οι ίδιοι περίπου μακαρισμοί, τους οποίους αναφέρει το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο πως εκφώνησε ο Ιησούς στην επι του Όρους Ομιλία του,

Στα κατα ένα αιώνα αρχαιότερα των ευαγγελικών κειμένων χειρόγραφα του Κουμράν αναφέρουν ιστορίες θαυμάτων, και ιδίως θεραπείες ασθενών, που συνοδεύονταν από τη διαβεβαίωση του θεραπευτή προς τον δέκτη της θεραπείας οτι ήδη αφέθηκαν οι αμαρτίες του, έτσι όπως αναφέρει και ο Μάρκος για τον Ιησού. 

Η περίεργη αποφυγή όλων των ευαγγελικών κειμένων να κάνουν αναφορά ή έστω υπαινιγμό για τους Εσσαίους, ενώ οι σελίδες τους είναι γεμάτες απο δριμύτατες αναφορές στους ιερείς και γραμματείς (δηλαδή τους Σαδδουκαίους), κυρίως δε στους Φαρισαίους.

 

 

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ