ΤΟ ΣΦΑΓΕΙΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ: ΣΚΥΘΟΠΟΛΙΣ 341 Μ.Χ.

 

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΑΜΜΙΑΝΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΙΝΟΣ ΚΑΙ Η ΣΚΥΘΟΠΟΛΙΣ.

ΑΘΩΣ Ή ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, ΤΟ ΙΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΟΥΝΟ ΤΟΥ ΔΙΑ, ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΝΕΑΡΕΣ ΠΑΡΘΕΝΕΣ, ΙΕΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ, ΕΠΙΤΡΕΠΟΤΑΝ ΝΑ ΔΙΑΜΕΝΟΥΝ ΕΚΕΙ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΚΗΝΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ.

ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ: «ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ».

 

ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΜΑΛΩΝΕΙΣ ΜΕ ΕΝΑ ΗΛΙΘΙΟ…ΘΑ ΣΕ ΡΙΞΕΙ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΛΟΓΩ ΠΕΙΡΑΣ. 

 

  Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. Η μετάβαση της κοινωνίας των Ελληνομεσογειακών λαών από τον Ελληνικό ανθρωποκεντρικό πολιτισμό στον ιουδαϊκό θεοκεντρικό «πολιτισμό». Η κατάκτηση από τους ιουδαίους της νέας Χαναάν, όλης της λεκάνης της Μεσογείου.

 

«Βρέθηκε η Κιβωτός με τις Δέκα Εντολές - Μετά τον Ιντιάνα Τζόουνς την σκυτάλη παίρνουν οι ερευνητές». ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΒΡΑΪΚΗ ΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΞΥΠΝΟΥΣ ΓΥΦΤΟΕΛΛΗΝΕΣ. 

                                 Η  ΣΚΥΘΟΠΟΛΙΣ        

Για δύο δεκαετίες, καθ” όλη τη διάρκεια της κατοχής του βυζαντινού θρόνου απ” τον Κωνστάντιο το Β',  δευτερότοκο γιο του Κωνσταντίνου, η Σκυθόπολις της  Παλαιστίνης, υπήρξε ο τόπος συγκέντρωσης, βασανισμού και θανάτωσης των Ελλήνων  και όλων όσων αρνήθηκαν να ασπασθούν το δόγμα του χριστιανισμού.  Οι Ορθόδοξοι «σωφρονισταί» της Ανατολής ήθελαν να εξαλείψουν από του προσώπου της γης πάντας τους ελληνίζοντας ή φιλοσοφούντας.  

 

 

ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ ΚΑΤΕΛΥΘΗ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

"Ὁ μὲν γὰρ Ἑλληνισμὸς πανταχοῦ τῆς γῆς ἐκταθεὶς καὶ τὰς ἁπάντων ἀνθρώπων ψυχὰς κατασχὼν οὕτως ὕστερον μετὰ τὴν τοσαύτην ἰσχὺν καὶ τὴν ἐπίδοσιν ὑπὸ τῆς τοῦ Χριστοῦ κατελύθη δυνάμεως".

(Ιωάννης ο Χρυσοστόμος, Λόγος εις τον Μακάριον Βαβύλα και κατά Ιουλιανού, ή κατά Ελλήνων)

 

Οι κατηγορίες «επί εσχάτη προδοσία» σταδιακά άρχισαν να απαγγέλλονται χωρίς προσχήματα εναντίον όλων των Ελλήνων.

Εχαρακτηρίζοντο ως υπονομευτές του αυτοκράτορος, σύμφωνα με το σχέδιο που είχαν καταστρώσει κράτος και εκκλησία, με εκτελεστές τον Παύλο τον  Τάρταρο  και τον επίσκοπο  Γεώργιο. "Ο σφάζων πρόβατον προς οικογενειακήν ευωχίαν, ο προσφέρων άνθη εις του πατρός του τον τάφον, ο συλλέγων χαμαίμηλα εις το φως της σελήνης, ο αρωματίζων την οικίαν του ή φέρων ανηρτημένον περί τον τράχηλον φυλακτήριον κατά του πυρετού κατεμηνύετο υπό κουκουλοφόρων κατασκόπων ως μάγος ή ειδωλολάτρης, κατεβαρύνετο δι αλύσεων και εστέλλετο εις Σκυθούπολιν, όπου είχε στηθεί το χριστιανικόν κρεουργείον".  Έφτανε να φορά κανείς στο λαιμό του ένα φυλακτό κατά του ελώδους πυρετού ή άλλης ασθένειας, ή να κάθεται κοντά σε τάφο, για να κατηγορηθεί ότι επικαλείται φαντάσματα και δαίμονες και να θανατωθεί».   Η  Σκυθόπολη,  η  πόλη των βασανιστηρίων  και του θανάτου, πολύ γρήγορα έφτασε να δέχεται «άπιστους» όχι μόνο απ" την Ανατολή αλλά από κάθε μέρος της επικράτειας. "Απ" όλο σχεδόν τον κόσμο ευγενείς ή απλοί πολίτες οδηγούνταν αλυσοδεμένοι στη Σκυθόπολη". Ο  χριστιανικός  τζιχαντισμός  όπως  ομολογεί   ο χριστιανός Σωζόμενος  είχε  φτάσει  σε  παράνοια:
"Η τρομοκρατία είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα που οι άνθρωποι φοβόντουσαν τι ρούχα θα φορέσουν για να μην τους περάσουν για φιλόσοφους"…

       

 ΑΥΤΟΣ  ΠΟΥ  ΕΠΙΝΟΗΣΕ  ΤΗΝ  ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ   ΗΤΑΝ  ΕΝΑΣ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ  ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ,  Ο  ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ  ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ   ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Το σφαγείον της Σκυθόπολης υπήρξε επινόηση ενός νοσηρού εγκεφάλου, του χριστιανού  επισκόπου Αλεξάνδρειας Γεώργιου. Σύμφωνα με τον Αμμιανό, «ο χριστιανός  επίσκοπος  Γεώργιος με τη συμμορία του προχωρούσε στους δρόμους των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας κομματιάζοντας ανθρώπους και καίγοντας  τα πάντα» (Βιβλίο 17, κεφ 11).  Είχε δε ανέλθει στον επισκοπικό θώκο εξοντώνοντας πολλούς ανθρώπους»  (Βιβλίο 17, κεφ 11).

7. Perrexit, ut praeceptum est, Paulus funesti furoris et
anhelitus plenus dataque calumniae indulgentia plurimi ducebantur ab orbe prope terrarum iuxta nobiles et obscuri.
7. Έφυγε, όπως διετάχθη, ο Παύλος, με βιασύνη και όντας γεμάτος από θανατηφόρα μανία, και δεδομένου ότι η συκοφαντία ήταν ανεξέλεγκτη, άνθρωποι, ευγενείς καθώς και άσημοι, μεταφέρθηκαν από σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο.

8. et electa est spectatrix suppliciorum feralium civitas in Palaestina Scythopolis, gemina ratione visa magis omnibus oportuna, quod secretior et inter Antiochiam Alexandriamque media, unde multi plerumque ad crimina trahebantur.
8. Καθώς διαλέχθηκε το θέατρο των βασανιστηρίων και του θανάτου, η Σκυθόπολη, μια πόλη της Παλαιστίνης, η οποία για δύο λόγους φάνηκε πιο κατάλληλη από οποιαδήποτε άλλη: επειδή είναι απομονωμένη και επειδή βρίσκεται στη μέση μεταξύ της Αντιόχειας και της Αλεξάνδρειας, των πόλεων εκ των οποίων προέρχονταν οι περισσότεροι άνθρωποι που κλήθηκαν να δικαστούν.

ΣΚΟΠΟΣ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ  ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ  ΓΕΩΡΓΙΟΥ  ΗΤΑΝ  Η  ΚΑΘΟΛΙΚΗ  ΕΞΟΝΤΩΣΗ,  Η  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ,  ΓΙΑΤΙ  ΗΤΑΝ  ΑΡΝΗΤΕΣ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ. 

Όμως οι Έλληνες ήσαν ακόμη η πλειοψηφία των υπηκόων της αυτοκρατορίας, κατείχαν μάλιστα όλες σχεδόν τις διοικητικές θέσεις των ρωμαϊκών επαρχιών.  Σκοπός του Γεώργιου ήταν η καθολική τους εξόντωση, η γενοκτονία, καθώς εστέκοντο, ως αρνητές τους χριστιανισμού, εμπόδιο στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, που δεν ήσαν άλλα απ" την απόλυτη επικράτηση του δόγματος του  ιεχωβά  στην Ανατολή.  Με πανουργία λοιπόν προσφέρθηκε να παίξει το ρόλο του υπερασπιστή του αυτοκράτορος, ζητώντας απ" αυτόν τη συνδρομή του, για να καταπνίγει οποιαδήποτε συνωμοσία εξυφαίνετο τάχα εναντίον του.

ΠΑΥΛΟΣ  Ο  ΤΑΡΤΑΡΟΣ

Ο Κωνσταντίνος δέχθηκε και απέστειλε στην Ανατολή τον αρχιγραμματέα της Αυλής Παύλο, έναν επίσης επαγγελματία εξολοθρευτή, περιβόητο για τη σκληρότητά του, αποκαλούμενο και «Τάρταρο».  Αυτός και ο Γεώργιος σε συνεργασία οργάνωσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Σκυθόπολης, μια πόλη της Παλαιστίνης, που  έμοιαζε, για δύο λόγους, η πλέον κατάλληλη από οποιαδήποτε άλλη:   «Ήταν η πλέον απομονωμένη και κυρίως ευρίσκετο μεταξύ Αντιοχείας και Αλεξάνδρειας, από τις οποίες προέρχεται ο μεγαλύτερος αριθμός των κατηγορουμένων»(19,12).  Οι κατηγορίες «επί εσχάτη προδοσία» σταδιακά άρχισαν να απαγγέλλονται χωρίς προσχήματα εναντίον όλων των Ελλήνων.  Εχαρακτηρίζοντο ως υπονομευτές του αυτοκράτορος, σύμφωνα με το σχέδιο που είχαν καταστρώσει κράτος και εκκλησία, με εκτελεστές τον Παύλο και τον Γεώργιο.  Στην τρίτη φάση του σχεδίου, απροκάλυπτα πλέον οδηγούνταν στη Σκυθόπολη όλοι όσοι συλλαμβάνονταν επ'αυτοφόρω να συνεχίζουν να διατηρούν κάποια στοιχεία της παράδοσής τους.

  Η Σκυθόπολις ή Μπετσηάν ή Beit She’an στην  Παλαιστίνη είναι μια πόλη σχετικά  άγνωστη.  Στη Βίβλο μνημονεύεται ως Βεθσηάν ή Βεθσάν (σημιτικά:  οίκος  των  όφεων,  γιατί  οι  πρώτοι  ιδρυτές  της,  οι  Ελληνοφιλισταίοι,  είχαν  εκεί  έναν  μεγαλοπρεπή  ναό  προς  τιμή  της  θεότητας  των  όφεων - ερώτηση  προς  τους  άσχετους  ιστορικούς,  μήπως  ήταν αρχικά  θεραπευτικό  κέντρο;  νοσοκομείο;  ασκληπιείο:) και βρίσκεται 8 χιλιόμετρα δυτικά του ποταμού Ιορδάνη και 28 χιλιόμετρα νότια της λίμνης Τιβεριάδας. Ο Ηρόδοτος μας λέει ότι οι Έλληνες την αποκαλούσαν «Σκυθόπολη» λόγω της κατάληψής της από τους Σκύθες το 631 π.Χ.  Ωστόσο, σύμφωνα με τον έγκριτο Έλληνα  ιστορικό Αμμιανό Μαρκελλίνο,  που  έγραψε  την  ιστορία  του  στα  Λατινικά  και  υπηρέτησε  στον  Βυζαντινό  στρατό, φαίνεται ότι εκεί λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο θανάτου της Ιστορίας, ιδρυθέν περίπου το 341 μ.Χ. από τον Κωνστάντιο τον Β’, δευτερότοκο γιο του «Μεγάλου» Κωνσταντίνου και θύματα   ήταν  Έλληνες που αρνήθηκαν να ασπασθούν το χριστιανισμό.


«Έφτανε να φορά κανείς στο λαιμό του ένα φυλακτό κατά του ελώδους πυρετού ή άλλης ασθένειας, ή να κάθεται κοντά σε τάφο (ειδωλολατρικό), για να κατηγορηθεί ότι επικαλείται φαντάσματα και δαίμονες και να θανατωθεί»(19,12, παρ.14).   Ο τόπος αυτός των βασανιστηρίων  και του θανάτου πολύ γρήγορα έφτασε να δέχεται «άπιστους» όχι μόνο απ" την Ανατολή αλλά από κάθε μέρος της επικράτειας, «Απ" όλο σχεδόν τον κόσμο ευγενείς ή απλοί πολίτες οδηγούνταν αλυσοδεμένοι στη Σκυθόπολη.  Μερικοί απ" το βάρος των αλυσίδων και την ταλαιπωρία της φυλακής πέθαιναν πριν ακόμα δικαστούν»(19,12 παρ.7).  Ελάχιστοι που γλύτωσαν την εκτέλεση είτε διότι μεταγνώμησαν είτε διότι με θάρρος και ψυχικό σθένος απέδειξαν την αθωότητά τους, οδηγήθηκαν στην εξορία και κατασχέθηκαν οι περιουσίες τους.  Τα κοινόβια των χριστιανών της εποχής ετρέφοντο αποκλειστικά από αυτές τις κατασχέσεις. Μ΄ αυτές τις «επιεικείς» τιμωρίες γλύτωσαν ύστερα από βασανιστήρια τον θάνατο ορισμένοι επιφανείς άνδρες, όπως ο Σιμπλίκιος, ο Παρνάσιος, ο Ανδρόνικος και μερικοί ακόμη.  Το ανθρωπόμορφο αυτό κτήνος, ο Παύλος,  διέθετε τόση εξουσία και δύναμη, ώστε «με μια κίνηση του κεφαλιού του, μ' ένα νεύμα του μόνο εξηρτάτο η ζωή όλων όσον περπατούσαν στη γη»(19,12,παρ.13).

Ο  χριστιανικός  τζιχαντισμός,  όπως  ομολογεί   ο χριστιανός Σωζόμενος,  είχε  φτάσει  σε  παράνοια:
Η τρομοκρατία είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα που οι άνθρωποι φοβόντουσαν τι ρούχα θα φορέσουν για να μην τους περάσουν για φιλόσοφους…

Αλλά και εις μη φιλοσόφους, εσθήτι δε τη εκείνων χρωμένους εχώρει ο φόνος ως μηδέ τους τα άλλα επιτηδεύοντας κροκωτοίς τριβωνίοις αμφιένυσθαι, δι υπόνοιαν κινδύνου και δέος» (Ερμ. Σωζομένου, «Εκκλ. Ιστορ.», βιβλ. Στ', κεφ. 35).

Την  Σκυθόπολη  του  341  μ.Χ.  περιγράφει ο

Εμμανουήλ Ροϊδης στην «Πάπισα Ιωάννα».

«Και ου μόνον κατά των λίθων επέδειξαν τον χριστιανικόν ζήλον των οι ακάματοι εκείνοι ειδωλοθραύσται, αλλά και κατά των δυστυχών εκείνων, όσους υπωπτεύοντο εμμένοντας εις των πατέρων των την θρησκείαν. Ο σφάζων πρόβατον προς οικογενειακήν ευωχίαν, ο προσφέρων άνθη εις του πατρός του τον τάφον, ο συλλέγων χαμαίμηλα εις το φως της σελήνης, ο αρωματίζων την οικίαν του ή φέρων ανηρτημένον περί τον τράχηλον φυλακτήριον κατά του πυρετού κατεμηνύετο υπό κουκουλοφόρων κατασκόπων ως μάγος ή ειδωλολάτρης, κατεβαρύνετο δι αλύσεων και εστέλλετο εις Σκυθούπολιν, όπου είχε στηθεί το χριστιανικόν κρεουργείον. Εκεί συνεδρίαζον ευσεβείς δικασταί, αμιλλώμενοι τις πλείονας ειδωλολάτρας να οπτήσει επί εσχάρας, να βράση εντός ζέοντος ελαίου ή να κατακόψη μεληδόν. Μυριάδες μαρτυρολογίων διηγούνται τας αθλήσεις των χριστιανών ομολογητών, εκ των πληγών των οποίων έσταζε γάλα, και τους εδρόσιζον αι φλόγες, αλλ' ουδείς έγραψεν ακόμη το αψευδές συναξάριον των μαρτύρων εκείνων, οίτινες αντί μυθώδους γάλακτος έχυσαν αίμα αληθές και αντί να δροσίσει κατέκαυσε το πυρ της χριστιανικής ανεπιεικίας, καυστικότερον όν, φαίνεται, του πυρός της πολυθεϊκής ωμότητος».

«Κατά τας αρχάς του Μεσαίωνος επί Ουάλεντος, Ουαλεντινιανού και Θεοδοσίου συνεστήθη εν Ανατολή αληθής «Ιερά Εξέτασις», ής αι θηριωδίαι, αι καταπιέσεις και αι σφαγαί δεν έχουσι τι να φθονήσωσιν εις τους Ιεροδικαστάς της Ισπανίας, οίτινες άτομα μόνον κατεδίωκον επί κακοδοξία, ενώ οι Ορθόδοξοι «σωφρονισταί» της Ανατολής προυτίθεντο να εξαλείψωσιν αθρόους από του προσώπου της γης πάντας τους ελληνίζοντας ή φιλοσοφούντας. Τα περί τούτων χωρία των συγχρόνων ιστορικών εξαλείφουσι παν ίχνος αμφιβολίας, διεγείροντα αγανάκτησιν και φρίκην κατά των ελθόντων «βαλείν μάχαιραν και ουχί ειρήνην» Παρά του χριστιανού χρονογράφου Σωζομένου, ον ουδείς βεβαίως θέλει κατηγορήσει ως συκοφαντούντα τους ομοθρήσκους του, μανθάνομεν ότι «των ελληνιστών μικρού πάντες κατ' εκείνο διεφθάρησαν, και οι μεν πυρί, οι δε ξίφει απολέσθαι προσετάχθησαν. Παραπλησίως δε δια την αυτήν αιτίαν διεφθάρησαν οι ανά πάσαν την αρχομένην λαμπρώς φιλοσοφούντες. Αλλά και εις μη φιλοσόφους, εσθήτι δε τη εκείνων χρωμένους εχώρει ο φόνος ως μηδέ τους τα' άλλα επιτηδεύοντας κροκωτοίς τριβωνίοις αμφιένυσθαι, δι υπόνοιαν κινδύνου και δέος» (Ερμ. Σωζομένου, «Εκκλ. Ιστορ.», βιβλ. Στ', κεφ. 35).

 

Για δύο δεκαετίες, καθ' όλη τη διάρκεια της κατοχής του βυζαντινού θρόνου απ” τον Κωνστάντιο το Β', δευτερότοκο γιο του Κωνσταντίνου, η Σκυθόπολις υπήρξε ο τόπος συγκέντρωσης, βασανισμού και θανάτωσης των Ελλήνων, όλων όσων αρνήθηκαν να ασπασθούν το δόγμα του χριστιανισμού.

ΑΠΟΚΡΥΨΗ  ΤΟΥ  ΤΕΡΑΤΩΔΟΥΣ  ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ  ΓΙΑ  1600  ΧΡΟΝΙΑ. 
Το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, που συστηματικώς απεκρύπτετο πάντοτε και εξακολουθεί να αποκρύπτεται μέχρι και σήμερα, το διασώζει ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος, στο 19ο βιβλίο του έργου του «Rerum Gestarum Libri XXXI».

Ο  οργανωτής  της  μεθοδικής  σφαγής  των  Ελλήνων  ήταν  ένας νοσηρός  χριστιανός  εγκέφαλος  ο  επίσκοπος  Αλεξάνδρειας Γεώργιος.

Σύμφωνα με τον Αμμιανό, «ο Γεώργιος με τη συμμορία του προχωρούσε στους δρόμους των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας κομματιάζοντας ανθρώπους και καίγοντας τα πάντα»  (Βιβλίον 17, κεφ 11).
Είχε δε ανέλθει στον επισκοπικό θώκο εξοντώνοντας πολλούς ανθρώπους»( Βιβλίον 17, κεφ 11).

 

Άγνωστο παραμένει το πότε  τελικώς έκλεισαν τα σφαγεία  της Σκυθόπολης.

Το πιθανότερο είναι να καταργήθηκαν από τον Ιουλιανό το 361 μ.Χ.  
Ο όλεθρος όμως και αφανισμός των πιο ζωντανών στοιχείων του Ελληνισμού ήταν πλέον γεγονός.

Η Σκυθόπολις και τα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν εκεί επί 20 συνεχή έτη κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα, αποτελούν μεγάλο σταθμό στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους, του Ελληνικού πολιτισμού αλλά και ορόσημο μεγάλο στην πνευματική πορεία της ανθρωπότητας.

 

Διότι αποκαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίο επεβλήθη ο χριστιανισμός στον Ελληνιστικό κόσμο και την πραγματική αιτία που επήλθε ο Μεσαίωνας.

Αποκαλύπτουν επίσης, γιατί τα μετέπειτα αυτοκρατορικά διατάγματα, που θεσμοθετούσαν την «επί ελληνισμώ» θανατική καταδίκη, εφαρμόσθηκαν χωρίς  καμμιά αντίδραση ή εξέγερση, όπως χωρίς καμμιά αντίσταση επήλθε και ο αφανισμός των πόλεων της κυρίως Ελλάδος από τον Αλάριχο σαράντα χρόνια
αργότερα.

Μεγάλος αριθμός Ελλήνων-και σίγουρα όλοι ήσαν υψηλού πνευματικού, ηθικού αλλά και οικονομικού επιπέδου-εξοντώθηκε.

Τους εναπομείναντες, ο τρόμος και ο πανικός τους οδήγησαν στο συμβιβασμό, με αποτέλεσμα την αλλοίωση της εθνικής και πολιτιστικής τους ταυτότητας.

 

    Έτσι  οι ταγοί της χριστιανοσύνης  σε  αγαστή  συνεργασία  με  την  ρωμαϊκή  εξουσία  έσβησαν τα Φώτα του Ελληνικού Πνεύματος, κατέστρεψαν την Ελληνική Παιδεία, κατεδάφισαν τα αμίμητα αρχαία Ελληνικά αριστουργήματα χωρίς να αφήσουν ούτε μία πόλη όρθια, έκαψαν τις βιβλιοθήκες και εκατοντάδες χιλιάδες τόνων Ελληνικά επιτεύγματα σε όλους τους κλάδους των επιστημών, κατέστρεψαν την Ελληνική Γραμματεία,  κατάντησαν τους Έλληνες πολιτιστικά στείρους,  σχεδόν αφάνισαν την Ελληνική φυλή από τον πλανήτη γη  και  παρέδωσαν την σβήνουσα Ελλάδα στους Τούρκους.

ΔΙΑΦΟΡΟΙ  ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ  ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ  ΟΤΙ  ΤΗΝ  ΕΠΟΧΗ 

ΕΚΕΙΝΗ  ΟΙ  ΣΥΝΕΧΕΙΣ  ΔΙΩΞΕΙΣ  ΚΑΙ  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ  ΤΩΝ 

ΕΛΛΗΝΩΝ  ΣΤΟΙΧΙΣΑΝ  ΤΗΝ  ΖΩΗ  ΣΕ  19.000.000  ΕΛΛΗΝΕΣ.

Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές εκείνων των Ρωμαιοβυζαντινών χρόνων οι συνεχείς διώξεις και γενοκτονίες κατά των Ελλήνων πήραν την ζωή 19.000.000  Ελλήνων  και  μάλιστα  των  πιο  μορφωμένων.  (Ο  τρομερός  αυτός  αριθμός  περιμένουμε  να  διασταυρωθεί  και  να  επιβεβαιωθεί  από  νεότερες  έρευνες).
Οι  υπόλοιποι  που  επέζησαν, μετά βίας και τρόμου έσκυψαν κεφαλή προς τον  ιεχωβά.  Έτσι όσοι απέμειναν, μπήκαν στο «ποίμνιο» για να σώσουν τις ζωές τους, δεχόμενοι άκοντες-εκόντες την αλλοίωση της εθνικής και πολιτιστικής τους ταυτότητας.

Αναφέρεται  ότι  η  γενοκτονία  αυτή  του  Ελληνικού  λαού  ήταν  η  αιτία  που  όταν  ο  Αλάριχος  αποδεκάτισε  τις  ελληνικές πόλεις, συνοδευόμενος από ορδές μοναχών,  σαράντα χρόνια αργότερα,  δεν  υπήρξε  καμία  αντίδραση   από  τους  εναπομείναντες  Έλληνες.  Ο  Αλάριχος  μάλιστα καυχιόταν ότι σκότωσε τότε  στην  Μεσόγειο  15 εκατομμύρια ανθρώπους. 

ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΑΜΜΙΑΝΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΙΝΟΣ

Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος ήταν ο ιστορικός του Ρωμαίου Χριστιανού αυτοκράτορα Κωνστάντιου του Β΄, κατά την εποχή του οποίου άρχισαν οι πιό αποτρόπαιοι διωγμοί εναντίων των Ελλήνων .

   

 

Αμμιανού Μαρκελλίνου:

«Rerum Gestarum Libri» 19 ΧΙΙ:

1. Inter has tamen solicitudines velut ex recepto quodam antiquitus more ad vicem bellorum civilium inflabant litui quaedam colorata laesae crimina maiestatis, quorum exsecutor et administer saepe dictandus ille notarius missus est Paulus, qui peritus artium cruentarum ut lanista ex commerciis libitinae vel ludi, ipse quoque ex eculeo vel carnifice quaestum fructumque captabat.

1. Ωστόσο, εν μέσω όλων αυτών των φόβων, σαν να είχαν επιβληθεί από κάποιο αρχαίο έθιμο, αντί για εμφύλιους πολέμους οι σάλπιγγες ανήγγειλαν υποτιθέμενες περιπτώσεις υψηλής προδοσίας. και για να ερευνηθούν και να τιμωρηθούν αυτές, εστάλη ο κακόφημος κρατικός υπάλληλος ονόματι Παύλος, συχνά επονομαζόμενος «Ταρταρικός».

Ήταν έμπειρος στην τέχνη της αιματοχυσίας και, όπως ένας εκπαιδευτής μονομάχων επιδιώκει όφελος και αποδοχές από τις κηδείες και τους αγώνες μονομάχων, έτσι κι αυτός από την θέση του δημίου.

2. ut enim erat obstinatum fixumque eius propositum ad laedendum, ita nec furtis abstinuit, innocentibus exitialis causas adfingens dum in calamitosis stipendiis versaretur.

2. Επομένως, καθώς η αποφασιστικότητά του να κάνει κακό ήταν αμετάβλητη και επίμονη, αυτός δεν απείχε καθόλου από την κρυφή απάτη, επινοώντας θανατηφόρες κατηγορίες κατά αθώων προσώπων, υπό την προϋπόθεση ότι θα συνέχιζε την ολέθρια δραστηριότητά του.

3. Materiam autem in infinitum quaestionibus extendendis dedit occasio vilis et parva. oppidum est Abydum in Thebaidis parte situm extrema. hic Besae dei localiter adpellati oraculum quondam futura pandebat, priscis circumiacentium regionum caerimoniis solitum coli.

3. Επιπλέον, ένα μικρό και ασήμαντο γεγονός τού έδωσε την ευκαιρία να επεκτείνει τις έρευνές του κατά τρόπο ανεξέλεγκτο. Υπάρχει μια πόλη ονόματι Άβυδος, στο πιο απόμακρο μέρος της Θηβαϊδας. εκεί το μαντείο ενός θεού που στα μέρη εκείνα τον λένε Besa αποκάλυπτε το μέλλον και ήταν συνήθειο να τιμάται στις αρχαίες τελετές των παρακείμενων περιοχών.

4. et quoniam quidam praesentes, pars per alios desideriorum indice missa scriptura supplicationibus expresse conceptis consulta numinum scitabantur, chartulae seu membranae, continentes quae petebantur, post data quoque responsa interdum remanebant in fano.

4. Και, μια που, μερικοί αυτοπροσώπως, ενώ ένα μέρος μέσω άλλων, στέλνοντας μια γραπτή λίστα με τις επιθυμίες τους, ρωτούσαν για τη θέληση των θεοτήτων, έχοντας αναφέρει ρητά τις επιθυμίες τους, τα έγγραφα αυτά που περιείχαν τις αιτήσεις τους και τις λίστες με τις επιθυμίες τους παρέμεναν, καμιά φορά, στον ναό του μαντείου, ακόμη κι όταν οι απαντήσεις του θεού είχαν δοθεί.

5. ex his aliqua ad imperatorem maligne sunt missa, qui, ut erat angusti pectoris, obsurdescens in aliis etiam nimium seriis in hoc titulo ima, quod aiunt, auricula mollior et suspicax et minutus acri felle concaluit: statimque ad orientem ocius ire monuit Paulum potestate delata, ut instar ducis rerum experientia clari ad arbitrium suum audiri efficeret causas.

5. Μερικές από αυτές τις γραπτές λίστες με επιθυμίες στάλθηκαν, με κακό σκοπό, στον αυτοκράτορα, ο οποίος, παρόλο που κώφευε σε άλλα πολύ σοβαρά ζητήματα, στο σημείο αυτό ήταν «μαλακότερος από λοβό αυτιού», όπως λέει η παροιμία, και όντας ύποπτος και στενόμυαλος, άρχισε να μαίνεται. Αμέσως φώναξε τον Παύλο να έρθει στην Ανατολή, δίνοντάς του, σα να ήταν ηγέτης διάσημος για την εμπειρία του, την εξουσία να διεξάγει δίκες σύμφωνα με το κέφι του.

6. datumque est negotium Modesto etiam tum per orientem comiti apto ad haec et similia. Hermogenes enim Ponticus ea tempestate praefectus praetorio ut lenioris ingenii spernebatur.

6. Άδεια τέτοια δόθηκε επίσης στον Μόδεστο (εκείνη την εποχή κόμη στην Ανατολή), άνθρωπο που ήταν κατάλληλος για τέτοια ζητήματα. Διότι ο Ερμογένης του Πόντου, πραιτοριανός έπαρχος εκείνη την εποχή, απορρίφθηκε ως πολύ ήπιος στον χαρακτήρα.

7. Perrexit, ut praeceptum est, Paulus funesti furoris et anhelitus plenus dataque calumniae indulgentia plurimi ducebantur ab orbe prope terrarum iuxta nobiles et obscuri, quorum aliquos vinculorum adflixerant nexus, alios claustra poenalia consumpserunt.

7. Έφυγε, όπως διετάχθη, ο Παύλος, με βιασύνη και όντας γεμάτος από θανατηφόρα μανία, και δεδομένου ότι η συκοφαντία ήταν ανεξέλεγκτη, άνθρωποι, ευγενείς καθώς και άσημοι, μεταφέρθηκαν από σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο. Και μερικοί εξ αυτών σύρθηκαν υπό το βάρος των αλυσίδων. άλλοι αδυνάτισαν από την αγωνία της φυλάκισης.

8. et electa est spectatrix suppliciorum feralium civitas in Palaestina Scythopolis, gemina ratione visa magis omnibus oportuna, quod secretior et inter Antiochiam Alexandriamque media, unde multi plerumque ad crimina trahebantur.

8. Καθώς διαλέχθηκε το θέατρο των βασανιστηρίων και του θανάτου, η Σκυθόπολη, μια πόλη της Παλαιστίνης, η οποία για δύο λόγους φάνηκε πιο κατάλληλη από οποιαδήποτε άλλη: επειδή είναι απομονωμένη και επειδή βρίσκεται στη μέση μεταξύ της Αντιόχειας και της Αλεξάνδρειας, των πόλεων εκ των οποίων προέρχονταν οι περισσότεροι άνθρωποι που κλήθηκαν να δικαστούν.

9. Ductus est itaque inter primos Simplicius Philippi filius ex praefecto et consule, reus hac gratia postulatus, quod super adipiscendo interrogasse dicebatur imperio, perque elogium principis torqueri praeceptus, qui in his casibus nec peccatum aliquando pi[et]ari dederat nec erratum, fato quodam arcente corpore inmaculato lata fuga damnatus est.

9. Από τους πρώτους, τότε, που έφεραν, ήταν ο Σιμπλίκιος, ο γιος του Φιλίππου, πρώην Έπαρχος και Ύπατος, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι (όπως ελέχθη) είχε ζητήσει να μάθει από το μαντείο για να κερδίσει το αυτοκρατορικό αξίωμα. Και από μια σημείωση του αυτοκράτορα, που σε τέτοιες περιπτώσεις δεν συγχωρούσε κανένα λάθος λόγω της αφοσιωμένης υπηρεσίας, διετάχθη να τον βασανίσουν. Αλλά προστατευμένος από καλή τύχη, εξορίστηκε.

10. dein Parnasius ex praefecto Aegypti, homo simplicium morum, eo deductus periculi, ut pronuntiaretur capitis reus, itidem pulsus est in exilium, saepe auditus multo antehac rettulisse quod, cum Patras 2 Achaicum oppidum, ubi genitus habuit larem, inpetrandae causa cuiusdam relinqueret potestatis, per quietem deducentia se habitus tragici figmenta viderat multa.

10. Μετά, ο Παρνάσιος (πρώην Έπαρχος της Αιγύπτου), άνθρωπος με απλό χαρακτήρα, βρέθηκε σε τέτοιο κίνδυνο που δικάστηκε για τη ζωή του, αλλά κι αυτός εξορίστηκε. Είχε, αρκετά πριν από αυτά τα συμβάντα, συχνά ακουστεί πως έλεγε, ότι, όταν, προκειμένου να αποκτήσει κάποιο αξίωμα, εγκατέλειψε την Πάτρα, μια πόλη της Αχαϊας όπου είχε γεννηθεί και ζούσε, είχε ονειρευτεί πολλές σκιώδεις οπτασίες που τον συνόδευαν με τραγική ενδυμασία.

11. Andronicus postea studiis liberalibus et claritudine carminum notus in iudicium introductus, cum secura mente nullis suspicionibus urgeretur, purgando semper et fidentius absolutus est.

11. Αργότερα, ο Ανδρόνικος, γνωστός για τις ελευθέριες σπουδές του και τη φήμη των ποιημάτων του, σύρθηκε στο δικαστήριο. Αλλά επειδή είχε καθαρή συνείδηση, δεν ήταν καθόλου ύποπτος, και με βεβαιότητα πιστοποίησε την αθωότητά του, αφέθηκε ελεύθερος.

12. Demetrius itidem Cythras cognomento philosophus, grandaevus quidem sed corpore durus et animo, sacrificasse aliquotiens confutatus, infitiari non potuit, adserens propitiandi causa numinis haec a prima adulescentia factitasse, non temptandi sublimiora scrutatis; nec enim quemquam id noverat adfectare. diu itaque adhaerens eculeo cum fiducia gravi fundatus nequaquam varians eadem oraret intrepidus, Alexandriam, unde oriebatur, innoxius abire permissus est.

12. Επίσης ο Δημήτριος, ο επονομαζόμενος Κυθράς, ένας μεγάλης ηλικίας φιλόσοφος, πράγματι, αλλά με σκληραγωγημένο σώμα και νου, κατηγορούμενος ότι προσέφερε θυσία αρκετές φορές, δεν μπόρεσε να το αρνηθεί. Ωστόσο, διακήρυξε ότι έτσι έκανε από την νεότητά του με σκοπό να εξευμενίσει τη θεότητα, κι όχι για να αποκτήσει υψηλότερο αξίωμα. Διότι, δεν ήξερε κανέναν που είχε τέτοιες φιλοδοξίες. Γι’ αυτό, αφού βασανίστηκε πολύ καιρό, βοηθούμενος από την αμετάβλητη συνείδησή του, άφοβα απολογήθηκε το ίδιο, χωρίς να επιβεβαιωθεί η κατηγορία. Και τότε του επετράπη να επιστρέψει, χωρίς καμιά επιπλέον βλάβη στην γενέτειρα του πόλη, την Αλεξάνδρεια.

13. Et hos quidem aliosque paucos aequa sors veritatis adiutrix periculis eximit abruptis. criminibus vero serpentibus latius per inplicatos nexus sine fine distentos quidam corporibus laniatis extinguebantur, alii poenis ulterioribus damnati sunt bonis ereptis Paulo succentore fabularum crudelium quasi e promptuaria cella fallaciarum et nocendi species suggerente conplures, cuius ex nutu prope dixerim pendebat incedentium omnium salus.

13. Αυτούς και μερικούς άλλους η δίκαιη τύχη μαζί με την αλήθεια, τους έσωσαν από τον επικείμενο κίνδυνο. Αλλά καθώς αυτές οι κατηγορίες εκτείνονταν περισσότερο με την εμπλοκή παγίδων και δολωμάτων, μερικοί πέθαναν από την παραμόρφωση των κορμιών τους, άλλοι καταδικάστηκαν σε επιπλέον τιμωρία και δημεύθηκαν οι περιουσίες τους, ενώ ο Παύλος ήταν ο παρακινητής αυτών των σκηνών σκληρότητας, παρέχοντας, σαν από κανένα μαγαζί, κάθε είδος εξαπάτησης και σκληρότητας. και από το νεύμα του (σχεδόν, μπορώ να πω) εξαρτιόταν η ζωή όλων όσοι περπατούν τη γη.

14. nam siqui remedia quartanae vel doloris alterius collo gestaret, sive per monumentum transisse vesperum malivolorum argueretur indiciis, ut veneficus sepulchrorumque horrores et errantium ibidem animarum ludibria colligens vana pronuntiatus reus capitis interibat.

14. Διότι, αν κάποιος φορούσε στο λαιμό φυλακτό κατά του τεταρταίου ελώδη πυρετού ή οποιασδήποτε άλλης αρρώστιας, ή αν κατηγορούνταν βάσει της μαρτυρίας των κακώς διακείμενων ότι περνούσε από έναν τάφο το απόγευμα, επειδή ήταν έμπορος στα δηλητήρια ή ότι συγκέντρωνε όλα τα φρικτά των τάφων και τις μάταιες παραισθήσεις των φαντασμάτων που περπατούν εκεί, καταδικαζόταν σε αποκεφαλισμό και έτσι χανόταν.

15. et prorsus ita res agebatur, quasi Clarum Dodonaeas arbores et effata Delphorum olim sollemnia in imperatoris exitium sollicitaverint multi.

15. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα αντιμετωπίστηκε ακριβώς σαν να είχαν πολλοί άνθρωποι ζητήσει από το μαντείο του Κλάρου, από τις βελανιδιές της Δωδώνης και το διάσημο κάποτε μαντείο των Δελφών, το θάνατο του αυτοκράτορα.

16 unde blanditiarum taetra commenta palatina cohors exquisite confingens inmunem eum fore malorum communium adserebat, fatum eius vigens semper et praesens in abolendis adversa conantibus eluxisse vocibus magnis exclamans.

16. Γι’ αυτό εκείνοι οι αυλικοί του παλατιού, που είχαν διαβολικά κατασκευάσει τις μεθόδους της κολακείας, διακήρυτταν ότι ο αυτοκράτορας θα είχε ανοσία στις συνηθισμένες αρρώστιες, αναφωνώντας δυνατά ότι το πεπρωμένο του ήταν πάντα ισχυρό και αποτελεσματικό στο να εξοντώνει όσους συνωμοτούσαν εναντίον του.

17. Et inquisitum in haec negotia fortius nemo, qui quidem recte sapiat, reprehendit. nec enim abnuimus salutem legitimi principis propugnatoris bonorum et defensoris, unde salus quaeritur aliis, consociato studio muniri debere cunctorum; cuius retinendae causa validius ubi maiestas pulsata defenditur, a quaestionibus vel cruentis nullam Corneliae leges exemere fortunam.

17. Το να γίνεται αυστηρή έρευνα δεν το θεωρεί λανθασμένο κανείς σωστός άνθρωπος. Διότι, δεν διαφωνούμε πως η ασφάλεια ενός νόμιμου ηγεμόνα, του προστάτη και του υπερασπιστή των καλών ανθρώπων, από τον οποίο βασίζεται η ασφάλεια των υπολοίπων, πρέπει να διασφαλίζεται από την κοινή επιμέλεια όλων μας. Και, προκειμένου αυτός να υποστηριχθεί εντονότερα, όταν υπερασπίζεται η παραβιασμένη μεγαλειότητά του, οι Κορνήλιοι νόμοι δεν απαλλάσσουν κανέναν, αδιακρίτως τάξης, από ανάκριση με βασανιστήρια, ακόμη και από το χύσιμο αίματος.

18. sed exultare maestis casibus effrenate non decet, ne videantur licentia regi subiecti, non potestate. imitandus sit Tullius cum parcere vel laedere potuisset, ut ipse adfirmat, ignoscendi quaerens causas, non puniendi occasiones, quod iudicis lenti et considerati est proprium.

18. Αλλά δεν είναι ευπρεπές για έναν ηγεμόνα να χαίρεται πέρα από το μέτρο με τέτοια λυπηρά γεγονότα, ώστε να μη φανεί ότι οι υπήκοοί του κυβερνώνται από το δεσποτισμό κι όχι από έναν νόμιμο ηγεμόνα. Και το παράδειγμα του Tully πρέπει να ακολουθείται, ο οποίος, όταν είχε την εξουσία να βλάψει ή να αθωώσει, όπως ο ίδιος μας λέει, έψαχνε δικαιολογίες για να συγχωρεί παρά ευκαιρίες για να τιμωρεί σε αυτό έγκειται η αρμοδιότητα ενός ήπιου και διακριτικού υπαλλήλου.

 

 

  Ο  "ΑΓΙΟΣ"  ΝΙΚΟΛΑΟΣ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΒΟΗΘΟΙ  ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ  ΤΟΥ,  ΠΟΥ  ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΟΥΝ  ΤΑ  ΕΛΛΗΝΙΚΑ  ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ. 

 

ΝΑ  ΙΣΟΠΕΔΩΣΟΥΜΕ  ΟΛΑ  ΤΑ  ΕΛΛΗΝΙΚΑ  ΚΤΙΣΜΑΤΑ

ΠΩΣ ΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Αν ερωτήσεις  ένα   Έλληνα  πιστό   ορθόδοξο  χριστιανό  με  ποιόν  τρόπο  επιβλήθηκε  ο  χριστιανισμός  στους  Έλληνες  θα  σου απαντήσει  ότι οι «ειδωλολάτρες» Έλληνες έγιναν χριστιανοί με τον λόγο του Ιησού και με την διδασκαλία του Παύλου.
Είναι  αυτό  αληθές;

ΠΟΥΘΕΝΑ  ΤΕΤΟΙΟ  ΜΙΣΟΣ  ΕΝΑΝΤΙΟΝ  ΕΝΟΣ  ΛΑΟΥ  ΠΟΥ  ΕΔΩΣΕ  ΤΑ  ΠΑΝΤΑ  ΣΤΟΝ  ΚΟΣΜΟ.
Αν  διαβάσουμε  λίγο  ιστορία  θα  διαπιστώσουμε  ότι  πουθενά  αλλού στην ανθρώπινη ιστορία δεν  υπάρχει  τέτοιο μίσος και τέτοια μανία εναντίον ενός λαού και του πολιτισμού του,  όπως  αυτά  εκδηλώθηκαν  από  τους  φανατικούς  οπαδούς  του  ιεχωβά  εναντίον  του  Ελληνικού  λαού.  Ποτέ  αυτό  το  ιδιαίτερο  μίσος  των  χριστιανών  δεν  απαντάτε  εναντίον  άλλων  λαών,  π.χ.  εναντίον  των  Αιγυπτίων, Σύρων, Ρωμαίων και άλλων εθνοτήτων.   

  Λες και όλος ο Χριστιανισμός φτιάχτηκε επί τούτου, για να διώξει δηλαδή μανιωδώς και να καταστρέψει οτιδήποτε είχε κάποιο ελληνικό χαρακτηριστικό.

Το γενικό σύνθημα των  χριστιανών  κατά τον 4ο και 5ο μ.Χ.  αιώνα ήταν: «ες έδαφος φέρειν»  όλα  τα  κτίσματα  των  Ελλήνων.

ΝΑ  ΤΑ  ΙΣΟΠΕΔΩΣΟΥΜΕ  ΟΛΑ. 

Η  ισοπέδωση και  η  κατεδάφιση του αρχαίου Ελληνικού  κόσμου ήταν τόσο μανιασμένη και παραληρηματική ώστε εντελώς αλόγιστα απέρριπταν και κατέστρεφαν ακόμα και οτιδήποτε αρχαίο μπορούσε να τους είναι χρήσιμο. Π. χ. η επιστήμη, τα μαθηματικά, τα βιβλία, τα λουτρά, κλπ.  Ο Μέγας Λιβάνιος από  το τέλος του 4ου αιώνα τους είχε προτείνει, αντί να καταστρέφουν τα αρχαία Ελληνικά  κτήρια, να τα αναμορφώσουν κατά τις παρούσες ανάγκες και να τα χρησιμοποιούν.

 
   ΑΘΩΣ,  ΤΟ  ΙΕΡΟ  ΕΛΛΗΝΙΚΟ   
ΒΟΥΝΟ  ΤΟΥ  ΔΙΑ,  ΠΟΥ  ΜΟΝΟ  ΝΕΑΡΕΣ  ΠΑΡΘΕΝΕΣ,  ΙΕΡΕΙΕΣ  ΤΗΣ  ΘΕΑΣ  ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ,  ΕΠΙΤΡΕΠΟΤΑΝ  ΝΑ  ΔΙΑΜΕΝΟΥΝ  ΕΚΕΙ,  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΜΥΚΗΝΑΪΚΗ  ΕΠΟΧΗ.
 

Το όρος  Άθως  είχε παραχωρηθεί από τον Δία στην χρυσόθρονον αγνήν Αρτέμιδα. Το όνομά του ΑΘΩΣ  το έλαβε από τον αρχαίο καθεδρικό ιερό ναό του Αθώου Διός.

Ο  λεγόμενος  σήμερα  «κήπος της παναγίας», ονομαζόταν  από  τους  προγόνους  μας  «κήπος της Αρτέμιδος». Ο αρχιμανδρίτης Ανδρέας Αγιορείτης, ο οποίος έζησε μία δεκαετία σε Σκήτη αναφέρει ότι βρήκε εκεί νόμισμα με απεικόνιση της θεάς Αρτέμιδος. Ο Παυσανίας (Αρκαδικά 31), αναφέρει ότι  στον  Άθωνα,  σε ιερά αφιερωμένα σε θεές, επιτρεπόταν η είσοδος σε γυναίκες αλλά σε άνδρες μόνο μία φορά τον χρόνο.

 
ΤΟ  ΑΘΩΣ  Ή  ΑΓΙΟΝ  ΟΡΟΣ

 

Το σημερινό  « Άγιο Όρος» ήταν κατά την αρχαία εποχή κέντρο θρησκευτικών σχολών και μυήσεως νεαρών παρθένων γυναικών, οι οποίες αφού ελάμβαναν κατάλληλη κατάρτιση, εγένοντο ιέρειες της Θεάς Αρτέμιδος. Μετά την αποφοίτησή τους  τις έστελναν να επαναγυναικωνίσουν  τους  ναούς της Θεάς Αρτέμιδος σε διάφορα μέρη της Μεσογείου. Στην πραγματικότητα σε ορισμένα μέρη των θρησκευτικών σχολών στον  Άθωνα  δεν ήταν επιτρεπτό να εισέλθουν άνδρες.  Από  την  πανάρχαια  μυκηναϊκή  εποχή  η  χερσόνησος  του  Άθωνα  ήταν  αφιερωμένη  στον  Δία,   οι  Ελληνίδες γυναίκες ζούσαν πάντα στο Άγιο Όρος  και  αυτές  είχαν  εκεί  πάντα  τον  πρώτο  λόγο. 

Το γεγονός της αλλαγής του Αγίου Όρους συνέβη το 324  μ.Χ.

 Ο Μέγας  Κωνσταντίνος με δική του εντολή, το 324 μ.Χ. εκδιώκει τους γηγενείς κατοίκους, καταστρέφει τους Ναούς και διαλύει τις γυναικείες θρησκευτικές σχολές. Με το οικοδομικό δε υλικό κτίζονται τα σημερινά μοναστήρια, τα οποία διατηρούν πλέον το «Άβατο» διά τις γυναίκες.

(1) Του Ιερομόναχου Σμυρνιωτάκη, «Το Άγιο Όρος».

(2) Του Γάλλου ερευνητή “La Carrierre”, «Οι Γνωστικοί».

(3) Του Σταγάκη Μανώλη, «Ελλάς, η Ωραία Κοιμωμένη»

 
 

ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΖΟΝΤΑΙ  ΑΥΤΟΙ  ΠΟΥ  ΚΑΤΕΧΟΥΝ  ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ  ΒΙΒΛΙΑ

Με εντολή του Θεοδοσίου Β΄ του Μικρού το 448  μ.Χ. καίγονται συστηματικά όλα τα βιβλία τα οποία αντιτίθενται με οποιοδήποτε θεμιτό τρόπο στον Χριστιανισμό.
Τότε κάηκε συστηματικά και το δεκαπεντάτομο σύγγραμμα του Έλληνα  Πορφυρίου «Κατά Χριστιανών»,  το  οποίο θα  πρέπει  να  ήταν  συγκλονιστικό,  αν  κρίνουμε  από  το  ιδιαίτερο  μίσος  των  χριστιανών  που  εκφράζουν  γι  αυτό.  Νόμος αποκεφαλισμού εκδίδεται για όποιον συλλαμβανόταν να το κατέχει κρυφίως, αφού φανερώς ήταν αδύνατον.

Αποτέλεσμα:

Ανεξαρτήτως περιεχομένου απωλέσθηκαν σχεδόν όλα τα αρχαία βιβλία.

 Όσα επέζησαν είναι μόνο το ένα στις δέκα χιλιάδες, κατά τις εκτιμήσεις των ειδικών.

Από τις πληροφορίες που μας παρέχει ο μέγας Ελληνίζων διανοούμενος Μιχαήλ Ψελλός (1018-1078), υπολογίζομε ότι την εποχή του Ιερού Φωτίου (9ος αιών) υπήρχαν δέκα φορές περισσότερα βιβλία αρχαίων από όσα έχομε εμείς σήμερα στα χέρια μας. Η απώλεια των βιβλίων αυτών έγκειται στις συχνές δημόσιες καύσεις βιβλίων που εκτελούσε ο ίδιος ο Φώτιος και οι όμοιοι στην νοοτροπία συνεργάτες και διάδοχοί του και στην δήλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους σταυροφόρους της 4ης σταυροφορίας το 1204. Η καταστροφή βιβλίων και έργων τέχνης το 1204 από τους Χριστιανούς της Δύσεως είναι τρομακτική.

Ο Ελληνίζων μαθητής του Ψελλού, Ιωάννης Ιταλός (1025-1090), αναθεματίστηκε από την Ορθόδοξο Εκκλησία και στο τέλος δολοφονήθηκε.

 «ΝΑ  ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΤΟΥΝ  ΟΛΟΙ  ΑΥΤΟΙ,  ΠΟΥ  ΔΕΝ  ΚΛΕΙΝΟΥΝ  ΤΟΥΣ  ΝΑΟΥΣ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ».

«Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1.11.1. Αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Α΄ Πρός Ταύρον, Έπαρχο του Πραιτωρίου. Δεκέμβριος του 354 μ.Χ.

«Να κλείσουν όλοι οι ναοί των  Ελλήνων  σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης.  Αν κάποιος με οποιαδήποτε εξουσία παραβεί αυτόν τον νόμον θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό». 

«ΟΛΑ  ΤΑ  ΙΕΡΑ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ,  ΠΟΥ  ΕΙΝΑΙ  ΑΚΟΜΗ  ΑΘΙΚΤΑ,  ΝΑ  ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ».

«Θεοδοσιανός Κώδιξ» 16. 10. 25. Αυτοκράτορες Θεοδόσιος και Βαλεντινιανός προς Ισίδωρον, Έπαρχον Πραιτωρίου. 14 Νοεμβρίου 435  μ.Χ.

«Διατάσσομε, όλα τα ιερά και οι ναοί τους των Ελλήνων που βρίσκονται ακόμα άθικτα, να καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και να εξαγνιστούν με την ύψωση του σημείου της χριστιανικής θρησκείας, αν με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον ικανού δικαστή, εμφανιστεί κάποιος που έχει παραβλέψει αυτό τον νόμο, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου»

 

  «ΣΕ  ΘΑΝΑΤΟ  ΟΠΟΙΟΣ  ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ  ΣΕ  ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ  ΕΟΡΤΑΣΜΟΥΣ».

«Ιουστινιάνειος Κώδιξ» 1. 11. 7.

«Διατάσσομε ότι κανείς δεν θα τιμήσει και λατρεύσει σε Ιερά που έχουν σφραγισθεί: δεν θ’ αποδίδονται στο εξής τιμές προς ανόσια και αηδιαστικά αγάλματα, ούτε θα στολίζονται με στεφάνια οι ανόσιοι Ναοί, ούτε θα ανάπτονται οι βλάσφημες επιβώμιες πυρές, ούτε λιβάνια θα καίγονται, ούτε ιερεία θα θυσιάζονται, ούτε θα βρέχονται τα πάτερα με σπονδές οίνου και δεν θα διαπράττεται καμία από τις ιεροσυλίες αυτών των Θρησκειών. Όποιος αποπειραθεί να θυσιάσει ενάντια στις απαγορεύσεις που η Γαληνότης μας έχει επιβάλει και ενάντια στις απαγορεύσεις των προγενεστέρων αγιοτάτων διαταγμάτων, και κατηγορηθεί δημοσίως ενώπιον δικαστού, θα καταδικάζεται εις θάνατον και θα κατάσχεται όλη η περιουσία του. Ας γίνει επίσης γνωστό σε όλους τους αξιωματούχους ότι θα καταδικασθούν στην ίδια ποινή, αν εξακολουθήσουν να συμμετέχουν σε απαγορευμένους από τους αυστηρούς νόμους μας Ελληνικούς εορτασμούς. Εάν κάποιος επιφανής πολίτης ή διοικητής επαρχίας αποκαλυφθεί μετά από κανονική καταγγελία ότι έχει συμμετάσχει σε τέτοια κακουργήματα, θα υποχρεωθεί να πληρώσει στο αυτοκρατορικό ταμείο πενήντα λίβρες χρυσού ο ίδιος και πενήντα λίβρες χρυσού οι αξιωματούχοι της ακολουθίας του».

«Η  ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΛΑΤΡΕΙΑ  ΕΙΝΑΙ  ΔΗΜΟΣΙΟ  ΕΓΚΛΗΜΑ».

Το   472  μ.Χ.   ο Λέων 1ος χαρακτηρίζει επισήμως την Ελληνική λατρεία ως δημόσιο έγκλημα. Μόνον η υποψία τελέσεως, εις κάποιον χώρο, οποιασδήποτε Ελληνικής ή παραδοσιακής ιερουργίας έχει ως αποτέλεσμα την κατάσχεση του χώρου αυτού και βασανισμό του ιδιοκτήτου διά μεταλλικών οργάνων. Ούτος εφ’ όσον επιζήσει εξορίζεται διά παντός και παραμένει ισοβίως ανάπηρος και παραμορφωμένος.

ΤΑ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ  ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ

Τα χριστιανικά  βασανιστήρια περιελάμβαναν κάθε προσβολή, κακοποίηση και εξόντωση του ανθρωπίνου σώματος. Αυτά ήταν:

Αποκεφαλισμός, κάψιμο στην πυρά, απαγχονισμός, στραγγαλισμός, λιθοβολισμός, ψήσιμο στη θράκα, γδάρσιμο, καταποντισμός σε ποτάμια ή στη θάλασσα πολλές φορές εντός ραμμένων σάκων γεμάτων με φίδια, ανάποδη σταύρωση, θανάτωση με βραστό νερό ή καυτό λάδι ή υπέρθερμη πίσσα, παλούκωμα, εγκαύματα με πυρωμένα σίδερα, δηλητηρίαση, τύφλωση, ακρωτηριασμός, αποκοπή ρινός, ωτίων, γλώσσης, γεννητικών οργάνων (ο όρος ήταν καυλοτόμησις) πολλές φορές μετ’ εμπηγμού αιχμηρών αντικειμένων μέσα στην τομή, ευνουχισμός, διαπόμπευση, ο επί δημοσίας θέας δι’ αιμορραγίας θάνατος, στρεβλώσεις, εξαρθρώσεις, δουλεία, ισόβια κάτεργα σε λατομεία και καταναγκαστικά έργα, ισόβια εξορία, ισόβια κράτηση εντός μοναστηριών και άλλα.

O Μωάμεθ  Β΄ ο  Πορθητής   παραχωρεί τα προνόμια του   Πατριαρχείου στον Πατριάρχη ( Άγιο !) Γεννάδιο Σχολάριο

 ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ:  "ΠΝΙΞΤΕ  ΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΣΤΟΝ  ΒΥΘΟ  ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ"

O Γεώργιος  Γεννάδιος  ή  Σχολάριος  δήλωσε  το  1453,  μετά  την  Άλωση:

«Χαίρε στρατιώτα Χριστού καί τής αυτού δόξης υπέρδικε, χαίρετε ώ μακάριαι χείρες τούς γούν δυσσεβείς καί αλάστορας Ελληνιστάς καί πυρί καί σιδήρω καί ύδατι καί πάσι τρόποις αξαγαγατέτης παρούσης ζωής ράβδιζε, είργε, είτα γλώσσαν αφαίρει, είτα χείραν απότεμνε, καί άν ούτω μένει κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ».

"Έλλην ων τη φωνή, ουκ αν ποτέ φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες' αλλ' από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης. Και ει τις έροιτό με τις ειμι, αποκρινούμαι χριστιανός είναι".

 

ΕΝΑ  ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΙΛΟΝΟΗ

Ἡ ἄλλη ὄψις τῆς Ἁλώσεως
31 Μαΐου 2017
Ὑπάρχει ἔνα βιβλίο…
Ἕνα βιβλίο ποὺ ἐξεδόθη τὸ 1454 στὴν Βρεταννία ἀπὸ τὸν I.M. Neale κι ἐμεταφράσθη ἀπὸ τὸν Χ.Α. Παρμενίου.
(Ἀντίγραφον τοῦ βιβλίου, σὲ νεωτέρα ἔκδοσιν καὶ μετάφρασιν ἐδῶ)
Τὸ βιβλίο ἔγραψε ἡ Θεοδώρα Φραντζῆ, κόρη τοῦ Γεωργίου Φραντζῆ, μεγάλου πρωτοβεστιαρίου τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
Ἡ Θεοδώρα Φραντζῆ, λίγο πρὸ τῆς ἁλώσεως, ὑπανδρεύθη τὸν ἱππότη Ἐδουάρδο Ντὲ Ῥυστῶν, στρατιωτικὸ σύμβουλο τοῦ Παλαιολόγου.
Ἐδραπέτευσε δὲ μὲ τὸν σύζυτό της στὴν Μεγάλη Βρεταννία κι ἐκεῖ συνέγραψε τὸ περίφημο βιβλίο «Ἡ πτῶσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως».
Τὸ βιβλίο εὑρίσκεται καταχωνιασμένο στὸν Ἐθνικὴ Βιβλιοθήκη…
Οὐδέποτε ἐπανεξεδόθη…
Διαβάζουμε κάποια ἀποσπάσματα, ἀπὸ κάποιαν φωτοτυπία του.
Γιὰ διευκόλυνση (διευκρινίζω) ὅτι ὅπως καταμαρτυρεῖ ἡ συγγραφεύς, ὁ σύζυγός της ἐγνώριζε καὶ παρηκολουθοῦσε τὶς συναντήσεις Τούρκων ἀξιωματούχων μὲ βυζαντινοὺς παράγοντες…
Γράφει λοιπὸν ἡ Φραντζῆ:
«Κατὰ τὶς ἑννέα ἡ ὥρα ἀνοιξε ἡ μικρὴ πόρτα τοῦ μοναστηρίου.
Ἕνας μοναχὸς κουκουλωμένος ἀπ’τὸ κεφάλι μέχρι τὰ νύχια, ἐξῆλεθ καὶ προχώρησε μὲ προφύλαξη μέχρι τὴν θάλασσα. Ὁ ἱππότης ντὲ Ῥυστὸν καὶ ὁ σωματοφύλαξ του τοὺς ἠκολούθησαν…
Κρυμμένοι σὲ μίαν γωνία κατάφεραν νὰ ξεχωρίσουν τὶς κουβέντες…»
«Ἀλλὰ πρέπει νὰ εἰμαστε ἐξασφαλισμένοι ἀπ’ ὅλες τὶς πλευρὲς πασσά μου, ἠκούσθη ἡ φωνὴ τοῦ Μεγάλου Δουκός.
Σᾶς ἀκούω λοιπόν, πέστε μας τὶς προτάσεις σας, εἶπε ὁ πασσᾶς.
Ὅσα ἀκούσετε νὰ τὰ πεῖτε στὸν ἀφέντη σας, εἶπε ὁ μοναχός.
Πρῶτον: Οἱ δέκα κυριώτερες ἐκκλησίες, καθὼς καὶ τὰ μοναστήρια, μαζὺ μὲ τὶς περιουσίες τους καὶ τὰ εἰσοδήματά τους, νὰ μείνουν στοὺς κατόχους τους.
Δεύτερον: Ζητοῦμε ἐγγυήσεις ζωῆς, ἰδιοκτησίας, οἰκιῶν, ὅσων τὰ ὀνόματα ἀναφέρονται στὸ ἔγγραφο ποὺ σᾶς παραδίδω.
Τρίτον: Ὅσοι χριστιανοὶ σωθοῦν (!!!!!!!) νὰ μὴν ὑποχρεωθοῦν νὰ ἀλλάξουν τρόπο ἐνδύσεως καὶ νὰ μποροῦν νὰ κυκλοφοροῦν ἐπάνω σὲ ἄλλογο.
Αὐτές εἶναι οἱ προτάσεις σας;
Αὐτὲς εἶναι ὅλες καὶ ζητοῦμε ἐγγυήσεις γιὰ τὴν τήρησή τους.»
Παρακάτω, ἡ Θεοδώρα Φραντζῆ περιγράφει πὼς οἱ προτάσεις ἔγιναν ἀποδεκτὲς ἀπὸ τὸν Μωάμεθ, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν τρίτη, ποὺ δὲν τὴν ἐδέχθησαν οἱ μουφτῆδες.
Περιγράφει ἀκόμη πὼς οἱ συνωμότες συνελλήφθησαν ἀλλὰ ἀφέθησαν ἐλεύθεροι…
Πρόκειται γιὰ τὸν Μέγα Δούκα Λεόντιο, τὸν Ναύαρχο Νεόφυτο καὶ τὸ δεξὶ χέρι τοῦ Σχολαρίου, καλόγερο Ἰωάσαφ, ποὺ ἔγινε ὁ τρίτος πατριάρχης μετὰ τὴν ἅλωση.
Οἱ συζητήσεις ἐγίνοντο μὲ τὸν Ῥεσῆτ πασσᾶ τῆς Ἀδριανουπόλεως καὶ τὸν Χαλῆλ μπέη.
Υ.Γ. Ἡ «Ἱστορία τοῦ Πατριαρχείου», ἐκδόσεις Βόννης, σελίδες 158-159, ἀναφέρει τὸ ἐξῆς θαυμαστό: ἐπὶ σουλτάνου Σουλεϊμᾶν Β΄ἀμφισβητήθησαν αὐτὲς οἱ …παραχωρήσεις πρὸς τὸ Πατριαρχεῖο. Τότε ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ὁ Α΄ προσεκόμισε ἔγγραφα, μὲ τὰ ὁποία ἀπέδιξε τὴν συμφωνία μὲ τὸν Μωάμεθ Β’.
Κόης Ὀδυσσεὺς

 

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ